Adopted By One Direction

E E N

"Page! Kom nou eens een keer op tijd je bed uit!" krijst mevrouw Dougherty in mijn oor. Ik schrik en val bijna mijn bed uit. "Je hebt het ontbijt al gemist, er zijn nu een paar mensen die iemand willen adopteren dus kom in vijf minuten naar beneden! Je weet wat er gebeurt als je er dan nog niet bent!" Ik knik bang en ze beent mijn kamertje uit. Slaperig stap ik uit bed en strompel langzaam naar beneden. Ik doe de moeite niet eens meer om me nog mooi te maken, want niemand adopteert me. Als ik de woonkamer binnenloop zie ik vijf jongens staan. Bijna wil ik terug gaan, maar dan bedenk ik me dat ik dan weer klappen ga krijgen van Dougherty. Ik stap verder naar binnen en de jongens kijken me allemaal aan. Ik kijk naar beneden en ga bij het rijtje van mijn leeftijd staan, waarvan iedereen me vies aankijkt. Ik zucht en kijk naar mijn kleine voeten. Mevrouw Dougherty zegt haar gewone zinnetje tegen de jongens ("Ik hoop dat jullie iemand vinden waarmee jullie een klik hebben,") waarna ze langs kinderen gaan om met ze te praten. Een jongen met blond haar gaat voor me op hurken, waardoor we op gelijke hoogte zijn, ongeveer, ik ben nog steeds kleiner. Ik ben de kleinste hier in het weeshuis, en dus ook het makkelijkste doelwit. Ik kijk naar zijn gezicht. Blauwe ogen, dunne lippen, rode wangen, hij ziet er lief uit. Hij glimlacht naar me. "Ik ben Niall, wie ben jij?" vraagt hij enthousiast. Met grote ogen zet ik bang een stapje achteruit. Een jongen met zwart haar loopt naar Niall. "Niall, doe even rustig. Ze is bang," zegt hij. Niall kijkt me schuldig aan en de jongen met zwart haar hurkt voor me neer. Ook zijn gezicht bestudeer ik. Bruine, lieve ogen, ongeschoren, maar wel zo dat het er netjes uit ziet, brosse wenkbrauwen. "Hoe heet je?" vraagt hij zacht. Ik kijk in zijn bruine, twinkelende ogen. "Page," zeg ik bijna fluisterend. "Ik ben Zayn," zegt hij met een glimlach en hij steekt zijn hand uit. Een beetje bang pak ik hem aan. "Aangenaam," zegt hij lief. Ik knik een beetje. De drie andere jongens komen bij ons staan, waardoor ik nog een stapje achteruit zet. Bang kijk ik ze aan. De jongen met krullen loopt voorzichtig naar me toe en met grote ogen kijk ik hem aan. Hij glimlacht lief en gaat in kleermakerszit voor me zitten. "Ik ben Harry, dat is Louis, en dat is Liam," zegt hij terwijl hij naar de twee andere jongens wijst. Ik kijk ze aan en bestudeer, zoals gewoonlijk, hun gezichten. Ze glimlachen beiden naar me. "Kom," zegt Harry, terwijl hij zijn armen spreid. Ik kijk naar zijn schoot, en twijfel of ik het wel ga doen. Straks gaat hij me ook pijn doen, net als mevrouw Dougherty vaak doet. "Kom maar, ik doe je niets," zegt hij lief. Nog steeds twijfelend ga ik bij hem zitten. Hij sluit zijn armen om me heen, waar ik een beetje van schrik, maar ik blijf zitten. "Hoe oud ben je?" vraagt Niall. "Zes," antwoord ik zachtjes. Hij knikt met een klein glimlachje. Snel kijk ik weg naar de grond. "Ik denk dat we weten wie we adopteren?" vraagt iemand. "Echt wel," zegt Harry. Hij houd me wat steviger vast en staat op. Met z'n allen gaan we naar mevrouw Dougherty, die vriendelijk glimlacht, tot ze mij ziet. "Van alle geweldige kinderen nemen jullie dat geval?" Vraagt ze bitchie. Harry's grip verstrakt. "Hoe durft u zo over haar te praten?!" roept Louis kwaad. Ik kruip in elkaar, wat Zayn meteen ziet. Hij legt zijn hand op Louis' schouder en schud zijn hoofd. "Laat haar maar. We willen de papieren ondertekenen." Louis knikt en Harry zet me neer. "Ga maar vast je spullen pakken, ja? Wij komen er zo aan," zegt hij tegen me. Ik knik en loop naar de trap.

Als ik alles in mijn koffer heb gestopt komt Zayn binnen. "Ben je klaar?" vraagt hij. Ik knik en loop naar hem toe met mijn kleine koffer. Hij pakt mijn hand vast en samen lopen we weer naar beneden, waar niemand meer is, op de jongens na dan. We lopen naar buiten, waar ik al een paar weken niet meer geweest ben. We lopen naar een grote, zwarte range rover en stappen in. "Hoelang moeten we rijden?" Vraag ik zachtjes aan Liam die naast me zit. "Twee uurtjes ongeveer," zegt hij. Ik knik en kijk uit het raam. Langzaam zakken mijn ogen dicht en val ik in slaap.