7. Flinn

620 52 2
                                    

7. Flinn

Er werd zo hard op de deur gebonkt dat ik bang was dat het ding uit zijn scharnieren zou vliegen en ik zei, zo hard als ik durfde: 'Ik kom eraan, een moment geduld.'

Onderweg moest ik over een paar schoenen - van mezelf - springen en ik kwam met een harde klap tegen de voordeur aan. Ik vloekte hardop, net toen er nog een keer gebonkt werd.

'Wat ben je allemaal aan het doen?' klonk er van achter de deur, maar het klonk een beetje dof alsof de deur het geluid tegenhield. Ik wist dat dat niet zo was, dat had je alleen bij dichte deuren en dat was dit niet bepaald.

'Ik viel tegen de deur,' zei ik toen ik de deur open deed, terwijl ik mijn zere arm probeerde te ontzien. Waarschijnlijk zou dat morgen een blauwe plek worden.

Het zwarte krulhaar van Celeste stak alle kanten uit toen ze me zacht aan de kant duwde en het appartement in beende. Celeste, mijn enige vriendin hier. Ze woonde een paar huizen verderop en kwam weleens buurten in de muziekwinkel. Ik had me meteen afgevraagd waarom zo'n mooi meisje als zij in vredesnaam aardig tegen mij deed. Ik was niet gewend dat mooie meisjes zoals zij aardig tegen me deden, want op school hadden ze dat nooit gedaan. En zeker geen meisjes die zo knap waren dat ze de nieuwe Naomi Campbell konden worden.

Met haar handen op haar heupen inspecteerde ze het appartement alsof dat haar taak was. Toen draaide ze zich naar me om, nam mijn hoodie en spijkerbroek op en zuchtte: 'Je loopt erbij als een slons.'

'Dank je,' bromde ik. 'Ik vind jou ook lief.'

'Kleed je om, we hebben over drie uur afgesproken met Dante. We hebben dus geen tijd te verliezen.'

Ik trok een wenkbrauw naar haar op, terwijl ik me afvroeg wie Dante was. Waarschijnlijk was het een van Celeste's vele vrienden. Ze had meer vrienden dan ik in mijn hele leven gehad had. En zou hebben. Ik wist dat ik haar te vriend moest houden en dat deed ik dan ook. Als ze op de eerste dag tegen me gezegd had dat ze aan drie uur niet genoeg had, had ik gelachen. Inmiddels wist ik dat het inderdaad het geval was en dat Celeste met drie uur ook rustig vijf uur kon bedoelen.

Dante bleek een jongen met te witte tanden, te blauwe ogen en te bruin haar te zijn. Ik had het vermoeden dat alles nep was. De tanden sowieso. Die ogen ook.

Zijn lach was zo breed dat ik de neiging kreeg om zijn mondhoeken dicht te naaien.

'Wat een eer om jou eindelijk te ontmoeten.' Ik kreeg een slap handje en hij rekte het woord 'eer' zo erg dat ik bang was dat hij erin zou stikken. 'Celeste heeft het constant over je.'

Natuurlijk geloofde ik er geen woord van, maar ik glimlachte naar hem. Ik had geen beter idee.

'Ja, ze praat ook altijd over jou.' Het was mijn mond uit voor ik het tegen kon houden, maar het deed er niet toe, maakte niet uit. Waarschijnlijk zou hij denken dat het echt zo was, ook al was ik een belabberde leugenaar. Zijn ego was te groot om door te hebben dat ik er geen woord van meende. Er ontsnapte een grinnikend geluidje uit zijn mond en ik wilde niets liever dan met mijn ogen rollen, maar ik hield me in. Ik moest elke kans aangrijpen om nieuwe mensen te ontmoeten hier.

Zelfs als ze nogal nep waren.

Dante grijnsde naar Celeste en knikte toen naar het gebouw waar we voor stonden. Aan de buitenkant zag het er nogal verwaarloosd uit, maar ik wist genoeg om te weten dat dat niet zoveel zei, dat uiterlijk niets zegt. Soms vond je op die plekken de gaafste uitgaansgelegenheden.

Celeste greep mijn arm en die van Dante en ik was er blij om. Dat voorkwam nog meer ongemakkelijke momenten.

Er was geen rij, alleen een norskijkende portier die ons zonder problemen binnenliet. Toen ik mijn hoofd draaide om hem aan te kijken, terwijl we voorbij liepen, zag ik dat hij Celeste van top tot teen bekeek. Toen keek hij mij recht aan en ik voelde dat mijn wangen werden. snel draaide ik mijn hoofd terug, blij dat het binnen donker was.

Inktzwart hartWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu