Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 54ο

Κοίταζα τον μπάτσο στα μάτια, με μια μόνο ερώτηση στο κεφάλι μου.

Πώς μπορούσε να μου το κάνει αυτό;

Δεν πρόλαβε να πει τίποτα αφού μπήκε και ο Τάσος στο δωμάτιο.

"Προς Θεού Βίκτωρα, παιδί είναι. Δεν θα πυροβ.." πήγε να παίξει τον έξυπνο και τον προσπέρασε.

Έκανε 2 βήματα προς εμένα και δεν δίστασα να πατήσω την σκανδάλη και μια σφαίρα ελάχιστα εκατοστά μακριά από το πόδι του.

"Απομακρύνσου. Τώρα" του είπα σημαδεύοντας τον θώρακα του.

Με κοίταξε έκπληκτος αλλά υπάκουσε.

"Και οι 2, στο μπάνιο" τους είπα.

Κοίταξα τον μπάτσο με απέχθεια και μετά τον υποτιθέμενο μου πατέρα.

"Στο μπάνιο" επανέλαβα.

Αγνόησα τα δάκρυα που είχαν εμφανιστεί, με το που μπήκαν στο μπάνιο κι έκλεισαν την πόρτα με ένα άλμα βρέθηκα έξω από το υπνοδωμάτιο.

Έτρεξα γρήγορα έξω και άρπαξα το κλειδί που είχε κάτω απ' το χαλάκι της εισόδου και αφού κλείδωσα την εξώπορτα άφησα το κλειδί πάνω για να μην μπορέσουν να με ακολουθήσουν.

Μπήκα στον ανελκυστήρα και πριν καν βγω έξω τηλεφώνησα στην Χριστίνα να έρθει όσο πιο γρήγορα μπορεί να με πάρει από το πάρκο που βρισκόταν λίγο πιο μακριά από το σπίτι του.

Κοίταξα για λίγο το αμάξι του και με 2 σφαίρες έσκασα 2 από τα λάστιχα του. Έκανα το ίδιο και στο άλλο αμάξι που μάλλον ήταν του Τάσου.

Οι περισσότεροι ένοικοι της πολυκατοικίας βρίσκονταν στα μπαλκόνια τους προσπαθώντας να δουν από που ακούγονταν οι πυροβολισμοί.

Άρχισα να τρέχω μακριά από εκεί χωρίς να δώσω σημασία στον μπάτσο που φώναζε το όνομα μου απ' το παράθυρο του.

Δεν ξέρω πόσο ανησύχησε η Χριστίνα αλλά πρέπει να έτρεχε σαν δαιμονισμένη αφού διένυσε την διαδρομή 10 λεπτών σε 5.

Μπήκα στο αμάξι και νομίζω πως τρόμαξε όταν με είδε με το όπλο στο χέρι.

"Οδήγα!" της φώναξα.

"Αντριάνα μου, τι..."

"Οδήγα που να με πάρει ο διάολος!" φώναξα πιο δυνατά.

Δεν είπε τίποτα και άρχισε να οδηγά.

"Που.."

"Σπίτι" ψέλλισα.

Έριξα το όπλο στα πίσω καθίσματα και κοίταξα τον δρόμο ευθεία.

Η καρδιά μου χτυπούσε με τόσο έξαλλο ρυθμό που με έκανε να αναρωτιέμαι αν χτυπούσε πολύ γρήγορα ή αν είχε σταματήσει.