Home For Two.

(19)Φυγε!

Το επόμενο που ήταν πιο μεγάλο μέσα είχε ένα μικρό φακελάκι.. Λεφτά; γράμμα; σκουπίδια; Ναι σκουπίδια, τον έχω ικανό για όλα!

Άνοιξα τον φάκελο και μέσα είχε ένα γράμμα με κάτι σκουλαρίκια..

«Θέλω να το ανοίξεις όταν είσαι μόνη σου.. Βασικά θέλω να το ανοιξεις όταν θα κλείσουμε μισό χρόνο μαζί.. Δεν αργεί λίγες μέρες μένουν.. » κούνησα το κεφάλι μου και πήγα στις επόμενες τσάντες.

Είχαν δύο υπέροχες μπλούζες τις οποίες προφανώς διάλεξε η μαμά του που λατρεύει να ψωνίζει ρούχα. Με συμπαθεί πολύ οπότε με βλέπει τρέχει να με αγκαλιάσει. Τον ευχαρίστησα πολύ και σηκώθηκα όρθια.

«Λοιπόν τα άλλα θα τα ανοίξω μετά.. Ελάτε να μου πείτε πληροφορίες για το πάρτι μου.»

[**]

Αφού είπαμε αρκετά πράγματα για το πάρτι, μου είπαν πως μετά το πάρτι θα ακολουθήσει κάτι που θα περιέχει εμένα, τη Φαίη, τον Νίκο και τον Άλεξ.  Τς ζευγαράκια της Αγίας Παρασκευής. Ωχχ θεε μου.

«Τι έκπληξη ας πούμε;»

«Εε αν στο πούμε θα είναι έκπληξη βλαμμένη;» είπε ο Άλεξ..

«Εσύ να ξέρεις ότι επειδή έχω τα γενέθλια μου και ήρθες εδώ και φάγαμε κλπ δεν σημαίνει πως ξέχασα. Απλά μια φιλική υπενθύμιση γιατί πήρες αέρα.» είπα σοβαρά και σηκώθηκα να φύγω.

«Όχι Νεφέλη. Περίμενε μη πας κάνω εγώ με τον Άλεξ φεύγουμε..» δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει και μόνη της έτρεξε στην πόρτα, άνοιξε έφυγε και κλείδωσε.

Έτρεξα και εγώ να προλάβω αλλά είχε ήδη κλειδώσει. Είναι ηλίθια όλο αυτό ήταν στυμμένο αλήθεια τώρα;

«Φέρε τα κλειδιά τώρα!! Πως θα ξεκλειδώσω να φύγει ο Άλεξ;»

«Μα φίλη μου δεν θα φύγει. Αν εκείνος θελήσει έχει το άλλο κλειδί. Θα τα πούμε στο πάρτι σου byee!» έβγαλα μια απότομη στριγκλια σε συνδυασμό με αναστεναγμό.. Γύρισα και τον κοίταξα.

«Γιατί μου το κάνεις αυτό;»

«Δεν σου κάνω τίποτα.»

«Τι εννοείς τίποτα; Γιατί είσαι εδώ αφού έφυγε η άλλη; γιατί έγινε αυτό με τα κλειδιά. Δεν θέλω να σου μιλήσω φύγε! Ειλικρινά μόνο κακό μου κάνεις.»

«Το εννοείς αυτό που λες;»

«Ναι. Το εννοώ πολύ. Και δεν έχω ξαναπεί κάτι πιο σοβαρα. Θέλω να φύγεις. Και μετά από τη σημερινή μέρα να μη μου ξαναμιλήσεις. Μπορείς;» έστριψα για το δωμάτιο μου.

Με γρήγορα βήματα με έφτασε και πήγε να με αρπάξει από το χέρι. Πρόλαβα όμως και το τράβηξα. Όχι αγοράκι μου. Δεν κατάλαβες.

«Εγώ ξέρεις τι πιστεύω; πιστεύω ότι με λατρεύεις και ότι δεν θες να φύγω. Πιστεύω επίσης πως κάνεις πείσματα για να με νευριάσεις και να σου δώσω το κλειδί. Όμως δεν θα σου περάσει. Θα μείνω εδώ πέρα όσες μέρες χρειαστεί μέχρι να σου φύγει ο θυμός.» είχα αρχίσει να βαριανασαινω. Από νεύρα και μόνο.

Με πλησίασε και άρχισε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

«Φύγε από κοντά μου δεν θέλω να σε βλέπω. Και τι είπες δεν άκουσα; σε λατρεύω; Ναι Άλεξ, ναι. Μήπως είμαι ερωτευμένη μαζί σου όπως έλεγες κιολας;»

«Πιστεύω πως είσαι.»

«Εε αη στο διαολο γλυκε μου.» γύρισα να φύγω όμως έτρεξε και μπήκε μπροστά μου.. Κάθισε στην πόρτα όρθιος.

«Εμποδίζεις!» λέω φωναχτά με νεύρα.

«Αλήθεια; εμποδίζω;»

«Ναι πολύ φύγε!»

Σε δευτερόλεπτα με είχε αρπάξει και βρέθηκα στο κρεβάτι ξαπλωμένη με αυτόν από πάνω μου να με κοιτάει. Καρδιακοί παλμοί στο απροχώρητο. Τον κοίταγα και έτρεμα.. Έτρεξαν τα χείλια μου πιο πολύ βασικά..

«Τι έγινε Νεφέλη; Γιατί τρέμουν τα χείλια σου;»

Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Είχα μείνει και κοίταγα τα πανέμορφα του μάτια και τα υπέροχα μεγάλα χείλια του. Αχ τον θέλω.

«Φύγε.» είπα ενώ πήρα βαθιά ανάσα.

«Αυτο θέλεις;» είπε.

«Αυτί θέλω.»

«Πολύ καλά.» σηκώθηκε από πάνω μου και έκατσε μπροστά μου.

«Είπα φύγε γιατί είσαι εδώ;»

«Έφυγα από πάνω σου. Αυτό δεν ήθελες;»

«Άλλο θέλω.»

Με το που μίλησα με πλησίασε και με άρπαξε από την μέση. Με σήκωσε αγκαλιά του με δύναμη και άρχισε να με φιλάει. Το φιλί του με πάθος, ορμή, δύναμη κα εγωισμό. Πολύ δύναμη. Με κολλησε στον τοίχο χωρίς να με κατεβάσει και συνέχισε να με φιλάει. Προσπαθούσα να τον απομακρύνω όμως άδικα.. Δεν είχα δύναμη. Κάθε φορά που κατάφερνα να ξεφύγω εκείνος άρχιζε το φιλί μας πάλι. Τι κάνει;

«ΑΛΕΞ! » φώναξα και κατέβηκα από πάνω του.

«Τι θέλεις; Να φύγω δεν θες; εντάξει φεύγω.»

«Όχι όχι δεν θέλω να φύγεις..» είπα σιωπηλά.. Δεν ακούστηκε καθόλου..

Κατέβηκε τις σκάλες και άκουσα το κλειδί να μπαίνει στην πόρτα. Ξεκλείδωσε και έφυγε.. Κατέβηκα και εγώ τρέχοντας τις σκάλες να τον προλάβω.. Όμως ήταν αργά.. Ο Άλεξ είχε φύγει..