App Double Trouble | On Hold

Κεφάλαιο 5ο

«Μωρό μου, και εγώ σ'αγαπώ» λέει και είμαι έτοιμη να τον κοροϊδέψω τόσο πολύ. «Αστέρι μου, καρδιά μου...»

«Φως μου, ήλιε μου, αέρα μου, φεγγάρι μου χλωμό...» λέω με τη σειρά μου και με κοιτά έντονα.

«Μωρουλίνι μου, πρέπει να κλείσω γιατί ακούω παράσιτα» μωρουλίνι; Με είπε παράσιτο; «Εσύ κλείσε... Όχι εσύ... Εσύ κλείσε!» λέει γελώντας και νομίζω ότι είμαι μαζί με καμιά χαζογκόμενα.

Βγάζω την παντόφλα μου και την πετάω στο χέρι του και με αποτέλεσμα να μορφάσει. «Άου. Εντάξει, θα σε κλείσω εγώ. Τα λέμε» λέει γρήγορα και κλείνει το τηλέφωνο. Με κοιτά δολοφονικά καθώς τρύβει το μέρος που έπεσε η παντόφλα και χαμογελάω σατανικά. «Ζηλεύεις» μου πετά πίσω την παντόφλα και την πιάνω στον αέρα.

«Ίου» μορφάζω. «Προσπαθώ τόση ώρα να κοιμηθώ και εσύ δεν σταματάς να μιλάς».

«Ζηλεύεις που έχω γκόμενα και εσύ δεν έχεις» σταυρώνει τα χέρια του στο στήθος του.

«Πρώτον, είμαι πολύ καλά μόνη μου. Δεύτερον, κάνεις σαν χαζογκόμενα. Τρίτον, για ποιο λόγο να αποκαλείς την κοπέλα σου 'γκόμενα'; Είναι αηδιαστικό» σταυρώνω τα χέρια μου με τον ίδιο τρόπο υπερασπίζοντας τον εαυτό μου.

«Ναι, φαίνεται» μου λέει ειρωνικά. «Εγώ κάνω σαν χαζογκόμενα; Εσύ είσαι αυτή που πήρες βραβείο στο σχολείο όταν έπαιξες μία χαζογκόμενα στο θεατρικό. Δεν νομίζω να υποκρινόσουν. Δεν έχω κάτι σοβαρό μαζί της» μου απαντά στα πάντα.

«Μόλις πριν λίγο της είπες πως την αγαπάς, βρε πανίβλακα» του λέω ειρωνικά με τη σειρά μου.

«Παιδιά, πάρτε τις βαλίτσες σας και ελάτε!» ακούω τη φωνή της κυρίας Αλεξίου που μου διαφεύγει το μικρό της όνομα.

Εγώ υπακούω και αφήνοντας πίσω τον ειρωνικό εαυτό μου, παίρνω την βαλίτσα μου και ακολουθώ την οικογένειά μου —και την Ζωή. Από το δείπνο προχθές δεν έχει ξεκολλήσει από τον Γιώργο και γενικά από την οικογένειά μας.

Συγχαρητήρια, μόλις υιοθετήσατε ένα κοριτσάκι, μαμά και μπαμπά!

Περπατάμε μέχρι την υποδοχή και μας φωνάζουν σε ένα από τα τμήματα. Αφού μας δίνουν κάρτες, μία για τον καθένα, μας οδηγούν σε έναν θάλαμο που μας βγάζουν μία αναμνηστική φωτογραφία. Ύστερα, περπατάμε καταμήκος του λιμανιού.

«Μαμά, να σε ρωτήσω κάτι;» ακούω τη φωνή της Ζωής καθώς διακόπτει την συζήτηση των μαμάδων μας.