De Nieuwe Wereld 3: Elodies Jeugd (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 3

Nicca

Met een klap liet Nicca, die pas later lunch had, haar boek op de tafel vallen. Het viel haar nauwelijks op dat enkele klasgenoten haar geschrokken aankeken. Dit had ze niet aan zien komen. Zodra Leïr was begonnen om Kadti te leren omgaan met haar gave, had ze zich afgesloten. Het was echter een ongeschreven regel dat ze altijd op elkaar reageerden in geval van nood. Leïrs plotselinge uitbarsting van emoties had dan wel geen levensbedreigende lading, maar toch was het heftig genoeg om door haar muur heen te dringen.

Haar eerste reactie was om te gaan lachen, totdat ze zijn onderliggende emoties voelde. Dat was het moment waarop ze haar boek liet vallen.

Natuurlijk had ze geweten dat het moment een keer zou komen. Het was enkel de vraag wie van hen eerder zou zijn. Leïr had wel vaker naar meisjes gekeken, maar dit was compleet anders. Het was niet dat ze nu kon zeggen dat haar broer halsoverkop voor het meisje was gevallen, maar die potentie was er.

Het grote verschil met elk ander meisje op Elodie was de zendgave van Kadti. Nu al hadden zij en Leïr een sterkere band dan hij ooit met iemand anders kon hebben. Zelfs al zou het nooit worden wat ze vreesde, dat ze verliefd werden, dan nog was zij niet meer de enige die Leïrs diepste innerlijk zou delen.

Ze voelde hoe een koude rilling over haar rug naar boven kroop en ze weerstond met moeite de neiging om weg te lopen uit het lokaal. Haar grootste angst werd werkelijkheid. Een ander nam haar plaats in Leïrs hart in.

Met al haar kracht dwong ze haar gevoelens naar de achtergrond, terwijl ze nogmaals snel en behendig liet zien hoe Leïr een schild kon vormen om zijn gedachten te beschermen. Ze liet het aan hem om dat aan Kadti te leren.

Voordat hij de kans kreeg om te vragen waarom ze zo overstuur was, zette ze haar muur weer overeind. Alle stenen zorgvuldig op hun plaats.

De rest van de les kon ze zich niet meer concentreren. Ze voelde hoe Leïr een paar keer probeerde om door haar bescherming heen te breken. Hij was bezorgd om haar, maar ze wist dat hij niet sterk genoeg was.

Ze had zin om te huilen en kon niet wachten om naar huis te gaan. Deze les was bijna afgelopen, ze zou niet op school blijven voor de rest. Dan maar spijbelen op haar eerste dag.

---

Haar moeder was thuis. Samantha moest haar dochter hebben zien aankomen, want ze stond al in de deuropening te wachten met een frons op haar gezicht. Voor het eerst wenste Nicca dat ze haar gave deelde met haar moeder in plaats van haar broer. Ze wilde niet hoeven uitleggen hoe zeer het deed om te denken aan een toekomst waarin zij niet langer de belangrijkste band met Leïr had.

"Nicca? Wat doe jij zo vroeg thuis? Voel je je niet lekker?"

Ze stortte zich in haar moeders armen, alsof ze nog een klein meisje was en niet al bijna net zo lang.

"Het is Kadti, mama," snikte ze. "En zij ... en Leïr, zij ..." Ze kon niet uit haar woorden komen.

Uiteindelijk, na en paar keer diep ademhalen, fluisterde ze: "Kadti is de andere zender."

"Kadti? Dat is ook wat." Samantha schudde haar hoofd. "En wat is er met je broer?"

"Leïr ... Leïr heeft zich aan haar verbonden."

"Wat heeft hij?" riep Samantha geschrokken.

"Niet zoals echt verbinden," antwoordde Nicca vlug, "maar ... ik voelde het. De connectie. Oh mam, het is zo verwarrend. Ik dacht altijd dat ik de enige was die deze band met hem zou hebben. Dat, wat er ook gebeurt, wij samen één front zouden vormen. Maar nu ... Het is net ... alsof zijn ziel zich heeft losgescheurd van die van mij." Ze kon de tranen niet tegenhouden en snikte het uit tegen haar moeders schouder. Ze was dankbaar dat haar moeder wachtte met advies geven totdat haar gemoed iets gekalmeerd was.