Fear The Wolves

8.

"Wat heb je gedaan" ruw word ik naar achteren geduwt. "Het spijt me zo" fluister ik geschrokken, ik voel mijn hoofd pijnlijk hard bonken. Randalf haalt de grijs geworden dekens uit de wasmachine. "Hoe krijg je dit in je domme hoofd voor elkaar" razend kijkt hij mij aan, "Het spijt me echt heel erg" tranen branden in mijn ogen van angst. "Wat is hier aan de hand" buldert een stem achter mij, geschrokken draai ik mij om. "Alpha" Randalf kijkt hem eerbiedig aan, "Deze dekens waren wit, tot zij ze samen met een grijs shirt in de wasmachine heeft gestopt." kwaad kijkt hij mij aan, zijn handen knijpt hij samen tot vuisten.

Herolf kijkt mij bedachtzaam aan, met rode wangen wend ik mijn blik van hem af. "Hoe gaat het met je hoofd pijn?" zijn vraag doet mij verbaast op kijken, ik open mijn mond maar er verlaat geen geluid uit mijn mond. Ik dwing mijzelf te antwoorden op zijn vraag, "Het gaat" lieg ik. Het gaat helemaal niet, het voelt alsof er steeds weer iemand met een hamer op mijn hoofd slaat. Hij knikt afwezig, "Adahy vraagt naar jou, ze zit op haar kamer" ik knik. Ik wacht tot Herolf de ruimte verlaat maar hij blijft fronsend staan. "Waar wacht je nog op? Hup, we hebben niet alle tijd van de wereld" hij duwt mij richting de deur. "Oh, ja... Sorry" mompel ik licht blozend, gehaast ren ik door de gang.

"Mevrouw" roep ik buiten adem, verstoord kijkt ze op. Mijn borst gaat op een onnatuurlijke snelheid, op en neer. "U had naar mij gevraagd?" vraag ik, ze knikt afwijzig terwijl ze op de achterkant van haar potlood bijt. "Kom hier" ik schuifel voetje voor voetje naar haar toe. Op het bureau voor haar ligt een platgestreken lap stof. "Waar kan ik u mee helpen, Mevrouw?", "Hou dit even vast, wil je?" ze duwt de stof ik mijn handen. Het heeft de vormen van een jurkje. "Mhh..." Ze bekijkt de stof aandachtig, een diepe zucht verlaat haar mond. "Kan ik u ergens mee helpen, Mevrouw?" Ze kijkt op, "Jij?"met haar handpalm veegt ze losse plukken haar weg van haar voorhoofd. "Best" ze haalt het stof uit mijn handen en legt het terug op het bureau. "Zou je deze stof over de grond willen verspreiden" ze wijst naar een rol stof. Ik knik, ik haal de rol van haar bureau en rol het uit tot Adahy zegt dat het genoeg is.

___

Weer draai ik mij om in bed, ik staar in het niets. Een verdwaalde traan glijd over mijn wang, een traan van verlossing. Vrij om te gaan, zou ik dat ooit ook kunnen voelen? Kunnen weten hoe het is als je de baas bent over jezelf? Je vrij voelen..? Ik sluit mijn ogen en laat de herinneringen los dwalen in mijn hoofd. Hoe erg ik mijn best ook doe, ik herinner helemaal niks meer van mijn vader en moeder. Het enigste wat ik nog weet van vroeger, zijn de vormen van de gezichten van vader en moeder. Opeens verlang ik erg naar de buitenlucht. Zal ik? Een ondeugende glimlach vormt zich rond mijn lippen. Het is niet dat ze me zullen vermoorden als ze me vinden dus waarom ook niet. Ik stap uit bed en schuif mijn voeten in de schoenen. Mijn oude omslag doek sla ik rond mijn schouders.

Op mijn tenen loop ik naar de grote ingang, alles is donker om mij heen. Mijn handen houd ik voor mij zodat ik kan voelen waar het einde is van de gang. Al snel voel ik koud hout onder mijn handen. Ik betast de deur tot ik de deur kruk tegen mijn hand aan voel botsen. Snel kijk ik over mijn schouder, ik druk de deur kruk naar beneden en tot mijn verbazing gaat de deur open. Een koude avond wind verwelkomt mij, ik zucht genietend. De wind laat de losse plukjes rond mijn hoofd dansen. Ik sluit de deur achter mij. Ik onderdruk het gevoel wat naar boven komt, het gevoel om te willen dansen van vreugde. Een week geleden was de laatste keer dat ik buiten ben geweest. Iets wat je niet kunt vragen van mij, de natuur maakt mij rustig. Het laat de gevoelens in mij wegvoeren, het vloeit allemaal uit mij.

Ik kijk naar boven, sterren verlichten de hemel. Een gaap verlaat mijn mond. Mijn voeten brengen mij naar een onbekende plaats. Gefascineerd kijk ik rond mij heen, de bomen zijn vol bloeit. Het maan licht schijnt door de bomen en verlicht mijn pad. Mijn vingertoppen laat ik over de schors gaan van de boom. "Hé, Theodore?" Mijn ogen vergroten zich, "ja?" Hoor ik een onbekende stem vragen. Ik adem diep in en uit, snel verstop ik mij achter een boom. "Ik ruik..." Het is even stil, "Ik ruik... Mens" al snel hoor ik een zwaar gegrom. Rillingen gaan over mijn rug, "Je hebt gelijk, Randalf. Ik ruik het nu ook" Happend naar adem laat ik mij via de boom naar beneden glijden. Als Randalf mij vind ben ik zwaar de pineut.

"Kom te voorschijn, wie je ook bent. We weten dat je hier bent" word er geroepen. Angstig bijt ik op het vlees van mijn vinger, "Als wij jou zelf op moeten halen ben je nog lang niet jarig" hoor ik Randalf laag grommen. Ik slik, wat moet ik nu doen? Zo zachtjes mogelijk sta ik op, ik moet hier weg. Zonder aan de consequenties te denken ren ik weg, een harde brul doet mij schrikken maar ik ren door. Al snel word ik achtervolgt door twee wolven, snikken verlaten mijn mond. Mijn voetstappen weergalmen door het stille bos, het maan licht is verduisterd alsof hij het alleen maar moeilijker wil maken voor mij te ontsnappen uit Randalf zijn greep. Mijn jurkje blijft hangen bij een tak, zonder aan de jurk te denken wring ik mij los. Het gescheur van het kledingstuk dringt niet bij mij binnen. Ik ren door tot ik plotseling word onderschept. Een schele kreet verlaat mijn mond. Met een bons val ik op de vlakte, takjes steken in mijn jurkje en in mijn huid. Ik piep door adem te kort.

Ik probeer weer op te staan maar een grote sterke poot houd mij tegen de vlakte. Ik stribbel tegen maar het gegrom laat mij overgeven. "Wie ben jij?" Verloren sluit ik mijn ogen. Opeens voel ik twee handen rond min boven armen. Met een zwaai word ik op getild en op de grond neer geplaatst met mijn voeten. "Ik vraag het je voor de laatste keer, "Wie mag dit onbeschofte stuk vlees zijn" Ik voel spetters spuug mijn gezicht raken, ik heb de neiging het kokhalzend weg te vegen maar ik durf het niet. Ik open mijn ogen en kijk Randalf diep in zijn ogen, "jij..!"

___________________

Hey,

Shame on me! 😳
Ik heb jullie 5 dagen late wachten... Het spijt me, ik had totaal geen inspiratie. Tot ik vanmorgen opeens dit bedacht 🤗

Goed nieuws, voor mij dan 😝 Sinds gister heb ik een iPad 🎉🎉
Dat word lekker veel schrijven

Xx Anna 💕