PUSULA

Bölüm 5

Güneş, bugün bazı evrak işlemleri için erkenden gelmişti okula. Binaya girer girmez zemin kattaki uzun sırayı gördü. "Olamaz!" dedi. Kaşlarını çatıp istemeye istemeye sıraya girdi. Arada eğilerek ön tarafa bakıyordu. Kendini, hiç kimsenin ilerlemediğine ikna edip söylenip duruyordu.

"Gerçekten uzun süre burada bekleyecek misin?"

Beklemediği bir anda kulağına fısıldayan sesle irkildi Güneş.

"Kimseye söyleme ama bu işi beş dakikada halletmeni sağlayabilirim."

Ses daha da yaklaşınca kendisine söylendiğinden emin oldu. Arkasını döndüğünde uzun boylu, kumral bir erkek duruyordu karşısında.

"Şey... Bana mı söylediniz acaba?" diye sordu tereddütle.

"Evet şuradaydım." eliyle pencerenin önünü işaret etti. "... ve senin de sürekli söylendiğini gördüm. Bir iyilik yapayım dedim. Okulda yeni olanlara yardımım dokunur böyle arada." Ukala bir gülümseme yayılmıştı yüzüne.

Güneş reddedemeyeceği teklifi "Gerçekten çok sevinirim." diye cevapladı.

"Peki o zaman gel benimle."

İsmini bile bilmediği çocuğun peşinden ayrılmadan hızlıca ilerliyorlardı. Yolda birbirlerine hangi bölümde okuduklarını sordular. İkisi de psikoloji bölümündeydi. Merdivenleri kullanarak bir üst kata çıktılar. 'İkinci Sınıfların Öğrenci Sorumlusu' yazan tabelalı kapıyı açıp odaya girdiler.

Çocuk neşeli bir "Merhaba" ile seslendi görevli kadına.

"Buyurun."

"Iıı.. Biz Profesör Ateş Bey'in kulüp toplantısına yetişmeliyiz. Ancak birinci sınıfların katında çok sıra vardı. Biz de evrakları buraya teslim edebileceğimizi düşündük." Çocuk, kadını ikna etmek için sevimli tarafını kullanıyordu.

"Hımm.. Sen ikinci sınıf mısın?" dedi kadın soğuk bir tavırla.

"Evet. Ateş Bey, kulüp başkanı olduğum için beni mutlaka toplantıda görmek istediğini söyledi. Arkadaşımda psikolojiyle ilgili ve çok hevesli. Profesör onu da aramızda görmekten çok mutlu olacaktır." Sanki kadının onları reddetmemesi için bazı şeylerin altını çiziyor gibiydi.

Güneş duyduklarına şaşırmış ancak sürekli sırıtarak ortama ayak uyduruyordu.

"Peki bakalım. Verin evrakları. Ben aşağı iletirim. Profesörün sinirlenmesini istemeyiz. Ama bunu aşağıda bekleyenlere sakın söylemeyin."

"Tabiki söylemeyiz. Çok teşekkür ederim." dedi Güneş sırıtarak.

Odadan çıktıklarında çocuk elini uzatıp "Çak" dedi.

Güneş biraz garipseyerek söylediğini yaptı.

"Nasılım ama? Teşekkürlerini sonra alırım." diyerek üstten üstten baktı Güneş'e.

"İyi yalancıymışsın. Ama yinede beni orada uzun süre beklemekten kurtardığın için sağ ol."

"Rica ederim. Bu arada buna yalan söylemek değil de iyilik yapmak diyelim."

Güneş, içten bir gülümsemeyle yetindi.

"Gel hadi kantinde bir şeyler içelim." diyerek şimdi de başka bir yere çekiştirmekteydi Güneş'i.

----------------------------------------------

Güneş, ilk defa girdiği okul kantinini oturduğu masadan inceliyordu. Çoğu öğrenci derste olduğu için ortalık sakindi. Çocuk, elinde iki kahveyle gelip Güneş'in karşısındaki sandalyeye oturdu. Birkaç kızın onu dikkatle incelediğini farketti Güneş ve içinden "Popüler biri olmalı." diye geçirdi.

Bakılmayacak gibi de değildi aslında. Uzun boyu, geniş omuzları ile çok hoş bir vücudu vardı. Kumral saçları ve ela gözleri de kızların gözünü üzerinden alamaması için yeterliydi zaten.

"Ee tanışmadık. Ben Aras ve umarım kahve seviyorsundur." kahveyi önüne koyduktan sonra elini uzattı.

"Ben de Güneş." dedi Aras'ın elini sıkarak. "Kahve için ve az önceki yaptıkların için tekrar teşekkür ederim."

"Lafı bile olmaz. Hem ödeşiriz bir gün." deyip göz kırptı.

"Senin dersin yok mu? Bu saatte okulda ne yapıyorsun?" Fazla utangaç görünmemek için kendini konuşmaya zorlamıştı adeta Güneş.

"Sabahları spor salonuna geliyorum."

Güneş kaşlarını kaldırarak "Demek bu vücudu spora borçlu." diye düşündü.

"Bu arada saat kaç?" diye ekledi heyecanla bir şey hatırlamış gibi.

Güneş masanın üzerindeki telefonuna bakıp "10.25" dedi.

"Hadi kalk gecikiyoruz. Kahveleri yolda içeriz."

"Nereye gecikiyoruz." Güneş şaşkınlıkla sordu.

"E psikoloji kulübünün toplantısına." 

Güneş şaşırmış, "Demekki yalan söylememiş görevliye." diye düşünüyordu. Aras ise anlatmaya devam ediyordu.

"Ateş Hoca gerçekten çok sinirlidir o yüzden yetişmeliyiz. Ayrıca psikoloji bölüm başkanı. O görevlinin niye hemen işimizi hallettiğini sandın." Kendinden övünürcesine lafları sıraladı bir bir.

Kantinin merdivenlerini tırmanırken Güneş itiraz edecek gibi oldu.

"Şey, benim gelmem doğru olur mu?"

"Kulüpteki etkinlikler meslek hayatın için çok faydalı olacaktır.
Ayrıca mezun olduktan sonra gireceğin işte profesör referans olursa işi kaparsın." yine o meşhur göz kırpmasını yaptı.

Güneş'in aklına yatmıştı. Böyle bir fırsatı kaçırmak istemedi.

Aras gülümseyerek ekledi. "Ayrıca yalan söylememiş olacağız."

Hızlı hızlı çıktılar binadan. Binaları birbirine bağlayan yollar sağlı sollu ağaçlıktı. Sol tarafta ise okulun ormanlığı bulunuyordu. Kapalı yüzme havuzunu, tenis sahalarını geçip kütüphanenin hemen yanındaki büyük binaya girdiler. Girişte "Öğrenci Kulüpleri" yazılıydı. Asansörle dördüncü kata çıkıp koridorun sonundaki odaya girdiler. İçeride yaklaşık on beş kişi vardı.

"Ooo kulüp başkanımız toplantıya en son teşrif ediyor." dedi ellilerindeki beyaz saçlı adam.

"Okulun ilk haftası olduğu için birkaç işimi halletmem gerekiyordu ama emin olun ilk ve son olacak profesör." dedi yine ikna edici sevimliliğiyle.

"Arkadaşın kim yeni üyemiz mi?"

"Aaa, evet. Psikoloji aşkıyla yanıp tutuşuyormuş kendisi. Daha yeni başladı bölüme."

Herkes Güneş'e dönmüş bir şey söylemesini bekliyordu. Aras yüzündeki tebessümü hiç bozmadan koluyla Güneş'i dürttü.

"Şey evet birinci sınıfım. İsmim Güneş." demekle yetindi.

Profesör düşünceli gibiydi. Kollarını kavuşturarak söze girdi.

"Hımm... İlk günden bizi keşfettin yani. Aslında bu toplantıyı eski üyelerle yaparız. Yeni üyeler için başvurular daha başlamadı. Ama bize bu işi sevecek insanlar lazım. Aramıza hoş geldin Güneş Hanım."

"Teşekkür ederim." diyebildi sadece Güneş. Aras'la birbirlerine dönüp gülümsediler.

Tam karşılarında ise onlara nefretle bakan üç çocuğun farkında değillerdi henüz.