Μεγάλες Αγάπες

Κεφάλαιο 78

Νίκος POV

Από τις επεισοδιακές μας διακοπές και μετά αποτραβήχτηκα από όλους. Ήθελα να μείνω μόνος μου και δεν είχα διάθεση για εξόδους και καλοπέραση. Όλη την ώρα σκεφτόμουν πως τα κατάφερα και φτάσαμε σ' αυτό το σημείο. Από την μια ένιωθα ενοχές για τον Κώστα και από την άλλη είχα μια κρυφή ελπίδα ότι η Δήμητρα μπορεί στο τέλος να διαλέξει εμένα και να μπορέσω επιτέλους να ζήσω ότι ονειρευόμουνα μαζί της, αλλά αυτό πάλι με έκανε αισθάνομαι τόσο άσχημα γιατί έτσι ένιωθα να προδίδω τον φίλο μου. Ήταν σαν να περιμένω την δική του δυστυχία για να γίνω εγώ ευτυχισμένος και αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Τι σόι φίλος είμαι τέλος πάντων; Και κάθε φορά που έκανα αυτήν την ερώτηση στον εαυτό μου έπαιρνα πάντα την ίδια απάντηση, ο χειρότερος και δεν μπορούσα να το αντέξω.

Έλα όμως που η καρδιά δεν περιορίζεται ούτε ελέγχεται! Το προσπάθησα τρία χρόνια χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία και να τώρα τα αποτελέσματα. Πόσο καιρό να κρατάω κι εγώ μέσα μου όλα όσα ένιωθα; Ήταν σαν να με έπνιγαν και να χρειαζόμουν να βγω οπωσδήποτε στην επιφάνεια για να αναπνεύσω. Το φιλί της ήταν το σωσίβιο που με έβγαλε ξανά στην ακτή και παράλληλα η βόμβα στα θεμέλια μιας σχέσης και μιας παρέας ολόκληρης. Τίποτα πλέον δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο κι εγώ είμαι ο φταίχτης. Βαρύ το φορτίο που έμελε να σηκώσω στις πλάτες μου!

Το λιγότερο που θα μπορούσα πλέον να κάνω για τον Κώστα, είναι να κάνω πίσω και να αφήσω αυτούς τους δυο να ξεκαθαρίσουν μόνοι τους τα πράγματα. Δεν θα πίεζα περισσότερο την κατάσταση, ούτε θα έκανα κάτι για να κερδίσω τη Δήμητρα, θα της έδινα κι αυτής το χρόνο που ήθελε. Θα περίμενα όσο χρειαζόταν στο παρασκήνιο, εξάλλου η αναμονή είχε γίνει δεύτερη φύση μου. Όσο κι αν ήθελα να μιλήσω μαζί της και να ακούσω την φωνή της, καταπίεζα την επιθυμία μου και μόνο όταν δεν άντεχα άλλο της έστελνα κανένα μήνυμα για να μαθαίνω τι κάνει.

Μια τέτοια στιγμή αδυναμίας ήταν και το τελευταίο μήνυμα που της έστειλα και άλλαξε όλη τη ζωή μου. Δεν περίμενα ότι θα είχε χωρίσει με τον Κώστα, ούτε ότι θα παραδεχόταν τα αισθήματα της για μένα. Το σπίτι δεν με κρατούσε πια και βιάστηκα να σταματήσω τη συνομιλία μας για να πάρω τους δρόμους και να βρεθώ κοντά της. Ήθελα τόσο πολύ να την κλείσω στην αγκαλιά μου και να την φιλήσω. Να ακούσω από το στόμα της όσα λαχταρώ ενώ κοιτάζω τα υπέροχα αμυγδαλωτά της μάτια για την αλήθεια των λόγων της. Ήταν σαν να ζούσα ένα παραμύθι και να φοβόμουν μήπως ξυπνήσω από στιγμή σε στιγμή. Μόνο αν μου το επιβεβαίωνε δια ζώσης θα μπορούσα να το συνειδητοποιήσω.