H Νεκροφιλημένη

Κεφάλαιο 24 - Εκεί που ανήκω

Στεκόμουν μπροστά από τον καθρέφτη του δωματίου μου και έσφιγγα τα λουράκια του κορσέ μου. Ο λαιμός δεν ήταν σφιχτός και το δερμάτινο λουράκι πάνω από το στήθος μου ήταν σταθερό. Το λευκό της πουκαμίσας μου, διακοπτόταν από τις καφέ επωμίδες του κορσέ, επενδεδυμένες με χρυσαφί βαμβάκι στο σχήμα λεπτών φύλλων. Ίσιωσα το μπούστο μου και κλείδωσα τις πέντε ασφάλειες που έτρεχαν κατά μήκος του υπόλοιπου σώματος. Τράβηξα τα ζωνάκια που βρίσκονταν στις δυο πλαϊνές πλευρές της κοιλιά μου και στερέωσα τη ζώνη μου με τις μικρές δερμάτινες τσέπες της να πέφτουν στην αρχή των γοφών μου. Στη συνέχεια πέρασα το καφέ δερμάτινο παντελόνι, μέσα από τις μπότες που έφταναν ως τα γόνατα και αφού έμεινα ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα, πέρασα πάνω από τους ώμους μου τον μαύρο μανδύα. Χτένισα με τα δάχτυλά μου τα μαλλιά μου, τα οποία είχαν μακρύνει λίγο και περνούσαν τους ώμους μου. Τα έφερα στο ίδιο επίπεδο και με το μαχαιράκι μου τα έκοψα, φτάνοντας τα πάνω από τις επωμίδες. 

Κοίταξα τον αντικατοπτρισμό μου στη γυάλινη επιφάνεια. Φαινόμουν τόσο κουρασμένη. Το προηγούμενο βράδυ δεν είχα κοιμηθεί καλά. Η εβδομάδα στη φυλακή ήταν σκέτο μαρτύριο και η κατάσταση με την Κάλιντα δε βοηθούσε ιδιαίτερα. Έπειτα ήταν και ο Λαχάρ που κούρνιαζε στο μυαλό μου. Έλεγα πως έφταιγε το ότι τον είχαν πιάσει οι ομίχλες. Ότι έπαθε κάτι, εξαιτίας μου, σε μια αποστολή με σκοπό να σφραγίσουν μια άλλη ύπαρξη που ζει μέσα μου. Δεν του είχα μιλήσει για το τι έγινε μεταξύ μας και η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν να το ομολογήσω. Δεν μπορούσα καλά καλά να πιστέψω πως τον βοήθησα να ξαναβρεί το μυαλό του. Εκτός και αν ο θεραπευτής είχε κάνει κάτι και δεν μου το είχε αποκαλύψει. Πολλά ερωτήματα έτρεχαν στο μυαλό μου και η πόρτα δεν τα απάντησε. Αντιθέτως, θα έλεγα πως μου φόρτωσε και άλλες σκοτούρες.

Άνοιξα την πλατιά θύρα και αντίκρισα τον πρίγκιπα Κάιν. Μόνο του. Στεκόταν ακριβώς μπροστά μου, φορώντας ένα χοντρό ύφασμα μαύρο και πολυποίκιλτο, με τα αστραφτερά κοσμήματα να σχηματίζουν στο στέρνο του το έμβλημα της Σεβέλ και τα μανίκια του ήταν βουτηγμένα στο χρυσάφι και ξεχώριζαν από τη λευκή πουκαμίσα που φορούσε από μέσα. Στους ώμους του είχε στηριγμένο ένα κατάμαυρο μανδύα με πορφυρή επένδυση και τα δάχτυλά του κοσμούσαν διάφορα δαχτυλίδια. Ανάμεσά τους και ένα δαχτυλίδι-σφραγίδα. Το μαύρο δερμάτινο παντελόνι του, έδενε με όλο το υπόλοιπο σύνολο και οι μπότες του ήρθαν να το τελειοποιήσουν. Το βλέμμα μου συνάντησε το δικό του σμαραγδένιο και χαμογέλασε.