Love

Το τριανταφυλλακι

Η ώρα είναι 7:00 οταν το ξυπνητήρι χτυπά.
Σηκώνομαι και πηγαίνω στο μπάνιο,κάνω ενα γρήγορο ντουζ,φτιάχνω τα μαλλιά μου ίσια και ετοιμάζω πρωινό.
"Καλημέρα γλυκιά μου" ακουω την μαμά μου να λέει.
"Καλημέρα!" της λέω με κέφι.
"Είσαι πολύ όμορφη σήμερα...έχετε κάτι στο σχολείο;" μου λέει λες και τις αλλες μέρες δεν είμαι ωραία..
"Οχι απλά ήθελα να είμαι όμορφη σήμερα,οπως και κάθε μέρα μαμά.."
"Χαχαχα δεν εννοούσα αγάπη μου οτι τις αλλες φορές δεν ήσουν!!" μου λεει με μια απολογητική έκφραση.
"Καλα,καλα" λεω με χαμόγελο.
Η ώρα είναι παρα 5 και χτυπάει η Λυδία την πόρτα.
"Καλημεραααα" μου λεει.Αυτο το κορίτσι έχει πάντα κέφια.
"Καλημέρα!" της λεω και εγώ με κέφι.
"Έχουμε να πούμε πολλά εμείς οι δύο!!!" λέει με όλο υπονοούμενο.
"Ναιι όντως!"
"Άντε πάμε θα τα πούμε στο δρόμο" μου λέει και ξεκινάμε για το σχολείο

"Λοιπόν....Τα έφτιαξα με τον Ζαυν!!!!!!"
"Τι;;;;;;;" της λεω με το στόμα ανοιχτό.Δεν περίμενα τόσο γρήγορα.
"Ναιιι δεν ειναι υπέροχο;;;;" λεει με εναν ενθουσιασμό!
"Ναι δεν λέω αλλα δεν νομίζεις οτι ειναι λιγο νωρίς;Εχθές τον γνώρισες" Λες και εγω τον Χάρρυ τον ήξερα περισσότερο καιρό αλλα τε σπα..
"Εε και;;" λεει.
"Ξερω και εγω; μου φάνηκε οτι έγινε πολύ γρήγορα..τε σπα..τι σου ειπε;;;"ρωτάω ολο απόρροια στο βλέμμα μου.
"Αμμμ...με φιλούσε συνέχεια και με αγκάλιαζε ,μου πήρε λουλούδια κλπ..ξες τα κλασσικά που κάνουν για να σε ρίξουν.." λεει λες και εγω εχω συνηθίσει οπως αυτή...
"Ααα κατάλαβα."της λέω..
"Δεν είναι γκυκας;;" λέει σαν κοριτσάκι του Δημοτικού.
"Καλός είναι" της λεω
"Σε πείραξε;" λεει σοβαρά
"Πας καλα; γιατι να με πειράξει;"
"Δεν ξέρω...έτσι φαίνεται"
"Οχι απλά είμαι στον κόσμο μου" της λέω.
"Χμμμ....ποιόν κόσμο;;"Ψαχουλευει τις σκέψεις μου.
"Τον δικό μου με τον Χάρρυ" της λεω
"Οπα οπα οπα!! Εξελίξεις βλέπω!!Και εμένα δεν μου είπες τίποτα;;"
"Πότε να προλάβω; αφου Είσαι όλη την ωρα με τον ζαυν...-.-"της λεω
"Καλα σορρυ...αντε πεςςςς" με παρακαλάει.
Της τα λέω ολα με την κάθε λεπτομέρεια,απο το πως με έσωσε μέχρι και τον τρόπο που με φιλούσε γλυκά.
"ΟΜΓ!!!πλάκα κανειςςς!!"λέει ξαφνιασμένη.
"Οχι..."Της λεω σοβαρά.
"Έχεις κάτι;;" με ρωτάει ξινά
"Οχι γιατι;"
"Γιατί μιλάς κάπως ξερά..."
"Οχι απλα ανυπομονώ να τον ξανα δω" της λεω με ενα χαζό χαμόγελο στα χείλη.
"Αντε καλα...." λέει πονηρά.

Φτάνουμε στο σχολείο,κάνουμε προσευχή και πάμε στις τάξεις μας.
Μπαίνω μέσα και βλέπω τον Χάρρυ να μιλάει με την "ωραία" του σχολείου και αυτη του χαμογελάει..ΓΑΜΩΤΟ ΤΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΆΕΙ!και αυτος...μάλιστα...
Παω κάθομαι στο θρανίο μου χωρίς να πω λέξη,μετά απο λίγο τον νιώθω να κάθετε δίπλα μου.
"Γειά σου τριανταφυλλακι" λεει γλυκά
"Γεια!" λεω απότομα και του γυρνάω την πλάτη μου.
"Ει ει ει...έγινε κάτι;" λεει και ξαφνικά σοβαρευει.
"Ναι ρε Χάρρυ έγινε,γιατί ενώ εγώ περίμενα πως και πως να σε δω,το μόνο που κατάλαβα οταν σε είδα είναι οτι απλά έπαιξες εχθές μαζί μου!" του λέω δυνατά και πληγωμένα..
"Τι;" ειναι το μόνο που λέει.
"Τι τι;;;; τωρα δεν χαμογελουσες στην ελπίδα;;"
"Ναι γιατί μου έλυσε τις ασκήσεις που δεν είχα κάνει"
"Αααα δηλαδή οποία σου λύνει τις ασκήσεις της τα ζητας ή φασωνεσαι μαζι της;" λεω σκληρά
"Οχι! Απλα της χαμογέλασα!"
"Ναι...και την κοιτούσες μέσα στα μάτια!" Νιώθω κάτι υγρό στα μάγουλα μου,μαλλον κλαίω.
Σηκώνομαι και παω να φύγω αλλα ο Χάρρυ με σπρώχνει στην πόρτα και με φιλάει,ενω όλοι εχουν γυρίσει και μας κοιτάνε.Ουτε εγω το περίμενα..
"Οοο ρε Χάρρυ με την καινούρια ρεε" όλοι φώναζαν.
Ερχετε και η ελπίδα.
"Κουκλίτσα μου,θα σε παίξει και θα σε πετάξει σαν σκουπίδι σε λίγες μέρες.." μου είπε με ενα χαμόγελο ως στα αυτιά.
"Κάνεις λάθος ελπίδα...αυτήν την έχω ερωτευτεί,την θελω...δεν εχω ξανα νιώσει έτσι με καμία άλλη" λέει ο γλυκός μου πρασινοματης και μένω άφωνη.
"Πάμε" μου λέει και με τραβάει απο το χέρι εξω απο την τάξη..
"Που;;;" του λεω
"Εκτός σχολείου"
"Τι;;; δεν μπορούμε να κάνουμε κοπάνα!" του λεω τρομαγμένη
"Οο έλα τωρα,μια φορά δεν έγινε κάτι"
"Οχι πάνε μόνος σου εγω Παω μέσα."του λεω σοβαρά
"Χαχα κανεις λάθος τριανταφυλλακι μου!" λέει και με κρεμάει στους ώμους του.Αχχχ .
"Ειιι ασε με κάτω!" του φωνάζω και τον βαράω απαλά στην πλάτη αλλα αυτός παραμένει άθικτος.
"Δεν πρόκειται!!" λέει και γελάει.

Μετά απο λίγο συμφιλιωθηκα με την ιδέα της κοπανας οπότε με κατέβασε και περπατουσα απο δίπλα του.
Με πήγε σε ενα δασάκι κοντά στο σχολείο μας,κάτσαμε στο παγκάκι και μου έπιασε το χέρι.
"Θέλω να ξες οτι για εμένα εισαι διαφορετική..."Μου λέει και δείχνει να το εννοεί.
"Γιατί;"
"Δεν ξέρω...απλα δεν εχω ξανα νιώσει έτσι...πάντα είχα πολλες γκομενες αλλα ποτέ δεν ένιωθα έτσι."
"Δηλαδή πως;"
"Καταρχην....εσένα δεν σε θεωρώ "γκόμενά"...Σε θεωρώ κοπέλα ΜΟΥ! Και μόνο ΜΟΥ! Που σημαίνει οτι δεν σε αγγίζει κανένας άλλος εκτός από εμένα..."
" βασικά δεν είμαι η κοπέλα σου...." του λέω απότομα.
"Θα γίνεις όμως..." λέει με σιγουριά.
"Και πως το ξέρεις;;"
Δεν είπε τίποτα...Με κόλλησε απαλά στο δέντρο και είπε "πηδά".Πηδάω και τυλιγω τα πόδια μου στην μέση του.Με φιλούσε με τόσο πάθος,τόσο γλυκά και ταυτόχρονα τόσο άγρια...
Που και που σταματούσε και κοιτούσε τα μάτια μου...απλα με κοιτούσε..οπως και εγω...βασικά..εγω δεν τον κοιτούσα απλά,τον χάζευα...χάζευα τα όμορφα πράσινα μάτια του που έμοιαζαν με λιβάδι και εγω χαμένη μέσα σε αυτά...τόσο υπέροχα όσο και αυτός.
"Πρέπει να επιστρέψουμε" του υπενθυμίζω.
"Οχι!Θέλω να κάτσουμε εδώ για πάντα!" είπε λυπημένα.
"Και εγω αλλα δεν Θέλω να πάρω και αλλες απουσίες..."
"Καλά αλλα πριν φύγουμε θέλω να σου ρωτήσω κάτι" λεει και αρχίζει να κοκκινίζει.
"Εντάξει ρωτα με.."λέω χαμογελαστά
"Θες να γίνεις το κορίτσι μου;;" λέει και νιώθω πιο υπέροχα απο κάθε αλλη στιγμή!
"Χμ...για να σκεφτωωω" τον πειράζω.
"Ελααα ελααα πεςς"με παρακαλάει
"Ναιιιι αφου σ'αγαπώ" λεω τις λέξεις χωρίς να σκεφτώ.
"Μ'αγαπάς;"
"Εε..εε ναι..." τραυλιζω.
"Και εγώ σ'αγαπώ,απλα δεν περίμενα να πεις κάτι τέτοιο"
"Μου ξέφυγε" λεω και κοκκινίζω.
"Να σου ξεφεύγουν πιο συχνά κάτι τέτοια" λεει πονηρά.
"Χαχα αντε πάμε" του λέω.
Με πιάνει απο το χέρι και ξεκινήσαμε για το σχολείο.