He's a Kidnapper (Book Version)

Chapter 6 (Final Chapter)

Chapter 6 (Final Chapter)

"Carlo, bakit mo siya binaril? Anak mo siya!" rinig kong sigaw ni Manong Alfred.

"Hindi ko anak ang bastardong 'yan, kaya wala akong pakialam kung mamatay 'yan! Ikaw, sumunod ka sa akin kung ayaw mong matulad sa gagong 'yan! Iwan niyo muna ang bangkay diyan! Hanapin na muna natin 'yung babae!"

Narinig kong nagtakbuhan na sila palayo sa kinalulugaran ko. Nang wala na akong marinig na kahit ano'ng ingay, lumabas na ako sa drum na pinagtataguan ko.

Halos hindi ako makagalaw nang makita ko na nakahandusay na sa damuhan si Dash. Punong puno ng dugo ang bandang tyan niya at wala siyang malay.

"D-dash..." tumulo ang luha ko habang dahan-dahan kong nilalapitan ang katawan niya. "Dash... dash," napaluhod ako sa tabi niya at niyakap ko siya. "Please, Dash gumising ka! Wag ka namang ganyan oh. Your mom needs you. 'Di ba ipapa-opera mo pa siya? Aalagaan mo pa siya? Paano na lang siya pag nawala ka? Dash, please! Wake up, please! Your mom needs you! I—I need you!"

Sunod-sunod ang luhang tumutulo sa mata ko. Gustuhin ko mang isugod siya sa ospital, wala akong kakayahan. Ni-hindi ko alam kung kanino ako hihingi ng saklolo. Ayoko ring iwan si Dash dito dahil alam kong babalikan nila si Dash.

I feel so helpless. Nasa harap ko na ang lalaking mahal ko. Inamin na niya sa akin na mahal niya ako. Ngayon, wala akong magawa kundi ang panuorin na lang siyang mag agaw buhay. Ni hindi ko nasabi na mahal ko rin siya.

Ang sakit.

"Skye Bernardo."

Napalingon ako bigla nang marinig ko ang boses na 'yun. Sa harapan ko ay nandoon si Manong Alfred, may hawak na baril na nakatutok sa akin.

"Sabi ko na, hindi ka pa nakakalayo eh. Sumama ka sa akin."

Hindi ako kumilos sa kinalulugaran ko. Wala akong planong sumama sa kanila. Mas gugustuhin ko nang mamatay dito kesa gawin nila sa akin ang mga plano nila.

Tinitigan ko ang mukha ni Manong Alfred. Isa rin ba siya sa gustong gumalaw sa akin? Sa tagal naming magakasama, pinag-iisipan ba niya ako palagi ng masama?

Kinikilabutan ako sa kanya. Hindi ko akalaing magagawa niya 'to. Dalawa't kalahating taon na siyang nagtatrabaho sa amin bilang driver pero napalapit na kami sa kanya.

Maamo ang mga mata ni Manong Alfred. Lagi siyang nakangiti sa amin. Parang wala siyang dinadalang problema at parang palagi siyang masaya. Ayun ang pagkaka-kilala ko rito. Ibang iba sa taong nasa harap ko na may hawak na baril at hindi nag-aalangang paputukin ito.

Napatingin ulit ako kay Dash na nakahandusay. Bigla kong naaninag sa may back pocket niya ang isang baril. Hindi na ako nagdalawang isip pa. Agad kong binunot 'yon tapos tumayo ako at itnutok ko kay Manong Alfred ang baril.

"Wag mo kong biruin, Skye. Alam kong hindi mo kayang paputukin ang baril na 'yan."

"Beats me." Kinasa ko 'yung baril at itinutok ko ulit 'yon sa kanya. "Manong Alfred, baka nakakalimutan mo na madalas kaming pumunta sa shooting rink ni Daddy? Ilang beses kang nakasama sa amin at para ipaalala ko sa 'yo, pag ako ang bumaril, laging bull's eye."

"Maaring kaya mo ngang iputok ang baril na 'yan, pero makakayanan mo kayang manakit ng tao? Kilala kita."

Napahawak ako ng mahigpit sa baril. "Bakit?! Kilala rin naman kita, eh! Hindi mo kayang manakit ng tao! Hindi mo magagawang kidnapin ang amo mo na halos itinuring kang isang kapamilya! Pero mali ang akala ko, right?! Ibig sabihin, pwedeng mali rin ang akala mo sa—!!!"