The Rugby Guy Ft. Niall Horan Finished!

Hoofdstuk 7

'Niall,' is het eerste wat mijn lippen verlaten als ik buiten adem mijn lippen van Niall afhaal. Zijn handen zitten verstrengeld in mijn haar, waar hij zachtjes aan trekt. Zijn lippen zijn licht gezwollen en zijn blauwe ogen staan donker.

'Sorry, wat een domme actie van me,' fluistert hij. Zijn handen verlaten mijn haar en hij keert zijn rug naar me toe. Ik loop naar hem toe en leg mijn handen op zijn schouders, en voel dat zijn ademhaling snel is. Alles gaat in een keer zo snel, dat ik amper bij kan houden wat er nu allemaal gebeurt.

'Dit verdien je niet, echt niet,' mompelt hij zacht. 'Wat verdien ik niet?' Mijn stem is zacht, in de hoop dat mijn moeder niks door heeft van wat hier afspeelt. Ze zou het misschien niet erg vinden, maar dan nog.

'Ik kom hier zo maar binnen vallen, ik zoen je, ik weet zelf niet eens waarom ik dit doe?' Hij haalt zijn schouders op. 'Misschien een impulsieve actie, kan gebeuren,' glimlach ik. Bij jongens kun je er maar beter niet te zwaar aan tillen, keep it cool.

Wij vrouwen zoeken soms meer achter een zoen dan mannen, vaak wordt ons gevoel dan gekwetst. Door alle ervaringen heen weet ik voor sommige dingen mijn gevoel af te sluiten. Eigenlijk is het niet goed, maar wat wil je dan, iedere keer gekwetst worden?

'Misschien,' mompelt hij. Hij draait zich om en legt zijn handen weer op mijn heupen. 

'Ik heb nog nooit een meisje gezien die er zo goed uit ziet in een oversized shirt zonder make-up,' grijnst hij. 'Niet overdrijven, hé.'

Hij schud zijn hoofd. 'Dat doe ik niet, anders had ik je toch niet gezoend,' zijn vingers maken kleine patronen op mijn onderrug waar ik kippenvel van krijg.

'Waarom doe je dit?' Vraag ik zacht, waardoor zijn vingertoppen steeds een stukje hoger strelen. 'Niall, luister naar me, je kent me amper, we hebben elkaar een paar keer gezien?' Ik doe een stap achteruit en ga op de rand van mijn bed zitten.

'Ik bedoel, je zei op jullie feest dat je geen relatie wil, ik snap niet wat je hier komt doen.' Ik kijk hem aan en zucht. Dit had nooit mogen gebeuren. Ik stap een stukje van hem af, en probeer hem zo duidelijk te maken dat hij maar beter weg kan gaan.

Maar tevergeefs word mijn deur met een grote zwaai opengegooid. Mijn moeder staat met een grote grijns op haar gezicht in de deuropening. Ik weet niet of ze nu boos, geschrokken of blij is.

'Catherine, wat heeft dit te betekenen?' Haar stem klinkt rustig, ze probeert kalm te blijven. Waarschijnlijk is ze geschokt, meestal vertel ik haar wel als ik een jongen leuk vind, en kunnen ze gewoon via de voordeur binnenkomen.

Maar ik vind Niall niet leuk, dus dit is een ander verhaal. 

Niall steekt zijn hand uit en stelt zichzelf voor, waardoor mijn moeder nog meer geschokt is.  

'Catherine, kun je mij wat meer uitleggen?' Ik begin te lachen, maar als ik haar gezichtsuitdrukking zie weet ik dat ik moet stoppen.

'Dit is Niall, zoals je al weet. Hij kwam even onaangekondigd door mijn kamerraam naar binnen,' glimlach ik. 'En nu gaat Niall weer, toch Niall?' Hij knikt snel en loopt achter me aan naar beneden. 

Zonder iets te zeggen duw ik hem naar buiten en gooi ik de deur achter me dicht. Hij houd er gewoon van om andere mensen in de problemen te werken. 

Ik schrik van mijn moeder die achter me staat. Ongemakkelijk trek ik mijn shirt wat verder naar beneden. Ik had zo gehoopt dat ze niks in de gaten zou hebben, maar dat is niet gelukt.

'Wie is Niall, en waar ken jij hem van?' Ik bijt op mijn lip en probeer zo helder mogelijk na te denken, wat moeilijk lukt.

'Niall is een jongen van school, ik ken hem van het Rugby team,' glimlach ik. 'Hoe oud is hij?'

'Niall is 20 jaar oud.'

Nu begint ze zelf ook te lachen. 'Kwam hij gewoon via je kamerraam naar binnen?' Ik knik.

'Het is gewoon een laffe jongen die aandacht nodig heeft vanwege z'n Rugby team,' grijns ik. 'En dat moet ik geloven, heb je gezien hoe die jongen naar je keek?' Ik schud mijn hoofd en probeer mijn glimlach te verbergen.

'Hebben jullie gezoend?' Ik kijk haar met grote ogen aan. 'Mam! Dat vraag je niet! Ik schaam me al genoeg.' Waarschuw ik. Ze draait zich om en loopt naar de woonkamer, dit is zo genant.

'Krijg ik geen huisarrest?' Vraag ik aan haar. Ze lacht en zet een kop koffie en schenkt een kop thee voor mij in. Ik heb zo'n vermoede dat ze me een preek gaat geven.

'Die Niall, ken je die al lang?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik denk nu 2 weken, ik heb hem leren kennen op het feest waar ik toen heen ging, hij had me naar huis gebracht.'

'Hij lijkt me een leuke jongen, ondanks dat jij hem laf vind,' ik neem een slok van mijn te hete thee. 'Hij is laf omdat hij aandacht zoekt, hij denkt dat hij heel wat is omdat meisjes hem leuk vinden, hij speelt in een Rugby team.'

'Hij is een player, mam. Ik hoop dat je dat in ziet,' ze haalt haar schouders op. 'Klimt hij ook bij andere meisjes door het raam naar binnen?'

'Dat weet ik niet.'

'Zie je, je weet het niet zeker, dus je kunt ook niet oordelen.' 

Ik heb nu al spijt dat ik Niall binnen heb gelaten, want niemand begrijpt me. Natuurlijk hoef je geen vooroordeel te hebben, maar al die verhalen die ik hoor geven mij toch een beeld. Hij kan echt heel goed zoenen, misschien is dat een positief punt aan hem.

A/N

Hiii guys! Ik ben eindelijk terug! Mijn examens zijn achter de rug, wat een fucking shit periode met veel stress! Nu moet ik nog 2 maanden wachten voordat ik de uitslag heb.

Ik hoop dat dit hoofdstuk een beetje in de smaak valt, want ik heb er wel even over gedaan, omdat ik tijdens mijn examenperiode ook wat aan dit hoofdstuk geschreven heb, al ging het wat moeilijk.

Nu heb ik gelukkig vakantie en kan ik weer tijd besteden aan schrijven, en natuurlijk ook bedankt voor het wachten!

Vergeet niet te stemmen!