Θα 'μαι δικιά σου για πάντα, έτσι είχες πει. (Βιβλίο #1) {GWattys}

Θα 'μαι δικιά σου για πάντα, έτσι είχες πει.

Ήρθε η ώρα, σκέφτηκα. Μετά από τόσα χρόνια ήρθε η μεγάλη μας στιγμή. Η χαρά μου; Απερίγραπτη, αν και το άγχος για το αν όλα θα πάνε καλά βρισκόταν εκεί και δεν έλεγε να με αφήσει να ευχαριστηθώ την κάθε στιγμή. 

Κοίταξα αργά γύρω μου, αποτυπώνοντας την κάθε στιγμή και εικόνα στο μυαλό μου, ώστε να μην ξεχάσω τίποτα. Στεκόμουν μπροστά από τον ολόσωμο καθρέπτη του παιδικού και εφηβικού δωματίου μου στο πατρικό μου σπίτι, και με κοιτούσα. Κοιτούσα όχι μόνο την εξωτερική μου εμφάνιση, αλλά κυρίως περνούσαν εικόνες flashback στο μυαλό μου από τα τελευταία δεκατρία χρόνια της ζωής μου. Από το πως ξεκίνησαν, πως όλα άλλαξαν από την μία στιγμή στην άλλη, και πως καταλήξαμε εδώ. 

"Έτοιμη;", με ρώτησε η μητέρα μου, ενώ μπήκε στο δωμάτιό μου. 

Η ίδια φορούσε ένα εκρού στενό φόρεμα αναδεικνύοντας το σώμα της παρά τα σαράντα επτά της χρόνια. Το ντύσιμο της συμπλήρωναν ένα ζευγάρι γόβες λίγο πιο σκούρου τόνου απ’ ότι του φορέματος που φορούσε και ένα λιτό μικρό τσαντάκι. Τα μαλλιά της ήταν μαζεμένα πάνω, και το μακιγιάζ της την έδειχνε ακόμα πιο όμορφη απ’ ότι είναι ήδη.

"Έτοιμη.", της απάντησα αποφασιστικά. Έπιασα με τα χέρια μου το νυφικό ώστε να το σηκώσω λίγο και να μην το πατήσω.

Έριξα μία τελευταία ματιά στην εξωτερική μου εμφάνιση ώστε να σιγουρευτώ πως είμαι μια χαρά, και βγήκα από το δωμάτιο. Κατευθύνθηκα προς τις σκάλες, και άρχισα να κατεβαίνω. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν κόσμος, μαζεμένος να μιλάει, να γελάει και να με περιμένουν όλοι με ανυπομονησία. Έβαλα το πιο θερμό μου χαμόγελο και κατέβηκα τις σκάλες.

"Μετά από τόσα χρόνια είχα αρχίσει να πιστεύω πως ποτέ δεν θα γινόμουν ο κουμπάρος σας!" Γέλασα με το σχόλιο του, και τον αγκάλιασα. 

"Τέτοιες υποσχέσεις δεν αθετώ ποτέ μου, Γιάννη!", του χαμογέλασα. 

"Είσαι όμως σαν να μην πέρασε μια μέρα. Λες και τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί."

"Απ' ότι φαίνεται είμαι πιο δυνατή απ' όσο όλοι νομίζατε..."

Χαμογέλασε στραβά, και μου είπε πως είχε έρθει η ώρα επιτέλους να φύγουμε. Λίγο αργότερα ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο στο οποίο αυτός, ο πατέρας μου και η μητέρα μου θα με συνόδευαν στην εκκλησία. Χρειαζόμουν έναν δικό μου μαζί με τους γονείς μου. Μετά από όλα αυτά δεν τους εμπιστεύομαι ιδιαίτερα. 

"Πάντως θυμάμαι τον Πέτρο να λέει πως δεν θέλει να παντρευτεί σε εκκλησία.", μουρμούρισε ο Γιάννης κατά την διάρκεια της διαδρομής.

"Ναι όντως, από πάντα έτσι έλεγε... όπως επίσης εγώ έλεγα πάντα πως θα τον καταφέρω."

"Τον άλλαξες πολύ, Κατερίνα. Κάποιες φορές προς το καλύτερο, κάποιες προς το χειρότερο..."

"Γιατί νομίζεις πως ήμουν έτσι; Με γνώρισες όταν ήμουν δεκαπέντε, και τώρα είμαι είκοσι οκτώ. Έχω περάσει από πολλές φάσεις, και τις γνώρισες όλες πολύ καλά. Πλέον όμως ήρθε η ώρα να πάρω αυτό που μου αξίζει, και επιτέλους να κάνω αυτό που θέλω."

"ΌΚ, ΟΚ μην μου συγχύζεσαι μόνο, δεν κάνει στην κατάσταση σου."

"Σσσσ, σκάσε ρε! Θα το ακούσουν οι δικοί μου.", τον σκούντηξα. 

"Φτάσαμε...", μας ανακοίνωσε ο πατέρας μου. 

"Κατεβαίνω πρώτος να πάω δίπλα του, και ακολουθήστε και εσείς...", είπε ο Γιάννης. 

Λίγα λεπτά αργότερα, κατέβηκα και εγώ. Πήρα μια βαθιά ανάσα, ο πατέρας μου με έπιασε χαρακτηριστικά από το χέρι, και προχωρήσαμε αργά. Έριξα μια γρήγορη ματιά γύρω μου και ανακάλυψα όλους όσους λάτρεψα στην έως τώρα ζωή μου. Λίγο αργότερα, κοίταξα μπροστά μου, και το βλέμμα μου συνάντησε τον μοναδικό άνθρωπο που αγάπησα τόσο στην ζωή μου. Τον μέσα σε λίγη ώρα μέλλον σύζυγο μου.

Πλέον στεκόμασταν ο ένας απέναντι στον άλλον. Κοιταζόμασταν στα μάτια, σαν την πρώτη φορά που τον κοίταξα. 

Μακάρι να ήξερα εξ αρχής τι πίστευα για τους ανθρώπους δίπλα μου, και να μην έκανα τόσο μεγάλα όνειρα.