A co by było, gdyby...
Takie pytanie zawsze przychodziło mi na myśl, gdy czytałam początek Harrego Pottera. W tej książce znajdziecie podobną historię, w której znajdziecie miłość, przyjaźń, komediowe wątki... W tej książce, znajdziecie życie Harry...
Michael's POV - Możemy z Tobą pojechać do specjalisty w dziedzinie rozmów ze zwierzętami. To miły i mądry człowiek. Nie mogłam uwierzyć. Po pierwsze umiem rozmawiać z lisem. Po drugie mama chce mnie w tym szkolić. - Możemy tam jechać już dziś? - Myślę, że Tata się zgodzi. Musimy mu to wyjaśnić.
Dwie godziny później James POV
- Zaraz, zaraz. - uniosłem ręce w obronnym geście. - Gdzie mieszka ten człowiek? - Ma gabinet na Pokątnej! Proszę jedźmy już! - Miśka spokojnie. Dobrze, pojedziemy, ale po obiedzie. - Ale czemu...? - jeknęła. - Bo to bardzo zajęty człowiek. - wtrąciła Lily. - Właśnie. - przytaknąłem żonie.
17.25 Michael's POV
Właśnie wysiadamy z samochodu. Podobno Richard Walker ma gabinet w ostatnim budynku na Pokątnej. Mama mówiła się z nim na 17.30, więc przyjechaliśmy idealnie. Szliśmy przez całą Pokątną, aż wreszcie ujrzeliśmy niski budynek pokryty jasnobrązową farbą. Prezentował się sympatycznie. Przy wejściu przywitał nas niski staruszek z niedbale przyciętą brodą i wesołym spojrzeniem.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Zaprosił nas do środka i usadził na wygodnej kanapie. - Więc? - zaczął. - Michael potrafi porozumiewać się z lisami. - zaczęła mama niepewnie. Staruszek momentalnie ożywił się. - Możliwe, że ma to związek z tym, że uratowała im życie. - kontynuowała Lily. - Najlepszy kontakt nawiązała z małą samiczką. Pan Walker zasępił się. - Proszę przyjść jutro z jednym zwierzęciem, najlepiej z tym, z którym dziewczynka najłatwiej się porozumiewa. Na razie nie jestem w stanie niczego określić, ale czuję w tej małej wielki talent. - powiedział uśmiechnięty od ucha do ucha. Pożegnaliśmy się i wyszliśmy. Byłam podekscytowana i lekko przerażona, ale szczęśliwa. Bardzo szczęśliwa. Po powrocie do domu, wzięłam Lisę na ręce. Spojrzałam w jej małe, mądre, czarne oczka. - Rozumiesz co mówię? - spytałam powoli i bardzo wyraźnie. Lisa powolutku kiwnęła pyszczkiem.
Wybaczcie, że tak długo nie było rozdziału, ale miałam error i brak weny:) Postaram się szybciej wrzucić następny. P. S. Czy tylko mi się wydaje, że strasznie zagmatwałam tę książkę?
