Kahit Nasaan Ka Man

Part Three

Sa sumunod na araw, pinatigil ko si Edgar, ang roommate ko na may lumang sasakyan, sa bahay ni David bago niya ko ihatid sa airport. Gusto kong isoli sa kanya ang winter jacket na pinahiram niya sa kin at mag-iwan ng note na sana ay sapat na magpaliwanag sa biglaan kong paglaho sa buhay niya.

Sa ganitong paraan, makakaya kong maglakas-loob at magpaalam.

Hindi ko napansing tumigil akong huminga hanggang sa sinimulan kong isulat ang note ko, ang mga salita at letra parang lumulutang sa paningin kong puno ng luha.

Alam niyang may mahaba akong bakasyan na matagal nang nakaplano—na may dalawang linggo pa bago akong kailangang umalis. Isa rin siguro ito sa mga dahilan kung bakit hiningi niya sa akin ang desisyon ko tungkol sa amin kagabi. Alam naming pareho kung saan kami papunta at na hindi magtatagal bago namin marating ang puntong yun. Pero ngayon, hindi na kami magkakaroon ng pagkakataon.

David,

My father had a stroke and my family needs me. I'll be back in the Philippines by the time you come home and read this note. I hate that I didn't get to say goodbye to you properly but I know that it's easier this way.

Thank you for everything—you have no idea how happy I was in all our time together.

I don't know what the future looks like when I come back in a month but in case I never see you in it again, I want you to know that I'll still be glad to have known you.

I hope you keep taking care of yourself.

And I hope you'll be happy.

Love,

Diana

Hindi sapat ang iilang salita para ipahayag ang lahat ng bagay na pumupuno sa puso ngayon. Masasaktan siya sa pag-alis ko. At hindi ko siya masisisi kung sa pagbalik ko matapos ang isang buwan, hindi na niya maibigay sakin ang pagkakataong maging parte ng hinaharap niya. Ang gusto ko lang na malaman niya ay hindi ko kahit minsan man pinagsisihang makilala at makasama siya kahit sa maikling panahon. Kung hindi man namin mahanap ulit ang isa't isa sa hinaharap, gusto ko siyang maging malusog at maligaya.

Parang habangbuhay akong nasa eruplano sa haba ng flight ko pabalik sa Pinas. Temporaryong nawalan ako ng pakiramdam sa legs ko at sumakit ang likod iko sa kauupo sa economy class nang mahigit sa twenty hours. Nakatulog ako nang konti kahit na mahirap magpahinga habang nakikipagsiksikan kasama nang ibang pasahero at palaging nakikinig sa baby na umiiyak nang walang tigil. Pero dalawang bagay lang ang pabalik-balik na gumugulo sa isip ko—ang kalagayan ng pamilya ko at ang reaksyon ni David sa biglaan kong pag-alis.

Meron ng sakit na humukay ng sariling lugar nito sa puso ko mula pa nang natanggap ko ang balita tungkol kay Tatay. Lumala lang ito pagkatapos kong ilagay ang napakalawak na karagatan sa pagitan namin ni David at ang buhay na sinimulan kong pangarapin kasama niya.

Mabuti na lang at naubusan rin ako ng panahong patuloy mag-isip dahil sa wakas, dumating rin ako sa Manila. Naghihintay ang dalawa kong kapatid at halos kalahating oras kaming nagyakapan at nagkaiyakan. Ang tagal naming hindi nagkita at kahit na nasundan ko ang buhay nila nang nakaraang tatlong taon gamit ang video chat at mga pictures, hindi lubusang naunawaan ng utak ko na talagang lumaki na silang dalawa.

"Ang tangkad mo na, Luis!" sabi ko sa kanya habang nagtutulungan kaming i-load ang balikbayan box na dinala ko sa isang baggage cart. Unti-unti kong pinuno ang box sa nakaraang anim na buwan. Mabuti na lang at halos puno na ito nang biglang napaaga ang biyahe ko. "At hindi ka na masyadong payat ah!"