Λεωφόρος Άυρτον Σέννα 1034, Rio de Janeiro

Κεφαλαιο 1, Πράσινη Έρημος

Ξύπνησε δύσκολα απο ένα βαρύ λήθαργο, ο οποίος στους τροπικούς έχει τη γοητευτική παρενέργεια να μοιάζει σαν παραίσθηση, με την εντύπωση που άγγιζε τη βεβαιότητα ότι τα δόντια του ήταν για άλλη μια φορά πιό μυτερά από το κανονικό.Ο Γουλφ προσπάθησε απεγνωσμένα να συγκεντρωθεί, επιστρατεύοντας και τα τελευταία αποθέματα σοβαρότητας που απαιτούσε η στιγμή. Η πρώτη του νεότητα στην Ευρώπη λίγους αιώνες πριν, το συνειδητό πέρασμα στην αμερικανική ήπειρο, τα χρόνια που ζούσε στη Βραζιλία, το σπίτι του στο Ρίο ντε Ζανέιρο, όλα αυτά που αποτελούσαν τους σταθμούς της ζωής του, του έγνεφαν φιλικά ότι είχε δίκιο και μπορούσε να το κάνει.Ούτε η αντανάκλαση της πανσελήνου όμως στα τεμπέλικα, θολά νερά του ποταμού, ούτε το χορευτικό λίκνισμα των κορμών από τους κοκοφοίνικες σε συμμετρικές σειρές κατά μήκος του κεντρικού δρόμου της μικρής πόλης του Σάν Φρανσίσκο,που λύγιζαν απο τον άνεμο, μπορούσαν απο μόνα τους το καθένα να αιτιολογήσουν με επάρκεια το φαινόμενο.Η επανεμφάνιση του Μεγάλου Λύκου μέσα του, ήταν εκείνη τη χρονική στιγμή απο μόνη της αυταπόδεικτη, αξιοπρόσεκτη και αναπόφευκτη. Το ρολόι στο χέρι του έδειχνε 3.12 μετά τα μεσάνυχτα. Οι ήχοι απο μια απόμακρη μουσική ακούγονταν σιγά-σιγά πιό κοντινοί, σα να πλησίαζαν. Μέσα στον πρωταρχικό, απόλυτο μυστικισμό των κρουστών που κυριαρχούσαν, δύσκολα προσδιόριζες τη φύση και τη θέση των υπόλοιπων οργάνων και την ακριβή σύνθεση του ρυθμού. Τι πιό φυσικό στην πράσινη έρημο της βορειοανατολικής Βραζιλίας, απο τη συνεχή γένεση ρυθμών, μουσικών ειδών και παραλλαγών που μετεξελίσσονται πάντα σε συνοδεία εκστασιακών χορών... Ο Γουλφ όμως δεν ξεχνούσε πως εκεί που βρισκόταν τώρα, στη μέση του πουθενά, στην καρδιά της συγκεχυμένης απεραντοσύνης της χώρας των Ιντιος, οι κανόνες του παιχνιδιού ήταν διαφορετικοί, επικίνδυνοι και οι χρήσεις της μουσικής πέρα απο τα γνωστά συμβατά όρια αυτού που σε αστικό περιβάλλον θεωρείται σαν "σωστό".

Η κοντινή φαινομενικά μουσική και το συνοδευτικό της τελετουργικό χρησίμευαν μάλλον σε κάτι εντελώς αυτοτελές. Είναι μια αίσθηση ανατριχιαστική, ταυτόχρονα όμως μοιραία ελκυστική και αδυσώπητα εκμαυλιστική. Πρόκειται για το κάλεσμα της μαγείας Καντομπλέ, λευκής η μαύρης, δεν είναι να ψάχνεις πολύ, τα όρια είναι έτσι κι αλλιώς δυσδιάκριτα. Η μεταφυσική της πειστικότητα οφείλεται στις βαθιές αφροβραζιλιάνικες ρίζες της, εκεί όπου ο καθολικός χριστιανισμός και ο αρχαίος παγανισμός των σκλάβων που μετέφεραν οι Πορτογάλοι απο τη μαύρη ήπειρο ενώνονται σε σκοτεινές και αμφίσημες λαγνείες. Είναι άμεσα συγγενείς τελετές με το γειτονικό Βουντού της Καραϊβικής, που άλλωστε έχει ακριβώς την ίδια προέλευση.Αποφάσισε να παρακολουθήσει μια ακόμη φορά το όλο σκηνικό, που αφού βρισκόταν ακόμη στα αρχικά του στάδια, του άφηνε λίγο χρόνο για να περάσει από το μπαρ της Ινδιάνας για ένα ποτό.