Secrets For Her

Hfst 10

Pov Heaven

"Ik ga je missen" mompel ik tegen Ian. Hij knuipt mij haast fijn, "ik jou ook" fluisterd hij. "Beloof me dat je weer terug komt, levend" "i-ik kan het niet beloven" fluister ik. "wat als ik het je beloof en ik kom het niet na..? Ik kan wel zeggen dat ik terug kom maar dat betekend dat ik tegen je lieg. Ik weet het niet... of ik terug kom." komt er krakkerig uit mijn mond. "Het moet Heaven, ik moet je weer zien. Ik zal niet eerder sterven voordat ik jou weer heb gezien en in mijn armen heb gehad." hij kijkt mij droevig aan. "zorg goed voor de Roedel" "weet je zeker dat je weg wilt?" vraagt Ian, "maak het nou niet nog moeilijker" jammer ik. Het doet mij pijn om mijn roedel te verlaten. Al de mensen verlaten die ik vertrouwde. Nooit maar dan ook echt nooit ga ik me meer hechten aan mensen of wolfen. Het doet pijn, maar het is een belofte van mij. 

Ik laat Ian los en loop weg, snel kijk ik nog over mijn schouder terug. Daar staan Ian, de moeder van Damon, Hailey mijn of was mijn kok en Jay. Allemaal kijken ze me droevig na. Ik knijp mijn ogen dicht en adem diep in en uit. Hier gaan we denk ik in mezelf.

***

Uren, uren lang loop ik al door het bos heen. Ik ben allang het paad kwijt en ben dus verdwaalt maar hhet maakt mij niet zoveel uit waar ik heen ga. Als ik maar niet bij de bewoonde wereld ben. Ik ben gedoemd dus hoor ik voor altijd alleen te zijn. Geen medelijden of iets, mensen mogen niet om mij rouwen. Ze horen mij moeten te vergeten en ik moet aan mijn straf houden. 

Vermoeiend zak ik door mijn voeten heen, het maan schijnt door de bomen heen. De maan heeft mijn pad verlicht. Ik ga tegen een boom aan zitten en sluit mijn ogen. De slaap neemt mij al gauw over.

*droom*

Ik sta voor een grote boom, de boom der wijzen. Hij is nu zo mooi, zo  volbloeid. Ik volg met mijn vinger de lijnen in de schors van de boom, tot ik bij het uitgesneden hart kom. Het doet me weer denken aan mijn ouders, het is nu al bijna drie jaar geleden. Drie jaar lang leef ik al zonder ze en het lijkt alsof de pijn alleen maar erger word. Alsof ze het me niet gunnen om een fijn leven te hebben. 

Opeens voel ik twee armen om mijn schouders heen. Zachte lippen gaan over mijn nek waardoor ik kippen vel over mijn armen krijg. Ik draai me om en verwacht Damon maar ik zie tot mijn verbazing Jay staan. "Hey schat" fluisterd hij, ik kijk hem glimlachend aan. "Wat ben je aan het doen?" vraagt hij geïntreseerd aan mij, "ik bewonder de boom der wijzen". "Boom der wijzen" mompeld hij. Hij houd mijn hoofd vast en drukt zijn lippen op die van mij. Hij zoent mij met passie maar bij Damon voelde het zoveel beter.

"Jij, jij. vuile verader" hoor ik opeens iemand achter ons grommen. Geschrokken laat ik Jay los en kijk achter mij. Daar staat hij dan, mijn prins. Waar ik zoveel om heb geleden en nu staat hij opeens voor mij. "Jij bent dood" fluister ik, hij lacht schamper. "Ik dacht dat je van mij hield maar dat had ik dus mis" sist hij. Hij haalt iets van uit zijn jas vandaan. Ik slik hoorbaar, een geweer. "Je was dood" ik hoor mijn stem trillen, "ohja? Waarom sta ik hier dan" zegt hij spottend. Hij richt het geweer niet op Jay maar op... Mij?

"Ik denk dat jij straks hier als enigste dood bent" roept hij woedend, "nee, nee. Damon, wat is er met jou gebeurt?" roep ik hysterisch. Weer verlaat er een schampere lach uit zijn mond. Hij is zo verandert, letterlijk en figuurlijk. Hij zit helemaal onder de blauwe plekken, zijn oog is blauw geslagen en ook zijn lip is open gescheurt. Zijn shirt en broek hangen slap om zijn lichaam, allemaal kleer scheuren waardoor er niet veel meer van over is.

"Je bent een verader, en ik haat veraadsters. Je denkt toch niet dat ik ooit van je hebt gehouden. Liefde bestaat niet. Nog iets te zeggen voordat we van je afscheid gaan nemen" een grijns verschijnt rond zijn lippen. Jay staat opeens achter Damon en kijkt mij ook grijnzend aan. Alsof hij bij Damon hoort. Ik sluit mijn ogen en laat mijn hoofd te neer vallen. Ik hoor een 'klik' waardoor ik weet dat hij het geweer in heeft geklikt. Hij hoeft alleen nog maar los te laten, dat betekend mijn einde. Maar dan heb ik eindelijk wel wat ik altijd al heb willen doen. Een einde er aan te maken en bij mijn ouders te komen. Nooit meer geweld, nooit meer gebroken harten.

"Dag Heaven, tot in de hel" Hoor ik Damon vel schreeuwen.

Ik hoor een harde knal en...

*einde droom*

Gillend word ik wakker, vluchtig kijk ik om me heen. Ik laat het allemaal bezinken,  "Het was maar een droom" fluister ik mezelf toe. Ik moet hier weg, waarschijnlijk hebben mensen of nog erger andere weerwolfen mij gehoord. Ik sta op en strompel weg. Nog steeds ben ik moe, koude tranen verlaten mijn ogen. Trillent veeg ik ze weg, wat was dat voor droom..? Damon is dood, een feit. "heb je bewijs" zegt Difa, "goh, jij leeft dus ook nog" mompel ik.

***                            ***                                 ***                       *** 

heeeey,

weer een nieuw hoofdstuk!!!

Enemy or Mate staat weer lekker hoog in het klassement. Eerst in de 40  en vandaag  in de #11 de plaats. Enemy or mate heeft bijna 20K en bijna 250 berichten :0

vote?

comment?

xx anna