Gelincik ve Aşk'sın Sen 2. Baskı yakında. Yüzleşme yakında raflarda.

Gelincik 4.Bölüm

4. Bölüm

Azra kendine geldiğinde dev bir yatakta çırılçıplak çarşafa sarılmış bir halde uyandı. Neredeydi? Perdeler kapalı olduğu için oda loştu. Komidinin üstündeki saat dördü gösteriyordu. Sabahın dördü mü yoksa akşamın dördü mü bilemedi. Tüm vücudu sızlıyor, nasıl soyunduğunu, nasıl çırılçıplak olduğunu hatırlayamıyordu. Tek hatırladığı, hayal meyal Kadir Bey'in sert göğsünde uyuduğuydu. O da imkânsızdı çünkü Kadir Bey sert bir şekilde onu yanında istemediğini belirtmişti. Bir de adam sinir küpüydü tıpkı amcası gibi hep kızgındı. Kocaman oda ağır kahverengi tonlarındaydı, gömme elbise dolabı boydan boya aynaydı. Odanın kapısı yavaşça açıldı. Azra biraz daha çarşafa büründü.

"Günaydın tatlım nasılsın?" Uzun boylu siyah saçlı esmer bir kadın, muhteşem gülüşüyle yatağa doğru geldi.

"İyiyim teşekkür ederim." Azra kadına şaşkınlıkla bakıp çarşafa daha sıkı sarındı.

"Ben Zeynep. Kadir'in kız kardeşiyim." Kadının ses tonu çok samimiydi.

"Memnun oldum ben Azra, şey Kadir Bey'in"

"Güzel karısı." Zeynep Azra'nın söyleyemediğini söyledi. Azra aslında istenmeyen diyecekti ama sustu.

"Dün bayıldın. Hastaneye gittik. Dikişlerin açılmış, sonrada sabaha karşı ateşlenmişsin."

Azra anlamamış bir şekilde kaşlarını çattı.

"Bu oda?"

"Kadir'in odası"

"Sol bacağındaki dikişlerin açılıp iltihap kapmış. Hastanede temizleyip tekrar diktiler. Eve geldiğimizde hala baygındın. Sabaha karşı ateşlenmişsin. Kadir çok telaşlandı." Zeynep kızın anlaması için tane tane detaylı anlatmaya çalışıyordu.

" Özür dilerim ben" neler olmuştu böyle? Hiç birşey hatırlamıyordu. Mahcubiyetten yüzünü ateş bastı.

"Niçin özür diliyorsun?" Genç kadın biraz daha Azra'ya yaklaşıp yüzünü inceledi.

"Şey, böyle olsun istemezdim." Azra telaşlanmıştı. Birden boş bulunup,

"Kadir Bey çok kızdı mı?" Azra ne diyeceğini bilemiyordu. Kadir Bey aklında hep sinirli biri olarak kaldığı için adamın kendisini cezalandıracağını sandı. Kadir Bey'in yatağında çırılçıplak! Allah'ım! Düşünmek bile istemiyordu.

"Ben hiçbir şey hatırlamıyorum." Birde adama ayak bağı olmayacağı sözünü vermişti.

Daha İstanbul'a varır varmaz hastalanması büyük bir talihsizlikti...

"Sizlere sıkıntı verdiğim için çok Üzgünüm. Özür dilerim" Azra çok üzüldü. Şansızlık burada da demek ki yakasına yapışmıştı. Zeynep kızın dediklerinden bir şey anlamamıştı, hastalandığı için özür dileyen birini ilk defa görüyordu. Azra'nın gözlerinin içine baktı, Üzgün müydü rol mü yapıyordu? Ama neden? Kızın buğulu buz mavisi gözlerindeki saf telaş ve korku rol olmadığını haykırıyordu resmen.

"Tatlım niye beni anlamak istemiyorsun? Dikişlerinin açılması, ateşlenmen senin suçun değil ki? Kadir sana kızmadı." Üstüne basarak söyledi. Kızın Kadir'den korktuğu belliydi. Zaten insanları korkutmakta üstüne yoktu. Kadir Serttaş'ın.

"Sadece senin için endişelendik, bizi çok korkuttun." Zeynep karşısındaki alışagelmişin dışındaki güzelliğe baktı. İşi gereği birçok mankenle çalışıyordu ama ilk defa bu kadar güzel ve duru bir güzellik görüyordu. Hiçbir erkek bu güzelliği görmemezlikten gelemez diye düşündü.