Wat Als Harry Potter Een Zus Had Gehad

De oorbellen

Ik werd wakker, vandaag begonnen de lessen opnieuw. Ik stond op en keek in mijn hutkoffer. Daar zag ik het doosje. Ik nam het eruit en deed het open. De oorbellen glinsterden nog evenveel als op kerst. Ik keek ze twijfelend aan. Ik schrok op van Hermelien die opeens naast me stond. "Mooie oorbellen.", zei ze. "Dankje", antwoorde ik.
"Van wie heb je die gekregen ?" , vroeg ze vervolgens.
Wat moest ik hier nu op antwoorden... Zou ik het haar vertellen, dan zou ze misschien flippen. Maar ik moet het bij iemand kwijt.
"Gewoon iemand." Toen ik dat zei verscheen er direct een grijns op haar gezicht. "En wie is iemand ?" vroeg ze toen.
"Euhm..." De grijns werd nog groter. Ik moest nu een beslissing maken.
"Dat zal ik vertellen na de lessen. "
"Oké dan ." zei ze een beetje teleurgesteld. Gelukkig had ik nu een beetje tijd om na te denken over wat ik ging zeggen. Na nog even te twijfelen en een constante drang van Hermelien deed ik de oorbellen aan.

We hadden vandaag veel lessen met Zwadderich... Met Draco. Ik ging naast Harry zitten bij transformaties. Draco kwam aan de andere kant zitten. Ik voelde zijn blik branden en keek hem aan. Hij bleef naar me kijken tot zijn blik afweek naar mijn oren. Zijn gezicht ging van vriendelijk naar een echte glimlach...
Tuurlijk de oorbellen. Ik lachte terug. Toen kwam professor Anderling binnen. De les was om eerlijk te zijn echt saai. De lessen die daarop volgden gingen allemaal traag voorbij en als laatste les hadden we nog verweer tegen de zwarte kunsten. Professor Smalhart was weer zijn eigen hooghartige zelf en na nog een van zijn moordpogingen die hij les noemden overleefd te hebben slenterden we allemaal het lokaal uit.
We gingen napratend terug naar de leerlingenkamer. Ik bleef maar denken aan Draco. Wacht... Wat? Nee dat kan niet. Beslist niet... Denk ik.
Ik was waarschijnlijk gewoon nerveus om het verhaal van de oorbellen te vertellen, want ik kon toch niet gewoon zeggen dat ik ze van Draco had gekregen. Als ik dat vertelde moest ik zoiezo al de rest ook vertellen, dan moest ik vertellen over de hulp die ik hem had geboden terwijl we er toen nog niet eens zeker van waren dat hij niet de erfgenaam van Zwadderich was. Ik zuchtte wat rare blikken opleverden van Harry en Ron. "Katy? Alles goed?" vroeg Harry bezorgt. "Jaja" zei ik en ik maakte een wuifgebaar erbei:"Er is niets"
Na enkele uren zat ik te lezen terwijl Harry en Ron een spelletje toverschaak speelden. Hermelien kwam naast me zitten en tikte op mijn schouder. Ik keek op en zag dat ze me veelbetekenend aankeek. Ik stond op en nam haar mee naar buiten, buiten de leerlingenkamer naar de uilentoren. Daar was op dit uur toch meestal niemand. Daar aangekomen kwam Albert meteen naar me toe en kraste liefdevol. Ik streelde hem over zijn kop en ging toen op het raamkozijn zitten. Hermelien kwam naast me zitten. Ze had nog steeds diezelfde blik in haar ogen. Ik haalde diep adem en begon toen aan mijn verhaal.
Tijdens het vertellen keek Hermelien me soms verbaasd, soms verward en zelfs heel even een beetje boos, waarschijnlijk omdat ik haar nooit iets hierover had verteld. Uiteindelijk keek ze me begrijpend aan. De eerste woorden die ze zei waren: "Wat nu ?"
"Hoe bedoel je?"
"Nuja... Zijn jullie nu vrienden of gewoon kenissen ofzo ?"
"Vrienden denk ik?"
Voor mij waren we toch vrienden , wat hij dacht wist ik niet.

Na een tijdje er in de stilte gezeten te hebben veranderden we van onderwerp. De geheime kamer. Hermelien keek me aan en zei :" Ik denk dat het het beste is als we morgen iets vragen aan een leerkracht."
Ze had gelijk. "Je hebt gelijk maar aan welke leerkracht."
"Het moet een professor zijn die ons wilt helpen. Maar niet Smalhart , die wil misschien wel helpen maar wat hij zegt zal ons waarschijnlijk niets verderhelpen." zei ik.
"Ja inderdaad... Wat dacht je van Anderling?", vroeg ze toen.
"Ja dat is goed. Ze geeft hier al lang les dus moet er toch wel al iets over gehoord hebben."
"Goed dat is dan afgesproken!"
Ik knikte kort en daarna volgde weer een korte stilte.
"Mag ik je nog iets vragen ?" vroeg Hermelien.
"Tuurlijk!"
"Heb je nog last gehad van stemmen?"
Nu ze erover begon realiseerde ik me van niet. Misschien dat de stemmen vanaf nu weg zouden blijven. Althans dat hoopte ik toch.

We besloten om de uilen toren maar te verlaten en we gingen terug naar de leerlingenkamer. Daar viel mijn oog op het boek dat ik daarstraks aan het lezen was. Ik ging zitten en las de laatste paginas van het boek uit. Ik besloot om ze nog snel voor het eten terug te brengen naar de bibliotheek. Ik had tegen Hermelien en Ron gezegd dat ze al moesten gaan eten. Toen ik door de gangen van de bibliotheek slenterde werd ik verast door een klein gestalte dat nu helder voor mijn ogen verscheen.

Dobby.

___________________________
Weer een nieuw hoofdstukje. Ik heb iets besloten dat redelijk veel tijd gaat kosten. Ik ga uit mijn vorige hoofdstukken proberen de schrijffouten eruit te halen want ik heb door dat ze echt vreselijk zijn. Ondertussen zal ik ook nog wel aan nieuwe hoofdstukjes werken. Er verandert dus niets aan het verhaal ik ga alleen de schrijffouten eruit halen.
Veel grtjs Skanul.