We are different.

Κεφαλαιο 51.

"Το ότι ησουν με κάποιον άλλον χωρίς να το ξέρω την στιγμη που εγώ ήμουν μίλια μακριά σου." Ακομα δεν με κοιταει.

"Ναι μα... Αυτός ήταν ο Στέλιος. Και μιλήσαμε. Και; Σιγά." Δεν μπορώ να τον καταλάβω τέλος παντων. Και νευριαζω καθε λεπτο που περναει ολο και περισσοτερο μαζι του. Με κανει να νιωθω ασχημα. Στο μεταξυ, ξερει πως δεν χρειάζεται να με φοβάται αλλά κάνουμε αυτή την, όπως την πει ο καθένας, συζήτηση και δεν βγάζουμε άκρη.

Τι πρέπει να κανω, τέλος παντων;

"Με ενοχλησε που δεν μου το είπες." Με κοιτάζει, επιτέλους. Πλέον το βλέμμα του είναι λιγότερο σκληρό.

"Γιατί να στο ελεγα; Απλά έτυχε να πάμε στο κλαμπ που τραγουδουσε με τα παιδιά και μιλησαμε λιγάκι. Λογικό δεν ήταν να μιλησουμε; Είμαστε φίλοι ή συνεργάτες, δεν ξέρω πως να το πω. Και δουλεύουμε μαζί. Αυτό ειναι όλο. Τι σε ανησύχησε;"

Ari's POV*

Με κοιτάει γλυκά και προσπαθεί να καταλάβει τι με πείραξε και νευριασα. Αρχικά, αληθεύει όντως το ότι θυμωσα επειδη δεν μου το ειπε. Αλλα ειδα τις φωτογραφιες γαμωτο. Ειδα πως την κοιταζε οσο ηταν πανω στην σκηνη αυτος και τραγουδουσε. Και πώς τον κοίταγε εκείνη. Της τραγουδούσε και την είχε πλησιάσει τόσο, όπως τότε. Τότε που εγώ ήμουν κοντά της και της τραγουδούσα, την κοιτούσα βαθιά στα μάτια και ένιωθα αυτό το περίεργο συναίσθημα. Τότε που εκείνη ήταν χαμένη στα μάτια μου και εγώ στα δικά της, ταξιδεύοντας. Όταν της έπιασα το χέρι και τραγούδησα το τραγούδι μαζί της. Όταν μου είπε πως με αγαπαει και της το ειπα και εγώ. Που δεν ήταν κάτι σημαντικό για εμένα και ξαφνικά έγινε. Ίσως ζήλεψα. Ναι, μάλλον ζήλεια λέγεται αυτό που νιώθω τώρα. Απλά δεν ήθελα να συμβεί αυτό το μαγικό που έγινε τότε. Και εκτός από αυτό, πιστεύω πως του αρέσει το κορίτσι μου. Τον εχω δει να την κοιτάει, τότε στις αρχές την γνωριμίας μας. Τον εχω δει να της μιλάει γλυκά και εκείνη να του χαμογελάει.

Κατσουφιαζω.

"Μηπως του ειπες και πως τον αγαπας;" ρωταω πριν σκεφτώ καλά τι θα πω.

"Τι;" Δεν καταλαβαινει;

"Μήπως του ειπες πως τον αγαπάς καθώς τον κοιταες γλυκά όταν σου τραγουδούσε από την σκηνη, όπως τότε που έγινε ακριβώς αυτό με εμας;"
Γέρνω το κεφάλι μου προς το πλάι. Της χαμογελάω πικρά.

"Τι λες; Τι ακριβως λες;" ρωτάει δυνατά και σηκώνεται από την πολυθρόνα.

Σηκώνομαι και εγώ.

"Με άκουσες." Τονίζω τα λόγια μου.

"Είμαι χαζή. Δεν κατάλαβα. Ξανά πες το μου." Η φωνή της εκεί που δυνάμωνε από τον θυμό της, έσπασε στο τέλος. Για καποιο λογο, ενω δεν θα επρεπε, κατι εσπασε και μεσα μου.

Από πότε έχω γίνει τόσο συναισθηματικός, γαμωτο;

"Ας άκουγες." Την ειρωνεύομαι. Δεν ειμαι αρκετά νευριασμένος πλέον, γιατί το μυαλό μου ξεκαθαρίζει. Όντως σιγά σιγά που το σκέφτομαι... δεν ηταν και κατι το σοβαρο.

ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ ΆΡΗ.
Φωνάζω από μέσα μου.

"Τι νομίζεις; Πως θέλω τον Λεγάκη αντί για εσενα; Αρη πας καλά μωρό μου; Ποτέ δεν θα έλεγα 'σε αγαπάω' σε κάποιον άλλον με τον τρόπο που το ειπα σε εσένα εκεινη την μέρα. Τι σκέφτεσαι ακριβως; Πιστευεις πως είπα σε εκείνον εκείνο το βράδυ πως τον αγαπαω; Γιατί να το κανω; Αφού αγαπαω εσένα , γαμώτο μου." Αναστενάζει βαριά καθώς τρέχει ένα δάκρυ από τα ματια της.

Με αγαπάει ρε. Με αγαπάει και εγώ κάθομαι σαν μαλακας φτιάχνοντας ιστορίες με το γαμημένο μου μυαλό, επειδή ζηλεύω.

Δεν θέλω να δακρύζει. Δεν θέλω να κλαίει. Δεν θέλω να κλάψει εξαιτίας μου και μάλιστα εδώ μπροστα μου.

___________________________________
Ugh. Χρειαζόταν να γράψω και ενα κακό κεφάλαιο τόσο καιρο. Χαχα. Τόσο καιρό όλο ήταν γάλα μελι; Ούτε στα παραμύθια δεν έχει τόσο καλό.. ουψ.

Δεν ξέρω αν σας άρεσε. Το ελπίζω.

All the love as always.
-M