Berfu (#WattyTR2016)

Giriş • Kar Tanelerinin Düşüşü

*Bu kısım yarışmadan sonra eklenmiştir*

Dışarıda yağan kara bakıyorum son defa... Sanki bembeyaz kar taneleriyle beraber benim meleğim de iniyor gökyüzünden. Bunun imkansızlığını bildiğimden gözlerim doluyor, çeviriyorum başımı...

Tekrar önümdeki ekrana dönüyorum. Koskocaman bir "Berfu" başlığı atılmış. Bundan uygun bir başlık olamazdı diyorum, içimden... Meleğimi anlatacağım sonuçta. Kar tanelerinin olanca masumiyetiyle başlayan ve yine kar tanelerinin tene mızrak gibi saplanmasıyla biten bir aşktı bizimkisi... 'Kar tanesinden' başka bir isim olamaz kesinlikle...

Parmaklarım klavyenin üzerinde adeta dans ediyor... Meleğimin hatırasıyla canlanan her bir hücrem 'daha fazlasını istiyorum' diye bağırıyor. İstediklerine veriyorum onlara. Yazdıkça yazıyorum... İçime akıtamadığım, dışa vuramadığım bütün gözyaşlarım parmaklarımdan akıyor. Caniçimin anılarıyla sarsılıyorum.

Yıkılmış bir şekilde bakıyorum ekrana... Olmuş mu acaba? Kısa olduğuna kanaat getirerek silmeye yöneliyorum. Sanki bir şey durduruyor beni. "Dur," diyor. "Dur yapma. Bir kar tanesine bağlıydı aşkınız. O kar tanesinin gökten düşüşünü de, eriyişini de yazdın. Aradaki o sıcak hatıralar sende kalsın..."

Düşünüyorum biraz. "Tamam," diyorum beni durduran şeye. "Tamam." İnanıyorum.

Bizim hikayemiz, her yıl karın düşüşüyle başlayan o muhteşem zaman diliminden ibaretken, yaz mevsimini yazıp meleğimin sıcacık gülüşünün yerini yaza bıraktırmaya gerek yoktu.

Sonbaharı yazıp can içimin mahzun bakışlarını, hüzünlü gülüşlerini küstürmenin manası yoktu.

İlkbaharı yazıp çocuksu sevinçlerini, gülünce gözlerinin içinde beliren muzır pırıltılarına haksızlık etmenin manası yoktu.

O muhteşem sonu ve acı bitişi anlamlı kılmadan meleğime "Özlüyorum," demenin manası yoktu...

Sonumuzun başlangıcını yazmadan, "Seni seviyorum kar tanem." demek haramdı. Ben de aramızdaki bütün engelleri kaldırdım.

Yeni yılın kutlu olsun caniçim.