안녕! 어떻게 지내세요?
^_________^
Call me dhanzenine, and this is my first story to be published here!
I'm not hoping for you to like it but please do have a spare time to read.. 고마워요!
****
3 YEARS LATER...
IT'S SUNDAY MORNING. I had woken up by loud voices outside my room. Nakakainis talaga kasi ang aga-aga nagbabangayan na naman sila Mommy at Daddy.
Hindi ba sila nagsasawa sa halos araw-araw na ganito?
I reluctantly get up on my bed and headed to my bathroom to do my morning rituals.
Nang makalabas ako ng pinto ng kwarto ko, dinig na dinig ko ang pagtatalo ng dalawang matanda sa kusina. Bumaba ako patungo sa kinaroroonan nila. Hindi na bago sa pandinig ko ang mga pinagbabato nilang salita sa isa't isa.
"Sinabi ko naman sa'yo Nancy na wala akong ibang babae di ba?" Pasigaw ang boses ni Daddy. Mommy looked at him exasperatingly.
"Ako pa ba ang lolokohin mo ha?" Mom grab a glass of water and splash it directly to my Dad's face. Napapikit si Dad dahil doon saka inihilamos ang kamay sa mukha. "Nung una ay hinayaan lang kita pero ngayon parang hindi na.." Mom paused because she saw me looking at them. Nang magtama ang aming mga mata, I shrug my shoulders at nagtungo sa lababo para kumuha ng tubig. Binalingan nya si Dad.
"Hindi na kita matatagalan Danniel!
I handed the glass of water to my Mom who is already crying.
"Kahit ilang baso pa ng tubig ang itapon nyo sa mukha ni Daddy hindi na magbabago ang lahat 'Ma," Hinagod ko sandali ang likod nya. Narinig kong humugot ng malalim na hininga si Dad. "Inum po muna kayo ng tubig 'Ma para hwag kayong ma-dehydrate kakaiyak." Tinignan ko si Dad. He's looking to me too." Natitiis nyo ba ang ganito Dad?" Pagkasabi ko nun ay kumuha ako ng sandwich sa dining table at umakyat pabalik ng kwarto ko. I guess, buong araw na naman akong magkukulong.
What a start of the day Ainslee?
*** *** ***
"We can't help but to be human and get hurt. Forget about regrets, don't be afraid."
A quote from one of my idols - Do Kyung Soo o mas kilala bilang D.O., he was a good singer from the boy group EXO and I really like his voice! ^_^
Sa tuwing naiisip kong nag-aaway ang parents ko nang dahil sa kung ano mang fvcking reason ay nasasaktan ako ngunit hindi ko pinahahalata sakanila. Siguro natural na lang bilang tao ang masaktan sa kung ano mang dahilan, hindi talaga maiiwasan iyon. Minsan napapa-isip ako na pinagsisihinan kong maging parte ng pamilyang Villaciran dahilan sa palaging pag-aaway ng magulang at palaging busy nila kaya nawawalan na sila ng oras para sakin, gold digger na mga kaanak, mapagsamantalang tiyuhin at tiyahin, inggeterang mga pinsan at higit sa lahat, babaerong Daddy!
My Dad is a business tycoon, the CEO of Villaciran Corp. at the age of 30 and an unfaithful husband. My Dad's company is the most well known company in terms of electricity. Electricity ang pangunahing concern ng company since 3 years ago, and in just 3years nag-boom ito at naging well known at dahil din doon maraming dayuhang investors ang nag-invest. Marami kasi ang naniniwala sa capacity at capability ni Dad sa pagpapatakbo ng isang kompanya.
My Mom is a doctor. She hated by her family for marrying my Dad. The reason? Because she loved my Dad that's why she refused the arranged marriage. Mom and Dad eloped and boom! Nabuo ako. Bago namatay si Lolo, pina-ubaya sakanya ang pamamahala ng ospital in short pinamana. After all those years of hatred, mahal na mahal pa rin naman sya ni Lolo. She's always been Lorenzo Villagorejo the third, little girl.
Amazing?
"Forget about regrets" nga hindi di ba? Pero kahit ganito ang family ko masaya ako kasi napagbibigyan lahat ng gusto ko at nag-iisa lang akong anak nila Danniel Villaciran at Nancy Isabelle Villaciran.
Natigil ang pagmumuni ko nang may biglang kumatok sa pinto ng kwarto ko. I know it's her.
"'Leng please open the door please." Makailang katok na si Mommy pero hindi ko parin sya napagbubuksan. "Leng please."
I let out a deep sigh then headed to the door. Nang mabuksan ko ang pinto, Mom hugged me immediately.
"Stop crying Mom." Niyakap ko rin sya. Ramdam ko ang pag-uga ng dalawang balikat nya. She's been crying too much. No, she does it again and again and again. Nakakasawa ng makita ang ina kong nagkakaganito.
Pina-upo ko sya sa kama nang mahimasmasan.
"'Leng, I'm sorry. I'm so sorry." Hinarap nya ako at pilit syang ngumiti. Para namang madudurog ang puso ko habang pinagmamasdan syang nagkakaganito. Pero ayoko kong umiyak, masisira kasi ang mascara ko mahal pa naman ito.
"Mom, you don't have to be sorry okay?" Pinahid ko ang luhang patuloy na umaagos sa maganda nyang mukha. Alam ko naman kung bakit sya humihingi ng sorry e, dapat nga hindi na nya iyon ginawa, hindi sya dapat. Kundi ang magaling kong Daddy.
"Uljimayo eomma." Ngumiti ako sakanya. Tumaas naman bigla ang kilay nya. "What did you just say?"
I hold her hands. "I said don't cry Mom."
Bahagya syang napatawa. Sa gitna ng pag-iyak at napangiti ko sya. See? Haaaaaay.. namiss ko talaga ang Mommy ko. Kahit na miminsan lang kami magka-usap nito dahil sa sobrang busy sa trabaho nya.
"Alam mo ba anak, mukhang naadik kana sa mga Koreans, hindi magtatagal magiging alien kana nyan." Natawa na rin ako.
"Ayaw nyu nun 'Ma?"
Ngumiti sya saka sinuklay-suklay ang buhok ko.
YOU ARE READING
Winter's Tale
FanfictionNaniniwala si Ainslee na mahalaga ang pamilya kesa sa kahit na anong bagay sa mundo. Pinahahalagahan nya ang kanyang pamilya kesa sa sarili nya. Pero sa hindi inaasahang desisyon ay mapipilitan syang lumayo sa mga ito at umalis ng walang paalam. Mat...
