Er is geen manier om rustiger te worden. Pas als mijn maag zo vaak verkrampt is dat hij pijn doet en alle spieren protesteren zijn de tranen op. Ik blijf een tijdje in dezelfde houding liggen en probeer logisch na te denken. Natuurlijk weet ik dondersgoed wat ik heb gedaan. Ik heb iemand vermoord, diens ouders, vrienden en overige familieleden onbeschrijflijk veel verdriet bezorgd, mijn eigen ouders waarschijnlijk de schrik van hun leven gegeven en hen meegesleurd in mijn eigen nachtmerrie.
Geen enkele straf kan dat goedmaken. Met hangende pootjes teruggaan naar huis heeft geen zin; het kwaad is al geschied. Mijn ouders zullen nooit meer hetzelfde over me denken en Nick zal niet uit zijn kist stappen om te vertellen dat er niets aan de hand is.
Kippenvel kruipt vanaf mijn nek naar beneden. Ik kan het halen van een diploma wel vergeten, evenals een goedbetaalde baan later of een normale gezinssituatie.
Ik moet bijna overgeven bij de gedachte om voor altijd in dit grote huis met haar verdeelde inwoners te moeten wonen. Misschien is zelfs een isoleercel beter dan de dreiging van de drugsgebruikers en alcoholisten.
Alcohol… Als vanzelf ga ik met het puntje van mijn tong langs mijn door het zout uitgedroogde lippen. Ik dwing mezelf om mijn bed te verlaten en op de tast op zoek te gaan naar de keuken. Een kop warme melk – chocomel raak ik nooit meer aan – zou ideaal zijn, hoewel een glas water ook al goed is. Even iets drinken, de vochtbalans in mijn lichaam weer op peil brengen, en dan proberen om te slapen.
Voorzichtig loop ik op de trap, sluip door de gang en open de deur van de keuken. Mijn hand vindt het lichtknopje op de muur.
Ik schrik als ik een gedaante op de grond zie liggen, haal opgelucht adem als het meisje – blijkbaar ook geschrokken – overeind gaat zitten en zucht als ik zie dat het Nouschka is.
‘You couldn’t sleep?’ vraagt ze onschuldig.
Antwoord geven kost me teveel moeite, dus draai ik mijn rug naar haar toe en zoek naar een glas.
Ruw sluit haar hand zich om mijn pols en ze draait me om, zo snel dat onze voorhoofden bijna tegen elkaar aanbotsen. Met haar vrije hand duwt ze twee witte pilletjes bijna in mijn neus. ‘Take these, they will help you.’
‘No, thank you.’ Ik probeer me los te maken, maar ze heeft me te stevig vast. ‘Let me go. Please,’ voeg ik eraan toe om haar niet voor het hoofd te stoten.
‘Open your hand,’ commandeert ze. Ik zie niet veel kwaads in die handeling, dus volg ik haar bevel op. De twee pilletjes drukken hard tegen mijn huid aan en bijna voorzichtig sluit Nouschka mijn vinger eroverheen. ‘Sweet dreams.’
Doodleuk loopt ze weg. Ik wil de pillen in de vuilnisbak gooien, maar ben bang dat Nouschka of iemand anders van haar groep ze morgenvroeg ontdekt. Waar moet ik die dingen laten zonder dat ze gevonden worden?
