Ang Sining ng Pagpapalaya [PUBLISHED under Ukiyoto Publishing]

Ang Diary sa Lilim ng Cherry Tree

Sini-celebrate din nila ang Cherry Blossom Festival o tinatawag nilang Hanami. Maraming nagpi-picnic sa ilalim ng mga cherry tree. Nagdadala sila ng mga lutong-bahay o bumibili ng mga pagkain sa restaurants o ng street foods at kinakain sa ilalim ng mga cherry tree. May mga nagtitinda rin ng sari-saring souvenirs para sa mga turista.

Halos isa-isa kong tiningnan ang bawat pamilyang nandoon pero nabigo akong makita roon si Papa. Naisip ko lang na baka hindi na ganoon ang itsura niya sa picture. Nasa late thirties pa siya sa picture. Baka nag-iba na ang itsura niya dahil nadadagdagan na rin ang kanyang edad. Ngunit naisip ko na baka hindi naman. Baka wala lang siya roon. Ganoon lang talaga siguro. Kapag hinahanap mo, hindi mo nakikita pero kapag hindi mo naman hinahanap, doon mo makikita. Pero sige lang. Pasasaan ba't makikita ko rin si Papa.

Hindi raw nagtatagal ang cherry blossom season. Ang full bloom o ang tinatawag nilang mankai ay umaabot lamang ng humigit-kumulang o sa loob ng isang linggo pagkatapos ng first blossom o ng tinatawag nilang kaika. At siyempre, unti-unti nang nalalaglag ang mga bulaklak mula sa puno.

Nakangiti kong kinuhanan ng larawan ang mga cherry tree sa isang park na malapit sa isang ilog. Magandang tingnan ang unti-unting naglalaglagang petals ng mga bulaklak. Sa pelikula ko lang iyon nakikita dati. Mas maganda pala kapag nandoon ka mismo, mas maa-appreciate mo. Napaka-classic ng view. Napaka-awesome, napaka-excellent, napaka-epic.

Marami ring kumukuha ng litrato maliban sa akin. Maraming turista. Napansin kong may mga ilaw sa mga cherry tree. Malamang pinapailaw nila ito kapag gabi. Ang ganda sigurong tingnan ng mga ito habang namamangka sa ilog na malapit doon. Tumingin-tingin ako sa paligid. Mula sa hindi-kalayuan, natatanaw ang isang napakataas na building. May mga kumukuha rin ng litrato ng building na iyon. Nang umurong ako nang kaunti upang kunan iyon ng litrato, may nabangga ako.

"Sorry," paghingi ko ng paumanhin kasabay ng paglingon sa nabangga ko.

Tiningnan lang niya ako. Nginitian ko siya pero hindi siya gumanti ng ngiti. Grabe naman, hindi naman malakas ang pagbangga ko sa kanya. Siguro naman, kahit Japanese siya, naiintindihan naman siguro niya ang salitang sorry dahil simpleng English lang naman iyon at karaniwang ginagamit. Pero bakit kaya nakakunot ang noo niya? Talagang suplada lang siguro siya. O baka bingi lang at hindi ako narinig. Sayang, maganda pa naman. Kaygandang haponesa.

"Ano nga ba ang I'm sorry sa Japanese?" bulong ko. Kaunti lang kasi ang alam kong Japanese, nakalimutan ko pa ang iba.

"Gomen nasai," sabi niya. Narinig niya ang sinabi ko.

"'Ayun! Gomen nasai pala. Gomen nasai," paghingi ko uli ng paumanhin sa kanya sa salitang Hapon. At huli ko na naisip kung paano niya naintindihan ang sinabi ko kanina. "Nakakaintindi ka ng Tagalog? Pilipino ka?" magkasunod na tanong ko sa kanya.

Tumango lang siya bilang sagot.

"Half-Japanese din ako," sabi ko. "Sa Pilipinas ako ipinanganak at lumaki. Ngayon lang ako nakapunta rito sa Japan."

"Purong Pilipino ako," sabi niya.

"Talaga?" hindi-makapaniwalang sabi ko. "Akala ko half-Japanese ka." Magtatanong pa sana ako pero mukhang ayaw niyang tumagal pa ang usapan. "Ako nga pala si Akihiro Takahashi at humihingi uli ako ng sorry sa pagbangga ko sa 'yo."

"Okay lang, hindi naman ako nasaktan. Sige, I'll go ahead," paalam niya.

Nakadalawang hakbang pa lang siya nang pigilan ko. "Teka, alam mo ba kung nasaan tayo?"