She, Whose Name Cannot Be Spoken

Chapter 1

Crane^

"Manang Minda !!"

Sigaw ko pagkababa ko plang nang sasakyan. Matagal ko nang gustong bumalik dito sa apartment nang yaya ko. Ibinigay ito nang papa ko bilang regalo sa kanya sa maayos,na pag papalaki saming mag kapatid. Hindi nga lang ako makahanap nang oras dahil masyado akong busy sa pag aaral. Fourth year HS na ko kaya busy na at marami nang kailangang gawin.

"Iha napadalaw ka ? Halika pasok,"

Nakangiti niyang sabi sakin. Niyakap ko siya at mag kaakbay kaming pumasok sa common room nang pinapaupahan niyang bahay. Bawat kwarto nito'y may mga estudyanteng umuupa. Dalawang palapag ito na malawak ang paligid.

Naupo ako sa sofa at ganun din siya. Nagsimula akong magkwento nang kung ano ano sa kanya at siya nama'y nakikinig lang. Maya maya ay dumami na ang tao sa common room kaya d na ako makapagkwento masyado dahil maya maya ay may lumalapit na nag babayad nang renta at ang iba naman may itinatanung. Puro kaedad ko namn ang nandito.

Biglang tumahimik ang paligid na ipinagtaka ko. Tanging ang mga steps lang sa hagdan ang maririnig. Nilibot ko ang tingin ko at nakita kung lahat sila ay nakayuko lang at nag dadahilan na parang may ginagawa.

"Wag mo siyang tingnan iha, "

Malumanay na sabi ni Manang na mas lalo kung ipinagtaka. Maya maya pa ay mas lalo akong naging interesado.

"Aling Minda , ito na po ,"

Napatingin ako agad sa nag salita. Nagsitayuan ang mga balahibo ko sa batok at bigla akong nanginig. Babae siya na may mahabang buhok. May ilang hibla ang bumabalot sa kanyang mukha. Nakasuot siya nang simpleng pantalon at maluwang na tshirt. Matangos ang ilong niya at mapupula ang labi. Pero hindi ko makita ang mga mata niya. Nakayoko rin siya na parang may something interesting sa sahig.  Nilapag niya ang pera sa mesa sa harap ni Manang at lumabas na. Nakahinga naman nang maluwag ang lahat nang nasa common room.

"Whoo kala ko mamatay na ako ,"

"Sabi ko naman sayo dapat d muna tayo bumababa dito,"

"Grave tlga siya no ? Presence plang niya papatayin kna ,"

At iba iba pang mga coments ang narinig ko. Napatingin naman ako kay Manang na binibilang ang pera na ibinigay nung babae.

"Manang , sino siya ?"

Takang tanung ko na ang pinapatungkulan ay ang babaeng kakaalis palang.

"Walang nakakaalam hija, walang nakakaalam kung sino siya, kung ano ang pangalan niya, "

Ikinagulat ko naman ang naging sagot ni Manang.

"Nagpapatira kayo nang d niyo kilala manang ?"

May pag aalala kung turan. Kung hindi nila kilala ang babaeng yun bat niya pinatira dito. Paano nlang kung criminal pala ang babaeng yun. Which is possible. Sa dating plang niya ay siguradong hindi siya pangkaraniwan.

"Pangalan lang ang hindi nmin alam sa kanya hija, kilala ko na ang batang yan,"

Nakangiti niya sabi. Hindi ko alam kung bakit pero naniwala ako sa kanya.

Natapos ang araw na yun at kinailangan ko nang umuwi dahil,may pasok na kinabukasan. Palabas na ako nang bahay nang magkabangaan kami nung babae. Halos matumba ako kung hindi niya ako nahawakan ang braso ko at nahila niya.

"Sa susunod mag ingat ka, hindi sa lahat nang pagkakataon may sasalo sayo,"

Walang emosyon niyang sabi at dumeretso na sa loob nang bahay habang ako ay naiiwan sa labas na nakatunganga.

"Miss tara na po,"

Nagising ako nang tinawag na ako nang driver ko. Pumasok ako sa kotse at umalis na kami. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Ang alam ko lang ay gusto kong makilala ang babaeng yun. Gusto kong malaman kung sino siya. And why does her presence made me shiver.

Amira

Wala sa loob na nilaro laro ko ang kutsilyo na hawak ko. Nandito ako ngayun sa school na pinapasukan ko. Nag aaral ako dito pero walang nakakaalam nang pangalan ko kundi ang principal lang. Ayoko kasi na binabanggit ang pangalan ko. Kaya mas makakabuting walang nakakaalam. Nasa school garden ako nakahiga sa sanga nang puno. Ayokong pumasok sa klase. Nakakaumay parepareho naman ang itinuturo. Patuloy kung pinapaikot ang kutsilyo sa mga kamay ko. Nasanay na akong gawin to kaya d na ako nasusugatan. My phone vibrated kaya ibinababa ko muna ang kutsilyo at kinuha ang cellphone ko na nasa bulsa ko. Sinagot ko ito agad nang makita kung si ate Lean ang tumatawag.

"Amira, please umuwi kna, kailangan ka ni mommy,"

Pinatay ko ang tawag pagkatapos niyang sabihin yun. Hinding hindi na ako uuwi sa bahay na yun. I heared the news, my mom suffered an heart attack. At kapag umuwi ako sa bahay maawa ako sa kanya at madidiktahan niya ako. Na hinding hindi ko papayagang mangyare.

Tumalon ako mula sa puno at naglakad palabas nang campus. Hindi na nagabalang harangin ako nang gaurd. Alam niya na bawal humarang sa daraanan ko. Derederetso ako sa paupahang tinitirhan ko. Naabutan ko si Manang Minda na nagdidilig nang halaman. Nginitian niya ako at tinanguan ko lang siya. Pumasok ako sa kwarto ko at nagbihis na. Humarap ako sa salamin at hinawi bangs na nagtatago nang mga mata ko. The intense green color of my eyes made me smile.

Pagkatapos kong titigan ang sarili ko ay pumasok na ako sa sa CR at naligo.
Pagkatapos kong magbihis ay lumabas ako ulit, sumakay ako sa taxi at nagpahatid sa raket ko.

Sa unang dalawang linggo ay napakahirap mag survive sa malawak na city. I dont know where to go and what to do. I roamed around and natulog ako sa kalsada. I was one of those persons  who live on the streets and for the first time i understand life. I understand how the world go round. I was born with a golden spoon on my mouth but that spoon is too hot that i spit it out. And here i am, living a difficult yet worth it life. I learned a lot of things here and im not gonna put the golden spoon in my mouth again.

The taxi stopped in the corner of Street 7. I payed the driver at lumabas sa taxi. The cab drove away and i watched its headlight fade in the dark of the night.

I looked at my wristwatch with the help of the streetlight at that corner i managed to see where the hands are pointing. 7:30 PM. Its already nightime and darkness already crept.

I walked my way to the empty street 7. I put my hands at the pocket of my jacket. Im not afraid of the dark. Darkness has been my forte. Im stuck with it but someone pulled me out of it.

He passed by me as i was sitting in one of those pavement. He offered his hand and right then i felt i can trust him. I was pulled away from darkness. Pero hindi ko naiisip na muli akong masasadlak sa kadiliman. A new type of darkness. Classic. Deadly. Difficult. Bloody.

But i gladly embraced that darkness. It was so amazing that i wanted it.

Bumungad sa akin ang arko na kahit madilim ay naaninag ko parin. This place is a private property. Nobody has the courage to enter. This is called the gates of hell.

A few steps and the dark mansion was revealed to me. It was dark but the presence of my fellow reapers cannot be eased in that black sorroundings.

Derederetso ako sa main entrance nang bahay. Bumukas ito at pumasok nako. Unlike the ambiance outside, in here the light of the chandelier gives a positive vibes all over the place.

"You're here ,"

I smirked upon hearing the voice. I turned my head and saw him up the grand staircase of the mansion. As his eyes meets mine i felt something coming. Im sure its gonna hit my head. I tilted it a bit and i was able to dudge the attack.

I smirked and pull out a dagger from my pocket.
"My turn,"
I said as i threw my attack.