Ο ναυαγός

κεφάλαιο 26

Μεριά Άννας

Περάσαμε πολύ ωραία και κλείσαμε την δουλειά για το περιοδικό...όμως έπρεπε να πάμε στο γραφείο του για να υπογράψουμε...

Έτσι μπήκα στο αυτοκίνητο του και φτάσαμε...

Ανεβήκαμε πάνω...

"τι λες? Δεν κάνουμε μια πρόβα?"

"ναι φυσικά"

Με πλησίαζε όλο και πιο πολύ...έπιασε το φερμουάρ απο το φόρεμα μου και πήγε να το ξεκουμπωσει όμως αμέσως τραβηχτηκα

"τι κάνετε????"

"πρόβα για την φωτογράφιση"

"εε?"

"θα είναι γυμνή φωτογράφιση....νόμιζα οτι σου ειχε πει ο Μάκης"

"τι? Κοιτάξτε εγω δεν κάνω γυμνό...μάλλον δεν θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε" είπα αποφασιστικά και πήγα να φύγω όμως με τράβηξε και μέριξε στον καναπέ

"τι κανεις ρε?"

Ειχε πέσει από πάνω μου και με φιλουσε...προσπαθούσα να αντισταθώ αλλα ηταν πολύ δυνατός....άρχισε να με πιάνει άγρια και ατσουμπαλα σε ολόκληρο το σώμα....ουρλιαζα αλλα μου έκλεισε το στόμα με το χέρι του...Βαγγέλη που είσαι?

"βοηθειαααα" είπα ενώ πλέον ηταν αργά...

(....)

Γυρνάω στους δρόμους της Αθήνας...δεν μπορω να γυρίσω σπίτι...ντρέπομαι...ντρέπομαι να τον κοιτάξω...ψυχή μου πόσο δίκιο είχες....

Χτυπάω το κουδούνι του τζιμι...μια δύο τρεις...μου ανοίγει με το μποξερακι...λογικό να κοιμαται 4 η ώρα το πρωί...

Μόλις άνοιξε την πόρτα κοντοστάθηκε και με παρατηρούσε...

"καλα τον μαλακα θα τον γαμησω! Σε χτύπησε??" είπε...ποιος να με χτύπησε?

Πέφτω στην αγκαλιά του,δεν με κκρατούσαν άλλο τα πόδια μου...με σηκώνει και με πάει στον καναπέ ενώ κάθετε δίπλα μου

"σε χτύπησε ο Βαγγέλης???"

"τι? Οχι..."

"τι εγινε??? Γιατι εισαι έτσι??!"

"ειχα βγει με έναν φωτογράφο για το περιοδικό ντίβα...και έπειτα χορέψαμε και μετα μου ειπε να πάμε στο γραφείο του επειδή δεν είχε τα χαρτιά μαζι του....μόλις πήγαμε μου ειπΕ οτΙ θέλει να κανω γυμνό και εγω αρνήθηκα και...." είπα κατεβαζοντας το κεφάλι κλαίγοντας

"σε πείραξε???..."

"πες μου Άννα!!! Σε βίασε???!"

Δεν ειπα τίποτα...μόνο έπεσα στην αγκαλιά του...κρατούσε το κεφάλι μου και το πίεσε στο στήθος του...

Οταν ηρεμισα λίγο...

"Άννα..."

"τι?"

"σας είδε..."

"ΤΙ??? που μας είδε?? Πως??"

"σε ακολούθησε..."

"τζιμι...τζιμι τι θΑ κανω?? Δεν θελω να τον χασωωωω...ειναι η ζωή μου!!! Δεν μπορω χωρίς αυτόν!!" είπα κλαιγοντας με λυγμούς....

"ηρεμισε....θα του μιλήσω εγώ..."

"μπορω να κανω ενα μπάνιο?"

"φυσικά! Πήγαινε..."

Σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο...κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και είδα μια άλλη Άννα...η μάσκαρα ειχε καλύψει κάθε εκατοστό των μαγουλων μου,τα χείλια μου κατακόκκινα....στα χέρια μου μελανιες...ακόμα νιώθω την αγριάδα του...

Έβγαλα τα ρούχα μου και άφησα το νερό να τρέχει...

Άρχισα να τρίβομαι με τόση δύναμη...ήθελα να γδαρω το δέρμα μου,να φύγει η βρωμιά...νιώθω τόσο βρώμικη....τριβω τον λαιμό μου....να φύγουν τα μοβ σημάδια...πονάω τόσο...και σωματικά....αλλα ο μεγαλύτερος πόνος...ειναι στην ψυχή...ξερω πως πονάει ο Βαγγέλης...η ψυχή μου....

Τελικά δεν ηταν αυτό που νόμιζε ο Βαγγέλης...χμμ...τι λέτε? Αν του μιλησει ο τζιμι θα καταλάβει? Θα καταλάβει πως η Άννα τον αγαπάει περισσότερο και από την ζωή της? Πως θα έκανε τα παντα για ενα του φιλί? Πως αν μπορούσε να γυρίσει τπν χρόνο πίσω θα τα εκανε ολα αλλιώς?

Ολα αυτά στο επόμενο κεφάλαιο....

Btw τα κεφάλαια μου βγαινουν σχεδόν γύρω στα 30 sooo η ιστορία τελειώνει σε λιγο <3