Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 17

Χρειάζεται να τραβήξω το χέρι μου με όλη μου την δύναμη για να απελευθερωθώ από το κράτημα του. Όταν τα καταφέρνω τρέχω μακριά του. Μπορεί να είναι κάπως ανώριμο κάτι τέτοιο αλλά δεν θέλω να τον αντιμετωπίσω αυτή την στιγμή. Και ίσως καμιά άλλη στιγμή.

"Καμελια!", φωνάζει και ένα ρίγος με διαπερνάει όταν ακούω αυτή την τέλεια φωνή να προφέρει το όνομα μου. Μα συνεχίζω να περπατάω.

Που είναι η Άννα; Δεν μπορώ να γυρίσω για να δω.
Αυτή την φορά ο Αλεξ μπαίνει μπροστά μου κόβοντας μου τον δρόμο. Κοιτάω χαμηλά ελπίζοντας να μην δει τα δάκρυα μου αν και ξέρω ότι φαίνονται από μακρυά.

"Άσε με να σου εξηγήσω.", λέει ήρεμα.
" Δεν θέλω να ακούσω. Άκουσα αρκετά απο εκεί μέσα. Είμαι ένα κοριτσάκι εντάξει; Δεν έχεις κανένα λόγο να βρίσκεσαι κοντά μου. Δεν θα πω τίποτα στους δικούς μου οπότε δε χρειάζεται να με ξανά πλησιάσεις.", φωνάζω και με αφήνει να τον προσπεράσω γιατί δεν έχει τι να πει. Απλά στέκεται και με παρατηρεί σιωπηλός. Θα έλεγα ότι είναι πληγωμένος αλλά αυτό είναι ανόητο. Δεν έχει λόγο να είναι πληγωμένος.

Ξέρω ότι κατάλαβε πως με πλήγωσε από τον τόνο της φωνής μου που έσπαγε. Κι από τα δάκρυα μου που μάλλον είδε. Είναι περίεργο που δεν κλαίω καθόλου συχνά και μπροστά του έχω κλάψει ήδη 2 φορές. Στο νοσοκομείο και σήμερα.

Συνεχίζω να προχωράω και επιτέλους η Άννα συμβαδίζει με το βήμα μου.

"Καμελια...Έλα μην στεναχώριεσαι", λέει χαϊδεύοντας μου τον ώμο. Δεν απαντάω.
"Πολύ κούκλος αυτός που σε κυνήγησε. Και πρέπει να το εκτιμήσεις γιατί φάνηκε να νοιάζεται. Όταν βγήκε από την αποθήκη εκνευρισμενος με αυτόν τον Dragon και σε είδε να φεύγεις...έπρεπε να δεις το πρόσωπο του. Είχε χλωμιασει", λέει η Άννα. Αυτό μου δίνει μια ηλιθια σπίθα χαράς αλλά την αγνοώ.
Ένα κοριτσάκι... επαναλάμβανεται η φωνή του στο μυαλό μου διαρκώς.

"Έχεις προσέξει τον Dragon? Είναι ένας κούκλος! Τον είδα λίγο πριν κλείσει την πόρτα ο Αλεξ", λέει η Άννα προσπαθώντας να επαναφέρει το ανάλαφρο κλίμα αλλά δεν τα καταφέρνει.

"Ωω έλα τώρα. Άστον δεν πειράζει. Μπορεί έτσι να τα είπε. Θα σου εξηγήσει.", λέει παρήγοριτικα. "Όχι. Δεν κατάλαβες. Δεν θα μου εξηγήσει. Είναι ένας. Ένας μαλακας! Δεν θελω να μου εξηγησει καν! Και δεν υπάρχει λόγος να μου δώσει εξηγήσεις για τίποτα ξέρεις! Δεν με ενώνει τίποτα μαζί του έτσι κι αλλιώς. Ούτε που τον ξέρω. Γιατί να μου εξηγήσει; Τι να μου πει;", φωνάζω αν και ξέρω ότι η απελπισία διακρίνεται εύκολα στην φωνή μου.