Merhaba arkadaşlar :) Yorumlara ve votelere son hız devam lütfeeen :D Pek iyi bir bölüm olmadı özür dilerim :( Keyifli okumalar, multimediaya bakın.Emir var.
Bu aptal notlar tüm günümü mahvetmeye yetmişti.Notlar yazacağına gelip yüzüme söylese ya.Resmen oyun oynuyor benimle.Bir de nereden vuracağını iyi biliyor, hassas olduğum konulara giriyor.Bu pisliği bulduğum zaman bir kaşık suda boğacağım.
Doruktan beni eve bırakmasını istiyordum, ama dinleyen kim?
"Eve götür beni Doruk.Ya eve gitmek istiyorum!" dememe rağmen kafasının dikine gidiyordu.
"Hayır." Sadece hayır.Of delireceğim.
"Nereye gideceğimizi söyle bari." dedim pes ederek.
"Hayır."
" 'Hayır'dan başka bir şey biliyor musun?" dedim dalga geçerek.Sırıtmakla yetindi, bana cevap vermedi bile.Uyuz.Odun.
Bir mekana oturup bir şeyler içtikten sonra eve bıraktı beni.O not yazan aptal mutluluğumu bozamayacaktı.Hayır, ona aldırmayacaktım.Eve girdiğimde ilk işim olan anne ziyaretini yapmaya gidiyordum ki o adamla karşılaştım.
"Derin biraz konuşalım mı?" dedi.
"Ne hakkında?" derken salona yürüyordum.
"Geceyi evin dışında geçirmen hakkında." demesiyle sinirle başımı ona çevirdim.
"Ne yaptığımı düşünüyorsun?Şimdi de namus bekçisi rolü mü yapıyorsun?" diye çıkıştım.
"Kötü bir şey yapmadığını biliyorum.Ama henüz reşit olmayan bir genç kızın geceyi ebeveynlerinin haberi olmadan dışarıda geçirmesini doğru bulmuyorum." dedi sakince.
"Ebeveyn? Sen benim hiçbir şeyim değilsin ve bu sıfatla beni yargılayamazsın." diye bağırdım.Sinirlenince hep bağırıyordum.Sevmediğim bir huyum daha.
"Bunu aştığımızı sanıyordum.Yasal olarak ebeveyninim.Ayrıca annen sağlıklı düşünebilseydi o da buna karşı çıkardı.Sadece bu konuşmayı tekrarlamak zorunda kalmayalım olur mu?" dedi hala sakin olarak.Adama o kadar bağırdım ama o hala sakin.
"İyi.Gece evde olurum.Olamayacağım zaman haber veririm." dedim ayağa kalkıp annemin odasına dönerek.Artık tartışmak değil uzlaşmak istiyordum ve o haklıydı.Geceyi dışarda geçirmem yanlıştı.
Annemin odasına girdiğimde televizyon izliyordu.İlk defa uyurken görmüyordum onu.Bu da bir gelişmedir heralde.
"Anne." diye seslendiğimde bana döndü.
"Derin, gelsene.Ben de seninle konuşmak istiyordum." Gidip yanına oturdum.Uzunca bir süre düşündü.Sonra kafasını bana çevirerek direk gözlerime baktı.
"Onu bul."
Babamdan bahsediyordu, anlamıştım.Ama ne diyeceğimi bilmiyordum.Yani ne diyebilirim ki?Annem neden babamı bulmamı istiyor ki?
"Neden?" dedim aklımdan geçen soruyu dillendirerek.
"Sana anlatacağım şeyler var.Dinle." dedi.Ve bana bir saat gibi uzun gelen bir süre boyunca düşündü.
"Biz birbirimizi hiç sevmedik, o başkasını seviyordu.Bu yüzden her gece eve sarhoş gelir, bana dayak atardı.Bir gece ben hamileyken öyle bir dayak yedim ki..Gözümü açtığımda hastanedeydim ve bana çocuğumun öldüğünü söylüyorlardı."
"Ne?" dedim lafını keserek.Yani ölü bir kardeşim mi vardı? Bu imkansızdı.Benden önce bir münasebetleri olmamıştı.
"Doğumuna 1 haftadan az kalmıştı.Ben deli gibi bağırıp çağırıyordum, ağlıyordum.Sonra baban dayanamayıp hastaneden çıkıp gitti.Beni tekrar ultrasona aldıklarında bir yanlışlık olduğunu bebeğimin yaşadığını söylediler."
"Sonra o ve ben bir daha karşılaşmadık.Eve hiç gelmedi.Ben sekreter olarak Kemal'in yanında işe başladım.Babanın suçlu hissettiğini biliyordum ve ondan nefret ediyordum.Senin yaşadığını bilsin istemedim.O yüzden onu bırakıp Kemale geldim.Yıllar geçse de hala unutamıyor insan.Bana özür diler gibi bakmasını, sürekli ağzını açıp bir şey diyemeden kapamasını..O hastanedeki halleri hiç gözümün önünden gitmiyor."
"Sadece onu bul ve ona onun kızı olduğunu söyle.Hala geçmişte yaşadığını biliyorum.Yılların getirdiği olgunlukla artık ondan nefret etmiyorum.Elimden aldığı onca şeyi umursamıyorum.Artık, bitti.Ona onu affettiğimi söyle." dedikten sonra boynuma sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.Ağlarken anlatmaya devam ediyordu.
"İsmini Serap koyacaktım.Kıyafetlerin bile alınmıştı, odan hazırdı.Öyle şartlandırmıştım ki kendimi.Bir hafta sonra bebeğimi kucağıma alacaktım." derken bile ağlıyordu.
"Ama sonra bir baktım ki her şeyi bırakıp Kemal'e gelmişim.Belki de hayatımın en doğru kararı." dedikten sonra daha şiddetli ağlamaya başladı.Bunları ilk defa duyuyordum.Babamın nasıl biri olduğunu, annemin neden bu adama kaçtığını ilk defa öğreniyorum.Kim suçlayacağımı bile bilmiyorum..
Annemin ağlamasını duyan dadım ve Kemal kapıyı açıp içeri koştular.Dadım anneme sakinleştiriciler verirken ben odadan dışarı çıktım.Öğrendiklerimin şokunu atlatamamıştım.Kemal Abiye döndüm.Sanırım ona artık böyle seslenebilirdim.O iyi biriydi, hata yapmamıştı.
"Teşekkür ederim.Annemi ortada bırakmadığın için." dedim.Ona söyleyecek başka bir şeyim yoktu.Bunca yıl beni neden kızı olarak görmediği ortadaydı.Ve haklıydı da, kim bir başkasının kızına kızım diyebilir ki?
Sonra koşarak odama çıktım.Gerçekler bir yük gibi sırtıma binmişti.Artık ağlamamın, rahatlamamın zamanı gelmişti.Uzun zamandır içimden geldiği gibi ağlayamıyordum.Ne kadar süre geçti bilmiyorum ağlayarak uykuya dalmışım.Kalktığımda telefonumu kontrol ederken yeni gelen bir mesaja gözüm takıldı.Rehberimde kayıtlı olmayan bir numara.
"Emir ve Doruk şuanda Emirin evinde senin yüzünden kavga ediyor."
Telefona dikkatlice bir daha baktım.Ha? Benim yüzümden? İyi de ben ne yaptım ki? Bana biri şaka falan mı yapıyor?İnanmamam gerekiyordu. Ay, delireceğim.Kontrol etmekten zarar gelmez diyerek üstüme bir şeyler geçirip aşağıya indim.
"1 saatlik işim var.Söz, hemen geleceğim." diyerek çıktım.Hızlı gideyim diye bir taksiye atladım.Bu taksiler de cebimde beş kuruş bırakmamışlardı ya neyse.
Emirin evini bilmiyordum ki.Bu ne aptalca bir mesaj? Telefona tekrar baktığımda mesajın devamının geldiğini gördüm.Beni çok iyi tanıyan ve gideceğimi adı gibi bilen bir kişi.Bu mesajları atan kişi.Notları yazan kişi.Aslında hepsi aynı kişiydi.
Emirin evine doğru koştum.Merdivenleri tazı gibi çıktım ve kapıya dayandım.
Doruk'tan..
Az önce saçma sapan bir mesaj gelmişti.Tabi ki aldırmıyordum ama kafamı kurcalıyordu işte..
"Derin Emir'in evinde.İnanmıyorsan git bak."
Derin ona kızacağımı bile bile asla Emire yaklaşmazdı ama..Ama yoldayım ve gidiyorum işte.Lanet olsun.
Emir zibidisinin kapısına geldiğimde şiddetli bir şekilde kapıyı çalmaya başladım.Kapı birden açılınca içeriye daldım ve onu gördüm..Bingo!
Hayat bana insanlara güvenemeyeceğimi defalarca söylemişken ne diye güvenmiştim ki ben bu kıza?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SİMSİYAH..
Teen Fiction"Onu ilk gördüğüm anı hatırlıyorum da, ne kadar şapşaldı.Bir sonraki karşılaşmamızda da çirkefti.Bir diğerinde masama oturan küçük bir yalancıydı.Şimdi ise sadece benim."
