FIFTEENTH

226 9 1
                                    

A/N: last update for this hour. natatawa ako kasi, sa pagbabalik ng EB magkikita na ang Aldub tapos sa kabila naman sa Showtime Animversary, kathniel at Jadine sa pagbabalik. ORAYT! sinong pipiliin ko!:) enjoy sa UD guys. manood lang ako, tapos maya ulit :)




_Joey's POV_



"besh, gutom kayo?" pagtatanong ni maine sa amin habang naghihintay ng next professor.


"Oo eh, gusto ko apple" pagsasagot ni Mitz. Pansin ko nga mahilig sa apple tong Mitsuki na ito e, kaya nagka-kaso dahil sa apple


"Oh, sayo besh" abot naman sakin ni besh ng pandan flavor na shake


"sa tingin niyo anong subject natin?" pagtatanong ko. sakto din namang dumating yung professor namin.


Isa siyang girl Professor. Strick looking. Nakakatakot!


"I'm Professor Erza, Battlefield Master" sabi niya directly ni wala man lang good day? Good morning..?


Wala namang umimik sa aming lahat. Natakot siguro din kami sa kanya. Though mostly, sa lahat ng Professor na nakilala ko, wala akong ni isang matry mabasa ng minds. Siguro ininform na sila ni Prof. Eleanor na iclear ung mind nila kasi may estudyante silang mind reader, hayys


"this room is not appropriate for our class. Maybe we'll move. NOW" pagkasabi niya nun napaWOOh, kaming lahat kasi nagiba na ung place. Para kaming nasa isang forest, to be exact sa gitna ng forest.


"college students na kayo. You must know how to defend yourselves. You must know how to strategized WISELY. Walang lalampa lampa. Your classes don't actually matter. What matters is your ability, your perseverance, your WILL to survive." Pagsisimula ni Prof. ang galing lang kasi lahat kami tutok na tutok sa kanya.


"Everyone close your eyes"nagsipikitan naman kaming lahat


"normally, we see black. We see nothing, when we close our eyes. But try to put your POL in your eyes and you can see a difference" sabi ni Prof., alam kong parehas lang din kami ng naiisip ng mga kaibigan ko or lahat kami, 'How the hell will we be able to put our POL in our EYES', tsk


Walang umimik ng ilang minute, hanggang sa marealize siguro ni Prof na wala talagang makakagawa ng sinasabi niya


"Your all thinking it wrong!" medyo galit na man na siya


"feel your surrounding, feel your everything!" pagkasabi ni Prof ng everything parang bigla akong nakaramdam ng sakit. Ewan ko kung saan galing but it felt worst. Hindi ko naman maimulat ung mata ko. huminga ako ng malalim


Narinig ko namang isa isang pinupuntahan ni Prof yung mga students niya. I heard a loud cry after that. Hindi ko alam kung saan saan nanggagaling, hanggang sa mahawakan na ako ni Prof.


Everything then seems all WHITE! Weird pero iba. "Your doing it exactly, now try it on your own" narinig kong bulong ni Prof. na umalis na sa pagkakahawak sa akin. Medyo naging gray naman ung color nung umalis siya but I tried to concentrate.


"I need to. She needs to be safe" may naririnig akong nagsasalita


"But... but she's dangerous" sagot ng isang nakakatakot na boses. Hindi ko alam kung saan nanggagaling


"You will never ever let him kill my child! You won't." sagot naman ng naunang boses


"that's why you intend to MOVE? But she's DANGEROUS!" pasigaw na sabi ng pangalawang boses


Hanggang sa makarinig ako ng isang iyak. Iyak ng isang kawawang bata. Iyak ng isang...




"BESH!" sigaw ni Maine pagkamulat ko ng mata ko


Hinug naman nila ako! Ano?


"Akala naming kung ano na!" sabi ni Mitz


"anong ano?" pagtatanong ko


"Bigla ka kasing nagpassed-out kanina. Sabi nung dumating na tumingin sayo, natutulog ka lang naman daw. Wala namang nangyari. Pero besh ung totoo? Nagpuyat ka ba o what?" sermon ni Maine


"I... I don't know?" sabi ko tapos nagkibit balikat. Hindi ko naman kasi alam ung nangyari


"Kyle's very happy though" inis ding saad ni Mitz


"sabi pa nga niya baka daw nagtulogtulugan ka kasi di mo kaya ung pinapagawa ni Prof. Erza, I doubt" pagtuoy nito


Hindi ko nalang sila sinagot, at umayos ng upo. Nasa may bahay namin kami. Ewan ko nga kung pati ung dalawang to excuse sa klase


"Wag kang magalala besh, wala na tayong ibang klase. Kaya pwede na magrest!" sabi ni Maine, na tinaasan ko ng kilay kasi paano niya nalaman ung iniisip ko.


Bahala na nga! Kumain nalang ako ng pagkain na inihain sa akin ni Maine. Pero ung nangyari kanina, yung narinig ko kanina. It's werid but it felt real.



===


THIS STORY NEEDS NO TITLETahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon