Ο ναυαγός

κεφάλαιο 4

Τότε εγω αγκάλιασα τον Άρη και είδαμε από μακριά τους υπόλοιπους να έρχονται...

Τότε βγήκα από την αγκαλιά του και έτρεξα να τους τα πω...έμειναν άφωνοι...

Τον βράδυ δεν άργησε να έρθει...ανάψαμε φωτιά στην άμμο και κάτσαμε γύρω της...

Συζητούσαμε διάφορα θέματα μέχρι που φτάσαμε στο θέμα του ναυαγού μας τότε πετάχτηκε η Μαίρη και είπε

"οταν μεγαλώσω θα τον παντρευτω" τότε απλώθηκε ένας ήχος ασταματητων γελιων

(.....)

Μετά από μια εβδομάδα

Ο ναυαγός μας δεν εχει ξυπνήσει...του έχει περάσει ο πυρετός ευτυχώς...τα 2 προηγούμενα βράδια ηταν κρίσιμα για την ζωή του και ανησύχησα πολύ....μπορεί να μην τον ξερω αλλά...νιώθω οτι κάτι μας συνδέει...

Μέσα στο βράδυ τον άκουσα να παραμιλάει...τον είχαν φέρει στο δικό μου καλύβι μιας και ήμουν η μόνη που ειχα μόνο δικό μου...

Σηκώθηκα από το κρεβατι μου και τπν πλησίασα...παραμιλουσε και δεν μπορουσα να καταλάβω τι έλεγε...

Γονατισα δίπλα στο κρεβάτι πήρα το βρεγμένο πανάκι και το τοποθετηαα στο ιδρωμένο κουτελο του ενώ πρώτα το εκάνα μια βόλτα από το υπέροχο του προσωπάκι...

Ηρεμισε και πάλι και κοιμόταν...

"άνοιξε τα ματάκια σου να τα δω έστω για λίγο...ξυπνά πρίγκιπα μου"
Τίποτα...καμία αντίδραση

Βγήκα έξω απογοητευμένη και πήγα στους ψηλούς βράχους...έκατσα και κρέμασα τα πόδια μου ατό κενό οταν κοιταγα τον απέραντο ωκεανό...τον σκεφτόμουν...τον σκεφτόμουν συνέχεια...είχε γίνει πρωταγωνιστής των ονείρων μου...δίχως να ξερω το όνομα του ...τον αποκαλούσα "ο ναυαγός μου"....

"σε παρακαλώ θεέ μου ...ξυπνα τον...καντον καλά...θελω τόσο πολύ να τον δω όρθιο...να περπατάει...να μιλάει...να ακούσω έστω και μια φορά την φωνούλα του...να μου πει το ονομα του για να αποκτήσουν τα όνειρα μου κάποιο τίτλο..." είπα και τελείωσα τον μονόλογο μου...

"Βαγγέλης..."

Ακούω μια βαριά βραχνή φωνή πίσω μου...παράξενο όμως ηταν τόσο γνωστή...έτσι την άκουγα και την φανταζόμουν κάθε βράδυ στα όνειρα μου

Γυρίζω δειλά δειλά το κεφάλι μου και τον αντικριζω κατάματα...βλέπω επιτέλους αυτα τα ματια που τόσο καιρό ποθουσα να δω...ειναι ψηλός...το σκισμενο λευκό του πουκάμισο ήταν ανοιχτό και έκαναν την guest εμφάνιση η κοιλιακοί του...

Τον κοίταζα στα μάτια σίγουρα για 5' λεπτά...

"πριγκίπισσα?" μου λέει...

"με είπες πριγκίπισσα?!...γιατι?"

"γιατι εσύ με εσωσες...ολα τα θυμάμαι!"

Ειχα μένει με το στόμα ανοιχτό...χασκογελασε και ήρθε και έκατσε δίπλα μου στον βράχο...

"ξύπνησες?...δεν το πιστεύω..." και τον αγκάλιασα...μου βγήκε αυθόρμητα

Πήγα να φύγω από την αγκαλιά του όμως με εσφυξε και τον εσφυξα και γω τότε παραπάνω...

Μετά από αρκετή ωρα του είπα να μου διηγηθεί τι συνέβη εκείνο το βράδυ....έτσι κιεγινε....

Και ναι λοιπόν...ο Βαγγέλης αναστήθηκε....να περιμενετε πολλα από εδω και πέρα <3