Το Τέλος μου... Η Αρχή μας...

Κεφάλαιο 13

Ανοιξα τα μάτια μου και τεντωθηκα βγάζοντας ένα επιφώνημα ανακούφισης όταν ένιωσα τα κοκκαλα μου να ξεπιανονται από την στάση εβρυου που συνηθίζω να κοιμάμαι. Πηγα να σηκωθώ όμως τα πόδια μου ήταν μπλεγμένα μέσα σε δύο σεντόνια και σφιχτά δεμένα. Ανακαθησα και έμεινα να τα κοιταζω λες και μόνο με το βλέμμα θα κατάφερνα να με ξεμπλεξω αλλά που τέτοια τύχη.
" Πώς βγαίνουμε από εδώ μέσα τώρα?" ρώτησα τον εαυτό μου και προσπάθησα να βρω έστω την μία άκρη του σεντονιου.
" Εμ έτσι όπως τα καταφερες. " ακουσα την γνωστή πλέον και παράλληλα αγουροξυπνημενη αγριοφωναρα του και πεταχτηκα από την τρομάρα μου.
" Ηλιθιε πρέπει να σταματήσεις να εμφανίζεσαι σαν το φάντασμα. Με κατατρομαξες. " Ακουμπησα το στήθος μου και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει σε εξαλλους ρυθμούς.
" Μπα το ευχαριστιεμαι. " Πόσο σαχλος μπορεί να είναι κάποιος? Αναρωτήθηκα και τον κοιταξα που είχε σηκωθει και έρχονταν προς το μέρος μου έχοντας στο ένα χέρι του το κινητό μου. Πηγα να διαμαρτυρηθω και να αρχίζω να του φωνάζω για ποιο λόγο είχε το κινητό μου όμως έμεινα να κοιτάζω επίμονα την αμφίεση του. Δεν φορούσε μπλουζα αφήνοντας έτσι ακάλυπτο το υπέροχο μυωδες κορμι του ενώ από κάτω φορουσε ένα παντελονι πιτζαμας με τα χελονονιντζακια. Εστιασα στο παντελονι και χωρίς να προλάβω να συγκρατηθω είχα ξεσπάσει σε γέλια.
"Το αστείο που το βλέπεις?" με ρώτησε νευριασμενος και κοιταχτηκα από πάνω μέχρι κάτω.
"Πάνω σου. " είπα ανάμεσα στα γέλια μου. Μου αρέσει που το παίζει άντρας αλλά τελικά είναι ένα παιδι.
" Ξεκολλα το μυαλό σου τώρα και παρε αυτό το πράγμα γιατί μου έχει σπάσει τα νεύρα. Πόσο αναισθητη είσαι? Πως κοιμάσαι έτσι?" μου έδωσε το κινητό μου και όταν το άνοιξα είδα πως είχα τρεις κλήσεις από την ξαδερφη μου.
" Καλημέρα και σε εσένα. Πιο αναισθητη από εσένα δεν νομίζω εσύ γλυκέ μου δεν συγκρίνεται με κανέναν."
" Ποιος ήταν?" στέκονταν όρθιος και επιβλητικός δίπλα από το κρεβάτι ενώ με κοιτούσε σαν ένα αγριο θηρίο. " Δεν σε νοιάζει" η φωνή μου αποφασιστηκη χωρίς να θέλω να του δώσω περιθώρια για απάντηση όμως ατυχησα.
" Με νοιάζει και θα μου πεις τώρα αμέσως ποιος ήταν είμαι άντρας σου και πρέπει να ξέρω ότι γίνεται. Και άσε που δεν έχει σταματήσει λεπτο να χτυπάει... Αυτός ο Γιάννης είναι? Ο τζιτζιφιογκος από το μπάρ?" Καλά πόσα λέει το λεπτό αυτό το στομα του. Πόσες ερωτήσεις μπορεί να κάνει μέσα σε ένα λεπτό?
"Λοιπόν πρώτον δεν είσαι ακόμα άντρας μου,δεύτερον δεν με νοιάζει αν σου έχει σπάσει τα νεύρα και τρίτον δεν είμαι ούτε και πρόκειται να γίνω ιδιοκτησία σου για να ξέρεις τα πάντα." έκανα μια παύση και προσπάθησα να ηρεμήσω "Μάνο ειλικρινά φύγε από εδώ μέσα γιατί θα σε βρίσω. Ασε με ήσυχη επιτέλους. " αφού κατάφερα και ξελυθηκα από το σεντόνι έτρεξα στο μπάνιο και έκλεισα με δύναμη την πόρτα αφήνοντας τον μόνο του στο δωμάτιο. Ανοιξα την βρύση και κοίταξα το νερό που έτρεχε ενώ μετά από λίγο ακούστηκε η πόρτα να κλείνει και κατάλαβα πως είχε φύγει.
*******************************************************************************************************************