Can Kırıkları

37.Bölüm

Merhaba arkadaşlar hikayeye başlamadan önce bir konuda düşüncelerimi size söylemek istiyorum. Hikayenin en başında olumsuz her eleştiriye açık olduğumu söylemiştim. Ama bazı okuyucular eleştiri ve aşağılama arasındaki farkı hala çözememişler. Kurguyu beğenmezsin. Karakterleri beğenmezsin. Yazım dilini beğenmezsin. O zaman okumayı bırakırsın. Hakaret boyutuna gelen mesajlar alıyorum. beğenmeyen beğenmedim diyebilir yorum yapabilir. Ama aşağılanmayı herkes gibi bende kabul etmiyorum.

Keyifli Okumalar....

Korhan söylediğim cümle ile arkasını yavaşça dönüp elinden düşürdüğü eczane poşetini umursamadan ayakkabısının toprağı ezdiği o hafif sesle karanlıkta kaybolmuştu.

Çok ağır konuşmuştum.
Farkındaydım.
Canını yakmak istemiştim.
Ben onun adını kendime de dudaklarıma da yasaklamıştım.Onun adını en son sesli olarak Duru'nun baba ismini söylediğimde kullanmıştım.Duru doğduktan sonra ise dudaklarımdan dökülmemişti ismi.Çünkü onun adı acı demekti benim için,gözyaşı demekti... Önce cenneti yaşayıp sonra cehennemde yanmak demekti. Bizim yollarımız çoktan ayrı yönlere kaymıştı.

Gözlerinde gördüğüm aşka nasıl inanırım bundan sonra en son o gözlere inandığımda atmadı mı ateşlerin içine... Ben yanarken arkasına bakmadan gitmedi mi? Ben ona olan aşkıma kendi kalbimde sahip çıkarım... Onun yanımda etrafımda olmasına gözlerime bakmasına gerek yok.4 yıl nasıl yaşadıysam yine yaşarım.Ne onun sevgisine inanır kendimi teslim ederim. Ne de ona gözümü kapatıp güvenirim.. Onun yanında kollarının arasında gözlerimi en son kapattığımda sabah o not kağıdıyla uyanmıştım.. Korhan'a olan aşkım benle yaşardı... Ama ona olan güvenimi beni terk ettiği gün toprağa gömmüştüm..

Kapıyı yavaşça kapatıp arkasından kilitledikten sonra tekrar yatak odama geçtim.

Üzerimdeki hırkayı çıkarıp elimin sızısına rağmen gözlerimi kapatıp uyumaya çalıştım.Gece ara ara ağrım artmış krem sürüp tekrar yatmıştım..

1 ay boyunca kendimi işe vererek çalışmıştım sürekli...Korhan'ı bir kaç kez adliyede görsemde onun benim gözlerime bakmasına rağmen görmezden geldim.

Artık nerdeyse tüm çalışanları tanımış Bir kaç savcı ve avukatla arkadaş olmuştum..Zaten fazla arkadaş çevresi edinmek istemiyordum.. Hakan tayinimi tekrar Aydın'a çıkarmak için uğraşıyordu.. Bir kaç ay daha sabret deyip duruyordu.Ama ben kızımın özlemine dayanamıyordum.Geçen hafta sonu yine gitmiş ama iki gün bizim için yetmemişti..

Elimde silah kaçakçılığı ile ilgili dosya beni çok zorluyordu.1 aya kadar görülecek davaya elimden geldiğince iyi hazırlanmaya çalışıyordum.

Bazen odamda ya da kapımın önünde aldığım tehdit mesajları ise iyice can sıkmaya başlamıştı.Başlarına gelecekleri bildikleri için tehditle uzaklaştırmaya çalışıyorlardı.Aydın'da da olmuştu bir kaç kez başlarda tedirgin olsamda artık alışmıştım.Akşam geç saatlere kadar adliyede kalmıştım.Gözlerim artık bulanık görmeye başlayınca bugün için yeterli olacağı kanısına varıp hazırlanıp çıktım.Çağırdığım taksiyle eve geçtim..

Çantamın içindeki anahtarı çıkarıp kapının kilitini açmak üzereyken salonun camına isabet eden kurşunla neye uğradığımı şaşırmıştım. Camın kırılma ve etrafa dağılırken çıkardığı o sese bir kaç silah sesi daha eşlik etmişti.Geçirdiğim kısa şok sonrası başımı eğerek kendimi korumaya çalıştım.. Bir kaç el silah sesinden sonra sesler kesilmiş ama ben olduğum yerde donup kalmıştım.
Bedenim buz kesmişti.Hareket kabiliyetim sıfırlanmıştı.O anda aklıma tek gelen şey ise kızım olmuştu.

Giden arabanın sesini duymuştum ama başımı çevirip bakamamıştım. bir kaç dakika daha ellerim başımı koruyacak şekilde bekledikten sonra yerimde doğrulup etrafı gözlerimle taradım.. Titreyen ellerimle çantamdan telefonu çıkarıp Alper'i arayıp durumu anlatıp evime bir ekip göndermesini istedim..Alper şehir dışında olduğunu ama hemen ekip göndereceğini söyledikten sonra telefonu kapatıp beklemeye başladım..