Can Kırıkları

32.Bölüm

Aklımda tek bir soru vardı.Şimdi Ne olacak...

Herşeyi yoluna koyduğumu en azından zamanla düzeleceğini düşündüğüm şu günlerde başıma gelebilecek en kötü şey gelmişti.. Ben Korhan'ın,aslında beni bir oyunla terk eden adamın çocuğuna hamileydim.. Elim istemsizce karnıma doğru gittiğinde az öncekinin aksine sadece hissizdim..Ama bu olmamalıydı..

Hayır.. Kabul edemezdim.. Ben anne olamazdım.. Yapamazdım.. Güçlü olacağım diye daha fazla yükü üzerime nasıl alacaktım.. Neden tüm kötü olaylar benim başıma geliyordu...Hamile kalma düşüncesi, Korhan'la birlikte olduğum zamanlarda ne kadar yüzümü gülümseten bir durumsa şimdi tam tersi hayatımın tepe taklak eden bir durum olmuştu...Ama bir cana da asla kıyamazdım ki ben.. Yazık olmaz mıydı.. Göz göre göre bir canın nefes hakkını ben nasıl alırdım.. Katil olmaktan ne farkı vardı...

Abim doktorun odadan çıkmasıyla hemen başucuma gelmiş hesap soran gözlerle bir açıklama bekliyordu... Sırtımdan süzülen terlerin çizdiği yolu hissediyordum.. Gözlerim abim ve annem arasında mekik döküyor bana olan kızgınlıklarının derecesini anlamaya çalışıyordum.. Üzerime serili pikeyi avuçlarımın arasına almış tüm gücümle sıkıyor,kendi içimde yapamadığım hesabımı aileme nasıl vereceğimin yollarını arıyordum...

-Yaren... Abimin sesi ile annemin üzerinde olan gözlerimi ona çevirerek bakmaya başladım.. ismimi söylerken bile sesi titremişti.."Bu... Ne demek... Hamile dedi doktor... Nasıl olur... "

-Abi..... Sesim varla yok arası bir tonda anca bu kadar çıkabilmişti...

-Cevap ver Yaren... Doğru mu?

-Bilmiyorum....

Gözümden düşen tek damla gözyaşı devamının habercisiydi...

-Ne demek bilmiyorum Yaren.. Nasıl bilmezsin... Lan konuşturma beni... Desene kimse olmadı diye.. Desene Yaren...

-Abi.... Ben düşünemedim...

-Neyi... Sen... ? Doğru mu yani...?

Abim ellerini saçlarına götürmüş... Küçük Odanın etrafında sağa sola gidip geliyordu.. Nefesleri düzensizleşmiş,titreyen ellerini yumruk yaparak kontrol altına almaya çalışıyordu...

Annem...sadece ağlıyor... Silmediği gözyaşları eteğinin üzerinde leke bırakıyordu...

Abim gömleğinin bir kaç düğmesini açıp alamadığı nefeslerini düzeltmeye çalışırken birden durup başını bana çevirdi...Yönünü bana çevirip bir kaç adımda yanıma gelip gözü dönmüşçesine bakmaya başladığında ilk defa abimden korkmuştum...

-Kim... Kim bu çocuğun babası...

Bu olmamalıydı... Ben bunları yaşamamalıydım.. Kendime yeni bir hayat kurmanın planlarını yaparken abimle karşı karşıya kalmamalıydım...
Mutlu musun Korhan? Bana yaşattıklarınla aldığın intikamınla?

-Söyleyemem...

-Ne demek söyleyemem... Lan dalga mı geçiyorsun benimle... Kim diyorum Yaren... Kim.. Ara gelsin..

-Arayamam abi... Biz ayrıldık...

-Lan iki aylık demedi mi doktor? Ne ara ayrıldınız..? Ne fark eder... Ara gelsin Yaren... Ayrılmanız umrumda bile değil...

-Abi... Gitti... Yurtdışına... Bilmiyorum nerde...

-Söyle sen adını soyadını.. Bulurum ben... İş yerinden biri mi? Avukat mı?

-Hayır değil... İstemiyorum abi...

-Neyi istemiyorsun... Sen anlamadın galiba... Hamilesin dedi doktor... Kimse bu çocuğun babası gelecek üzerine düşen sorumluluğu alacak.. Anladın mı beni...