"Sorun değil burada kalacaksın bundan sonra.. Ağlama lütfen.."
Ömer kolumdan tutup yavaş adımlarla konağın kapısına ilerledi. O adamın bunu yaptığına inanamıyordum. Sadece bir gün daha sabredecekti ya. Bu kadar rezil olmazdım o zaman!
Ağladığım için hala burnumu çekiyordum. Kapıdan girip avluya çıktı. Evdekilerin bazıları uyumaya gitmişti sanırım. Bazıları oturup sohbet ediyordu.
Beni ilk Helen teyze görmüştü. Telaşla ayağa kalkıp yanımıza geldi.
"Oğlum ne oldu? Neden daha gitmedin bir şey mi yaptı onlar? Hımm söyle bana.." onun bu sıcak yaklaşımı ve oğlum diyişi dinen gözyaşlarımın tekrar akmasına sebep olmuştu.
Ömer'in elinden kolumu çekip Helen teyzenin açtığı kolları arasına girdim.
"Beni bıraktılar.. Gitmişler" ağlamam şiddetlenirken konuşamaz olmuştum.
Helen teyze bana sıkıca sarılmış sırtımı sıvazlıyordu. Boynumu öpünce biraz daha sokuldum ona. Ben annesiz büyüyen hatta kimsesiz büyüyen bir çocuktum.
Beni koltuğa oturtup çalışanların getirdiği suyu içmemi sağladılar. Helen teyze hemen yanıma otururken Diyar amca da onun yanında oturuyordu. Ayşe diğer tarafta ayaktaydı. Ömer de dizlerimin dibinde çökmüş endişeli gözlerle bana bakıyordu.
Hıçkırıklarım azalırken burnumu çekmiştim. Ayşe bana peçete uzatınca burnumu silmiştim.
"Daha iyi misin oğlum?"
"Evet Helen teyze.. Teşekkür ederim"
Helen teyze bir şey demeden bana bir kez daha sarılıp ayrılmıştı.
"Sakinleştiysen gel. Uyu ve dinlen. Yatalım biz"
Ömer ile birlikte ayağa kalkınca tekrar onlara teşekkür ettim.
"Nereye böyle? Daha nikah hiçbir şey yok birlikte yatamazsınız!"
"Evimizde olanı dışarıya anlatmazsanız kimse bilmez.. Ayrıca evlenmemize bir şey kalmadı"
"Olmaz Ömer olmaz!" Ömer babaannesinin direteceğini anlamıştı.
Babaannesi ikisine bir sert bir şekilde bakıyor bastonunu yere vuruyordu. Elimi Ömer'in koluna attım ve bana bakmasını sağladım
"Başka bir odada kalsam?"
Ömer kafasını sallayıp bdni onaylamıştı.
"Zaten bir gün yatacaksın orada.."
Dediğini tam duymamıştım. Önden giden adamo takip ediyordum. Yukarı katta kalacaktım. Heyecanla soludum.
Ömer bir odanın kapısını açtı.
"Burada kalabilirsin.. Karşısıda benim odam eğer bir şeye ihtiyaç duyarsan istediğin vakit gelebilirsin"
Hafifçe gülümsedim "Tamam sağ ol"
Biz kapının önündeyken diğer odadan Ayşe çıkmıştı. Elinde kıyafetler vardı sanırım. Yanımıza gelip kıyafetleri bana uzattı.
"Babaannem sana kıyafet vermemi söyledi"
"Olur mu ki bana?" Ayşe'nin bedeni benim bedenime göre çok ufak kalıyordu.
"Olur bana büyük oluyorlardı çünkü hiç giymedim"
Kafamı salladım. Hala başkalarının kıyafetlerini giyiyordum. Kıyafetleri elinden alıp Ömer'e baktım. Kardeşine hiç bakmamıştı.
Haklı olarak ona çok kızgındı. Eğer Ayşe onunla evlenmek istediğini söyleseydi Ömer buna karşı çıkmazdı. Ama şimdi herkesi şaşırtan ve kıran bir hareket yapmıştı.
Ayşe de bu durumdan dolayı daha fazla yanımızda durmadı ve gitti.
"Eğer olmazsa benim yanıma gel.. Benim kıyafetledimden vereyim"
Kafamı salladım "O halde iyi geceler"
"İyi geceler Kehribar"
Odaya girip kapıyı kapattım. Anahtarı yoktu ama kimsenin girmeyeceğini düşünüyordum zaten. Ayşe'nin getirdiği kıyafetleri giydim. Daha kapalı bir kıyafet verebilirdi ayıp olmasın diye ama.. Bu şey çok hoştu.
Askılı bir üst ve bir şortu vardı. İkiside bana daha kısa olmuştu ama vücudumu sıkmadığı için rahatsız etmiyordu. Kenarda gördüğüm boy aynasına ilerleyip kendime baktım. Ne kadar açık bir kıyafet olsa da bana gerçekten yakışmıştı. Yani bence yakışmıştı.
Sadece vücudumda olan yaralar görünüyordu. Şerefsizler bilerek yüzüme çok vurmamışlardı. Sanki hiçbir şey anlaşılmayacak gibi!
Daha fazla oyalanmadan yatağa yattım. Yatak ve yastık yumuşacıktı. Deterjan kokuyordu. İki kişilik yatak olduğu için iki yastık vardı. Yastıklardan birine kafamı koyarken diğerini bacaklarımın arasına aldım. Böyle daha rahat ediyordum. Çarşafı da karnıma doğru örttüm.
Şimdi uyumaya hazırdım!
Yastıklara sıkıca sarılarak düşünmemeye çalıştım. Düşünürsem uyuyamazdım.
Ömer beni korumuştu. Diğerlerini boş vermeliydim sanırım.
🍇🌕
????????????????
