When the top get tipsy

CHAPTER 35

Jennie's POV

Tahimik lang akong nakaupo sa passenger seat ng kotse habang binabaybay namin ang kalsada. Sa unang mga minuto, wala kaming imikan ni Rose. Ang tangin naririnig ko lang ay ang low hum ng makina at ang mahihinang tunog mula sa aircon. Hindi ko siya tiningnan kahit minsan. Nakatingin lang ako sa labas, sinusubukang alalahanin kung kailan kami huling magkasama ng ganito—sa iisang sasakyan, sa iisang katahimikan, pero iba na ang lahat ngayon.

"Hindi mo pa rin pala binabago yung style mo ng pananamit," she suddenly spoke, sinubukang gawing casual ang tono. "Still... intimidating."

Di ako sumagot. Ayokong makipagbiruan. Hindi ngayon.

"Jennie..." she tried again, this time, softer. "I wasn't lying about your dad. He really—"

"Don't," I cut her off coldly. "Don't start with that bullshit."

Napakagat siya sa labi, obviously trying to hold back. Tumingin siya saglit sa akin, then ibinalik ang mata sa kalsada.

I shifted in my seat, napansin kong hindi ito yung usual na daan papunta sa bahay nila Papa. Kumunot ang noo ko.

"San ka dumadaan?" tanong ko, halos pabulong pero may laman.

"Tuloy lang. Shortcut 'to."

"Rose, hindi ito shortcut. Hindi ito yung daan," I said more firmly, now facing her fully. "Where the hell are we going?"

Napabuntong-hininga siya. Hindi agad sumagot. Mas lalo akong nainis.

"Putangina, wag mo akong sisimulan ngayon, Rose," I snapped, ang boses ko, nanginginig na sa galit. "Ikaw ang nang-iwan. You betrayed me. Pinakasalan mo ang kapatid ko!"

Halatang natigilan siya. Her hands tightened on the steering wheel. "It was an arranged marriage, Jennie," she finally said, halos pabulong. "You know how our families work. Wala akong choice."

I let out a bitter laugh. "Putanginang palusot yan," I spat. "Wag ka na lang magpaliwanag. Wala naman na akong pake sa kung ano'ng nangyari sa'tin noon."

"Talaga bang wala na?" she asked, halatang pigil ang emosyon. "Not even one chance? Yes, I'm married—but we can keep it a secret. Just like before."

Napatingin ako sa kanya, eyes wide in disbelief.

"Are you insane?" halos sigaw ko. "I'm happy now. Hindi na ako yung Jennie na nakilala mo noon. Hindi mo na ako kayang kontrolin gaya dati."

Napatigil siya. Wala siyang nasagot agad. Nakatingin lang siya sa kalsada, parang iniisip ang mga susunod niyang sasabihin.

"Ikaw lang naman ang minahal ko," she said finally, barely audible.

I turned my head back to the window, clenching my fists.

"And yet you still chose him."

Tahimik.

Ang bigat ng hangin sa loob ng kotse, para bang kulang na lang ay sumabog ang damdamin naming dalawa.

Pagod na ako.

Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin.

Pero isang bagay ang sigurado ako sa ngayon—wala na kaming babalikan.

______________________________

Pagdating namin sa harap ng restaurant, halos hindi ko na inintindi ang pangalan sa harapan ng building. High-end ang dating. Mataas ang ceilings, may mga mamahaling ilaw, at ang labas pa lang, halatang hindi basta-bastang lugar. Pero sa kabila ng lahat ng yun, hindi maalis ang tensyon sa loob ko.