Harry Potter Echo Cieni

Rozdział 17 - Odbicia i pytania

Pov.Harry

Zaświaty zaczynały działać nam na nerwy.

Nie było zimna, nie było głodu, nie było zmęczenia w zwykłym sensie — ale był czas. A ten, choć płynął tu inaczej, nie tracił swojej mocy, by nas osaczać.

Dzień był wolny. Znowu.

Fred ziewał, przeciągając się leniwie w naszym pokoju.

— Jeśli jeszcze raz powiem komuś, że „nauka z Galieną była męcząca, ale inspirująca", sam się zakopię pod stołem.

Uśmiechnąłem się półgębkiem.

— Chodźmy do Śmierci. Trzeba to w końcu wyjaśnić. Czekamy od tygodni i nadal nie wiemy nawet, czy jesteśmy bliżej powrotu.

Fred spojrzał na mnie poważnie.

— Masz rację. Poza tym... mówiłeś coś o lustrze ostatnio. Że twoje odbicie było dziwne?

Kiwnąłem głową. Wiedziałem, że nie mogę tego zignorować.

Komnata Śmierci była dziś cicha jak nigdy wcześniej. Płomień czarnego ognia w środku nie poruszał się nawet odrobinę.

Czekała na nas.

Stała pośrodku sali, wysoka, nieprzenikniona, z twarzą ukrytą za cieniami i słowami starszymi niż sama magia.

— Przyszliście pytać, kiedy wyruszycie. To dobrze. — odezwała się, zanim zdążyliśmy otworzyć usta.

Zamarłem. Fred uniósł brwi.

— Więc... kiedy?

Śmierć nie odpowiedziała od razu. Jej głos nadszedł dopiero po chwili — cichy, jak szept z dna grobu:

— Wkrótce. Ale najpierw... ostatnie próby. Przed powrotem, musicie zrozumieć, czym jest wasze odbicie.

Spojrzała na mnie.

— Twoje odbicie, Harry. To nie złudzenie. To echo... twojej możliwej wersji. Ktoś, kto mógłby cię zastąpić, gdybyś się zawahał.

— Ktoś? — spytałem.

— Albo coś. — odpowiedziała.

Zimno przeszło mi po plecach. Fred milczał, ale widziałem, że wszystko chłonie z napięciem.

Śmierć dodała jeszcze tylko jedno:

— Nie każda walka rozgrywa się w przeszłości. Niektóre są tu. Teraz. W tobie.

Po rozmowie wyszliśmy w milczeniu. Potem długo spacerowaliśmy po ogrodach Zaświatów — niewidocznych z zewnątrz, wiecznie zielonych. Fred żonglował zaklęciami, robiąc wirujące iskry, a ja opowiadałem mu o Severusie i Syriuszu. O tym, jak się zmieniają. Jak wszyscy się tu zmieniamy.

— Chcesz wiedzieć, co mnie najbardziej przeraża? — spytał Fred po chwili.

— Co?

— Że wrócimy, pokonamy wszystko... a ja nie będę tym samym Fredem, którego znałem. Że nie będę pasował.

Nie odpowiedziałem. Bo rozumiałem. I sam się tego bałem.

Zaraz potem rozdzieliliśmy się na chwilę. Ja postanowiłem odwiedzić kilka osób, z którymi nie miałem jeszcze okazji naprawdę porozmawiać.

Pierwszy był Syriusz. Znów siedział z Severusem, ale już nie naprzeciwko — tylko obok. Pili herbatę. Tak po prostu.

— Hej, mogę dołączyć? — spytałem.

— Jasne, młody — powiedział Syriusz. Snape tylko kiwnął głową.

Rozmawialiśmy o Hogwarcie. O tym, jak trudno było dorosnąć, kiedy każdy dzień był wojną — ideologiczną, magiczną, emocjonalną. I nagle Snape powiedział coś, czego się nie spodziewałem:

— Może to miejsce... nie jest karą. Może to nasza jedyna szansa, żeby zrozumieć, co zepsuliśmy.

Syriusz nie zaśmiał się. Tylko odpowiedział:

— A może, żeby się naprawić.

Potem spotkałem Toma Riddla. Siedział w ogrodzie z Nagini. Rozmawiali. Nie szeptali, nie knuli. Po prostu rozmawiali.

— Wiesz, że obserwuję cię, Harry — powiedział, nie patrząc na mnie. — Ale nie po to, by cię zniszczyć. Po raz pierwszy w życiu... chcę wiedzieć, co się stanie, gdy nie będę tym, kim byłam.

Nagini spojrzała na mnie. Jej wzrok był inny niż kiedyś — ludzki, zaskakująco smutny.

— Nie wszystko jest takie, jak się wydaje. Wkrótce zrozumiesz.

Na koniec usiadłem z Bartym Crouchem Juniorem. On, jak zwykle, nie przestawał się uśmiechać w swój pokręcony sposób.

— Powiem ci coś, Harry. Nikt tu nie jest bez winy. Ale niektórzy z nas... są po prostu zmęczeni sobą.

Zamilkłem. Zaczynałem rozumieć, że nawet ci najgorsi — w Zaświatach — stają się... ludzcy.

Wieczorem, przy wspólnym stole, zebraliśmy się wszyscy. Fred znów opowiadał o Galienie z humorem, ale kiedy przyszła kolej na mnie, opowiedziałem o Śmierci.

— Odbicie, które mnie obserwuje, to nie ja. To coś, co mogło mną być.

Ludzie zamilkli.

James i Lily spojrzeli na mnie z troską. Regulus i Moody wymienili spojrzenia. Nikt nie śmiał się już z naszych rozmów.

W końcu, jak co wieczór, Fred i ja wróciliśmy do siebie.

— To wszystko zaczyna być... większe niż się wydawało, co? — powiedział, siadając na łóżku.

— Zdecydowanie. — odpowiedziałem. — Nie chodzi tylko o walkę z Voldemortem. To coś więcej. Coś, co nawet Śmierć obserwuje z dystansem.

Fred potarł twarz.

— Myślisz, że damy radę?

Zastanowiłem się chwilę.

— Nie wiem. Ale wiem, że musimy spróbować. Nawet jeśli to, co nas czeka... to nasze własne odbicie.