I am still in daze after I received the email. Kinusot-kusot ko pa ang mata ko at mahinang sinampal ang aking sarili. Hindi ko alam kung totoo ba ang nabasa ko o nag d-daydream lang ako. I checked my email again like I hadn't read it a while ago.
Hindi ko naman kasi inaasahan na makakatanggap agad ako kinabukasan. I was just trying my luck...and here it is.
Guess the luck is on my side today.
I replied to the email and said the possible date I can discuss the matter with them. Nakakahiya man pero kung sila naman ang magbibigay ng date ay hindi ko sure kung makakapunta ako. I am still waiting for the results. I believed in myself so much that I think if I don't make it, I'll stumbled. Kasi hindi naman ako katulad ng ibang estudyante na maraming choice.
I can't take failure. I am not a failure.
The choice will always be to study my dream program or study nonetheless of my chosen program.
Binihisan ko muna ang kapatid ko dahil gusto ng lumabas ng puslit na 'to. Her favorite color is pink, so as much as it erks me, tinitiis ko na lang dahil baka biglang umiyak pa ito. At kung itatago ko naman kasi ay baka wala na siyang magamit. Simula sa mga accesories, sa damit at sa iba niya pang gamit, lahat iyon ay kulay rosas.
"Cheska, huwag ka masyado magbilad sa araw at walang mag aasikaso sa'yo kung sakali mang pagpawisan ka. Mamayang hapon pa makaka uwi si ate kasi pupuntahan ko pa 'yung trabaho na in-apply-an ko."
"Ate, pwede bang sama na lang po ako? Promise po behave lang ako."
Wala namang problema kung isasama ko si Cheska lalo na't gusto ko rin siyang maaliw. Ang iniisip ko lang ay baka hindi ako matanggap dahil sa unprofessionalism. Pwede ko naman i-explain sa kanila na wala rin talagang magbabantay kay Cheska ngayon.
"Pwede naman. Pero huwag makulit ah? Hindi rin kasi kilala ni ate ang mga tao doon sa lugar na pupuntahin natin."
"Promise po, ate. Behave lang po ako."
Wala na akong nagawa at binihisan na siya ng bestida. I was hesitating to let her wear this. Pero paborito niya itong bestida dahil sa ito ang binili sa kanya ni nanay noon. Ibinihis ko na sa kanya dahil wala rin siyang bagong damit dahil sa wala naman akong budget pambili.
"Ate, ang ganda po rito. Ang daming flowers. Tignan mo po, marami pong pink. Ang ganda po sa mata."
I started to drift through the area, and grabe, I truly echoed her sentiment. Sobrang ganda nga rito! The entire space was enveloped in a delicate tapestry of scents – the gentle whispers of blossoms, the earthy richness of beans, and the sweet warmth of pastries. I must say, they must be obsessed in little detail, down to the most minute elements. The ambiance was deeply comforting, parang hini-hele ako ng mga bulaklak. Maraming bulaklak, pero hindi masakit sa ilong ang amoy nila, kahit pa na halo-halo ang naka-display; instead, It felt expansive, yet intimately scaled, far from the imposing grandeur of a mere house. But what truly captivated my soul were the paintings, meticulously adorning the walls. It was a case of expectation versus expectation, for in person, mas higit pa sa lahat ng inimagine ko ang ganda nito. The photograph they uploaded simply failed to capture the true essence of this masterpiece. Kung matatanggap ako rito, parang gusto ko na lang din na manirahan dito, forever bathed in this floral dream.
I hold Cheska's hand and we directly went to the counter. Lahat sila ay naka ngiti. The smile you wanted to see everyday. Hindi pilit ang mga ngiti na ibinibigay nila sa kanilang customer. I wonder how long they can withstand that posture.
Tinignan ko ulit ang buong shop at napansin ko na medyo nahihirapan nga sila na i accomodate ang mga customers. Maybe because there are a bunch of people waiting in line. I don't know if it's really the menu talking or they are here for another reason.
