Uni
ငုဝါမောင်မောင် ခုတင်ပေါ်တွင့်မေ့မျောနေသည့် နက်ရှိုင်းအောင် အား ဝမ်းနည်းသည့်မျက်လုံးလေးများဖြင့်ငေးကြည့်နေမိသည်။ ထိုလူ့၏ လက်လေးကိုလည်း မိမိ၏လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။ဒေါ်မြလေဒီကတော့ သားဖြစ်သူအနားမှမခွာဘဲ ဘုရားစာများရွတ်နေ၏။
နက်ရှိုင်းအောင်အား မိမိထိုးနှက်လိုက်မိသည့် ဖန်ကွဲစမှာ အနည်းငယ်တိုသည့်အပြင် အနည်းငယ်ပင်စိုက်ဝင်သွားခြင်းဖြစ်၍ အသက်အန္တရယ်တော့ မစိုးရိမ်ရပေ။ မိမိလည်း ပင်ပန်းလွန်းသည့် စိတ်တို့ကြောင့် ဒေါသစိတ်တို့အား ချုပ်ထိန်းမရတော့ဘဲ စိတ်လွှတ်ကာ ထိုးမိလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
နက်ရှိုင်းအောင်၏စကားနှင့် မိမိလက်မှ အနီရောင်သွေးတို့အား တွေ့မြင်မှ စိတ်အာရုံအလုံးစုံဟာ ပြန်လည်ကပ်ရောက်လာခဲ့သည်။အချိန်ခနအတွင်း ဖြစ်ပျက်သွားသည့်အဖြစ်အပျက်တို့က မြန်ဆန်လွန်းလှသည်။
ငုဝါမောင်မောင် ထိုလူ၏လက်ကလေးကို မိမိ၏ပါးပြင်နုနုတွင် ပွတ်သပ်စေသည်။ ထိုအချိန် နက်ရှိုင်းအောင်၏ မျက်ခုံးထူထူတို့မှာ တွန့်ချိုးလာသည်ကိုသတိထားလိုက်မိသည်။
" ဟက် ငါ့သား...ငါသားသတိရလာပြီ "
ဒေါ်မြလေဒီ၏စကားကြောင့် ငုဝါမောင်မောင် နံရံတွင် တပ်ဆင်ထားသည့် အရေးပေါ်ခလုတ်အားသုံးချက်လောက် ခပ်မြန်မြန်နှိပ်လိုက်ပြီး ခုတင်ပေါ်ရှိထိုလူ့အနားသို့ ကပ်သွားလိုက်သည်။
ထိုအခါ ထိုလူက မိမိအား ကြည်လင်စူးရှသည့် အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လာသည်။
" နက်...နက်ရှိုင်းအောင် ငါ ငါတောင်းပန်ပါတယ်"
ထိုလူ့၏ လက်လေးအား ဆွဲကိုင်ကာ ငုဝါမောင်မောင် မျက်ရည်လေးများဝဲ၍ တောင်းပန်လိုက်မိသည်။ ထိုအခါ ခုတင်ပေါ်ထက်မှ ချစ်ရသူမောင်က မိမိအား ပြုံး၍ ကြည့်လာသည်။
" မလိုပါဘူးကွာ "
" ဟင့် ငါ...ငါလေ တကယ်စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ ဖြစ်သွားတာပါ ငါမင်းကိုဒီလိုလုပ်လိုက်မိလို့ တကယ်စိတ်မကောင်းဘူး "
