ម្ចាស់ស្នេហ៍ រីក្រេសស្ទៀរ៍ |TAEKOOK

Episode 9

ជុងហ្គុកបន្តនាំថេហ្យុងដើរមើលរូបគំនូរដែលគេដាក់តាំងនោះរហូតដល់ថ្ងៃត្រង់ឯណោះ ហើយក៏បានប្រាប់គេផងដែលថាមួយណាយជាស្នាដៃម៉ាក់របស់នាយ វាមិនពិបាករកនោះទេព្រោះមានឈ្មោះរបស់គាត់ ទោះគ្មានក៏ជុងហ្គុកស្គាល់គ្រប់គំនូរដែលម៉ាក់នាយគូរ។
បន្ទាប់ពីចេញពី art gallery ពួកគេក៏បានទៅញ៉ំាអាហារនៅតំបន់ Gastown ។ ទីនេះសម្បូរបែបណាស់ វាមានកន្លែងញ៉ំាអាហារ ភេសជ្ជពេញនិយមទានសម័យ ស្រាក្រឡុកនិងភោជនីយដ្ឋានធំៗ។ ទីនោះក៏មានហាងលក់វត្ថុអនុស្សាវរីចម្រុះផងដែរ។ បន្ទាប់ពីញ៉ំាអាហារហើយជុងហ្គុកបណ្ដើរភរិយាចូលទៅទិញសម្លៀកបំពាក់ កាបូបស្បែកជើង តែថេហ្យុងមិនមែនអ្នករើសទេជុងហ្គុកជាអ្នករើស។ រស់និយមជុងហ្គុកខ្ពស់ណាស់ សម្លៀកបំពាក់កាបូប ប្រេនល្បីនាយស្គាល់ទាំងអស់នឹងសឹងតែប្រេនខ្លះថេហ្យុងមិនស្គាល់ផង។
     ដើរទិញអីវ៉ាន់រួចក៏ចូលទៅញ៉ំាស្រាក្រឡុកទីនេះដូចក្លឹបដែរ មានច្រៀងរាំ តែមិនមែនក្លឹបទេ។ ដំបូងឡើយជុងហ្គុកប្រកែកព្រោះម៉ាក់ក្មេកគេថាថេហ្យុងស្រវឹងចាប់មិនឈ្នះទេ ប៉ុន្តែគេនៅតែចាញ់ជាមួយទឹកមុខអង្វរករបស់ប្រពន្ធដដែល។
     «ណាជុងណា អូនសុំញ៉ំាម៉ាតិចទេ»ថេហ្យុងធ្វើមុខធ្វើមាត់ ពេបមាត់ពេបក អង្វរស្វាមីដោយបើកភ្នែកភ្លឹសៗដាក់ដើម្បីឱ្យនាយព្រម ហើយក៏បានសម្រេចពិតមែន។
     «បាន តែត្រូវប្រាកដថាមិនស្រវឹង!»
     «បើអូនស្រវឹងបងឯងមើលថែអូនទៅ!»បើញ៉ំាមិនស្រវឹងដដែលញ៉ំាធ្វើអី?
     «ចុះបើអូនលូនលាន់បងវិញនោះ?»គេខ្លាចមែនទែន ដៃតូចៗនេះណាខ្វេះគេសាហាវណាស់ តែថេហ្យុងប្រហែលមិនដឹងខ្លួនទេ។
     «ចឹងបងឯងលូនលាន់អូនវិញទៅ!»
     «យល់ព្រម! ចាំបងកម្មងឱ្យ!»គ្រាន់តែឮប្រពន្ធឱ្យលូកលាន់គេវិញជុងហ្គុកយល់ព្រមយ៉ាងលឿន ថេហ្យុងញញឹមពេញចិត្តបន្ទាប់ពីប្ដីតាមចិត្ត។ ឱ្យតែបានញ៉ំាស្រាក្រឡុកសំណព្វចិត្ត សំណព្វបេះដូងគេ អស់អីអស់ទៅ អស់ជាមួយប្ដីឯងសោះមិនខ្ចីខ្វល់ទេ។ ជុងហ្គុកវិញចាប់ផ្ដើមកម្មងស្រាឱ្យថេហ្យុង ហើយនាយក៏ផឹកកំដរគេដែរ តែស្រាបែបនេះនាយផឹកមិនងាយស្រវឹងទេ។
     មួយសន្ទុះក្រោយ ថេហ្យុងទន់ខ្លួនល្អូកកើយស្មាប្ដីភ្នែកបើកមិនចង់រួចតែដៃនៅមិនស្ងៀមរាវលូកពេញខ្លួនជុងហ្គុក។
     «អ្ហា! ថេហ៍? អូនធ្វើអី?»ជុងហ្គុកភ្ញាក់ព្រើតសឹងតែឈ្លក់ស្រាព្រោះតែថេហ្យុងរាវមកប៉ះអាច្រម៉ក់របស់គេ។
     «អូនសុំមើលតិច!»
     «មើលអី?»យី ប្រពន្ធ? ស្រវឹងប្លែកៗយ៉ាងម៉េចមិនដឹងទេ បែបនេះគេឯណេះចង់ភ័យទៀត។
     «មើលកន្ទុយឆ្មារ!»
     «កន្ទុយឆ្មារស្អីអូនឯង?»ជុងហ្គុកចង់ចិញ្ចើមឆ្ងល់ សុខៗមកសុំមើលកន្ទុយឆ្មារស្អី? គេមានមកពីណា មនុស្សមិនសូវចូលចិត្តឆ្មារផង។
     «បងឯងល្ងង់មេស?»
     «អ្ហាស! អូន?» ជុងហ្គុកថ្ងូរឡើងដោយសារតែថេហ៍លូកដៃមកច្របាច់របស់គេដើម្បីបញ្ជាក់ថាគេចង់មើលអ្វី តែគ្មានអ្នកឮទេព្រោះថ្លង់ចម្រៀងណាមួយម្នាក់ៗរវល់រាំ។ តែប៉ុណ្ណឹងគេដឹងហើយថាកន្ទុយឆ្មារដែលថេហ៍សំដៅដល់នោះជាអ្វី? ក្មេងនេះច្រឡឺមមិនធម្មតា ដឹងថាស្រវឹងក្លាហានចឹង ឱ្យផឹករាល់ថ្ងៃ។
     «ឱ្យអូនមើលអត់?»ថេហ្យុងធ្វើមុខក្រញូវដាក់ប្ដី ថ្ពាល់ក្រហមងាំងព្រោះជាតិសូរា ធ្វើឱ្យរាងតូចកាន់តែគួរឱ្យខ្នាញ់មួយកម្រិតទៀត។
     «តោះទៅមើលពីរនាក់!»ថាហើយគេដកលុយដាក់លើតុក្រោមកែវ មុននឹងបីនាយតូចចេញទៅឡានល្ងាចនេះនាយបើកមកខ្លួនឯងចំណែកកូនចៅនាយអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេសម្រាក។ ឡានបរចេញពីផ្ដុំ gastown មកដល់អគារខុនដូរវិញ ជុងហ្គុកបើកចូលដល់ចំណត ទើបចូលមកបីកាយតូចដេកមមើពេញឡានឡើងទៅបន្ទប់សម្រាក។
     «នៅឱ្យស្ងៀមបងងូតទឹកឱ្យ»ចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់ភ្លាម ជុងហ្គុកក៏ចាត់ការដោះសម្លៀកបំពាក់កាយតូចចេញរៀបចំងូតទឹកឱ្យគេ។
     «ដុសសាប៊ូឱ្យផង»
     «បាទ!»
     «ដុសគូទនិងក្លៀកឱ្យផង!»
     «ក្មេងឡប់នេះ!»ជុងហ្គុកសឹងតែខោកមួយក្រញ៉ព្រោះហួសចិត្តពេក ភ្នែកបើកមិនរួចទេតែតមាត់មិនដាច់ ឆ្លៀតផ្ដាំឱ្យដុសគូទដុសក្លៀកទៀត យ៉ាប់ពិតមិន។ បន្ទាប់ពីដោះសម្លៀកបំពាក់ថេហ៍រួចគេក៏ដោះខ្លួនឯងម្ដងហើយរុំកន្សែងមុននឹងបីកាយតូចចូលទៅបន្ទប់ទឹក។
     «ឈរឱ្យត្រង់ខ្លួន»ជុងហ្គុកបន្លឺឡើង ឯអ្នកម្ខាងទៀតស្ដាប់តាមគ្រប់ម៉ាត់។ ដៃមាំចាប់ផ្ដើមដុសសម្អាតរាងកាយតូចពេញមួយតួរខ្លួន ដៃសុទ្ធសាប៊ូដុសខាត់ថ្នមៗលើដើមទ្រូងក្រពុំ រួចទើបលាងជម្រះសាប៊ូជាមួយទឹកស្អាត។ ជុងហ្គុកយកកន្សែងមកចងពង់ឱ្យនាយតូចមុននឹងបីចេញមកដាក់លើពូក បន្ទាប់មកនាយទៅយកសម្លៀកបំពាក់គេងយប់មកស្លៀកឱ្យតែមកវិញ មនុស្សខ្លួនតូចដែលគេដាក់ឱ្យអង្គុយមុននេះដាក់ខ្លួនគេងធ្វើព្រងើយ។
     «ក្មេងកំហូចដូចអូនត្រូវតែដាក់ទោស!»ជុងហ្គុកនិយាយចប់ទុកខោអាវមួយឡែក ដៃមាំចាប់ទាញកន្សែងជាប់ចង្កេះបោះទៅម្ខាង បង្ហាញឱ្យឃើញរាងកាយននលគោក ភ្លៅមាំទាំពោរពេញដោយសាច់ដុំ ជាពិសេសស្នូលសាច់រឹងកំព្រឹសដែលវាបានភ្ញាក់តាំងពីពេលងូតទឹកឱ្យថេហ៍មកម្ល៉េះ។
     «ថេហ៍!»
     «ហឹម?»
     «កុំទាន់គេងអី មកមើលកន្ទុយឆ្មាពីរនាក់បងសិនមក!»ជុងហ្គុកនិយាយចប់ទាញកន្សែងរុំខ្លួនថេហ៍ចេញមុននឹងឱនទៅបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់គេយ៉ាងលឿន។
     «អឹមៗ! ហាស អឹស»ថេហ្យុងថ្ងូរទាំងមាត់ជាប់ថើបនឹងប្ដីព្រោះប្ដីគេថើបតែមាត់ទេ ដៃរវាមលូកចូលទៅបបោសអង្អែលច្រកតូចចង្អៀតមុននឹងសន្សឹមៗស៊កម្រាមដៃកណ្ដាយចូលមួយ។
     «សឺត ហា! តឹងណាស់»ជុងហ្គុកស្រឺតជើងធ្មេញព្រោះត្រង់នោះរឹបម្រាមដៃគេជាប់សឹងតែដកធ្វើចលនាបន្តិចមិនបាន។
     «អ្ហាសៗ ជុង លឿនឡើង អាស!»ថេហ្យុងថ្ងូរដោយភាពសុខស្រួល រហូតដល់គោលដៅដំបូង គេមិនគិតថានឹងដល់ទីបញ្ចេញសំណើមព្រោះម្រាមដៃនាយនោះទេ ប៉ុន្តែវាអស្ចារ្យណាស់។
     «ក្មេងចិត្តងាយ!»ជុងហ្គុកពោលឡើងព្រោះ ថេហ៍តែងដល់ទីមុនទាំងដែលគេមិនទាន់ដាក់អាច្រម៉ក់នោះចូល តែក៏មានមោទនភាពចំពោះខ្លួនឯងដែរ ដែលអាចធ្វើឱ្យប្រពន្ធដល់ទីដោយម្រាមដៃ។
«ជុង អ្ហាហា បង អូនទ្រាំមិនបានទេលឿនឡើងមក អ្ហាស អ្ហាយតិចៗអូនឈឺ!»ត្បិតថាគេទ្រាំមិនបានតែជុងហ្គុកគ្រាន់តែស៊កចូលភ្លាមនាយធ្វើចលនាញាប់ៗភ្លាមគេក៏ឈឺដែរ តែឈឺលាយស្រួល។
«អឹសៗ ថេហ៍ អូនសម្លាញ់ សឺតតឹងណែន ស្រួលណាស់!»ជុងហ្គុកអុកញាប់ដូចម៉ាស៊ីនងើយកឡើងថ្ងូរដោយភាពសុខស្រួល ក្ដីសុខដែលទទួលបានពីថេហ៍វាច្រើនលើសលប់ដល់ថ្នាក់គេមិនដឹងនិយាយយ៉ាងណាទេ។ ចូលម្ដងៗរឹបគេចង់ដាច់ទៅហើយ? ក្មេងនេះចង់ឱ្យគេងប់ដល់ឆ្កួតមិនខានទេមើលទៅ។
«ជុង អឹសៗ លោកប្ដីស្រួលណាស់ ប្ដីថើបអូន អឹម!» ចង្កេះមាំអុកសម្រុកចូលម្ដងៗគេស្ទើរតែស្លើភ្នែកព្រោះវាទាំងធំទាំងវែង ចូលម្ដងៗដល់ពោះវៀនគេហើយក៏មិនដឹង[😖]។
ផ្លាប់ៗៗ ផ្លាប់
«ថេហ៍ អាស ថេហ៍អូនចង់ពង្វក់បងដល់ស្លាប់មែនទេ? អឹស អ្ហា!»ឱ្យរៀបរាប់បែបណាទៀត?បើគ្រាន់តែថេហ៍ស្លៀកពាក់ជិតៗក៏គេនៅតែយល់ថាទាក់ទាញដែរនោះ? គិតមើលថាគេងប់នឹងប្រពន្ធយ៉ាងណា?
«អ្ហាសបង អូនជិតដល់ហើយ អឹស!»
«ចាំចេញជាមួយបង អឹស!» ដល់គោលដៅ ជុងហ្គុកប្រលែងគ្រប់យ៉ាងឱ្យទៅថេហ្យុង រួចទើបដកវាចេញតែមិនមែនមានន័យថាគេព្រមបញ្ឈប់ត្រឹមនេះនោះទេណា និយាយរួមគេមិនទាន់ឆ្អែត! ។
«មិនចង់លេងកន្ទុយឆ្មាររបស់អូនទេឬ?» ជុងហ្គុកនិយាយទាំងវាយចិញ្ចើមដាក់ប្រពន្ធ ថេហ្យុងឮហើយខ្នក់ខ្នាញ់នឹងប្ដីគេជាខ្លាំង ចេះមកឌឺដងទៀតបើចឹងគេក៏មិនឱ្យចាញ់ដែរ។ កាយតូចងើបឈរមុននឹងរុញប្ដីឱ្យអង្គុយនៅចុងគ្រែ គេដាលក់ខ្លួនលុតជង្គង់ចំពោះមុខកន្ទុយឆ្មារដែលគេចង់មើលនោះមុននឹង យកដៃស្រឡូនទៅអង្អែលលើវាថ្នមៗ។
«អាក្បាលខូច! អឹម!»ថេហ្យុងនិយាយទាំងគ្រឺតនឹងវាព្រោះវាហ៊ានចង្អុលមុខគេ ដៃស្រឡូនប្ដូរពីអង្អែលមកសាប់វិញម្ដង បន្ទាប់មកទើបតម្រង់វាមកស៊កបញ្ចូលចូលក្រអូមមាត់។
«អ្ហាស ថេហ៍ ហាអ្ហា អ្ហាស!»ជុងហ្គុកច្រត់ដៃទៅក្រោយទប់ខ្លួន មិនដឹងថាគេចេះមកពីណាទេថ្វីមាត់គ្រាន់បើចេះថ្នាក់ថ្នមអាច្រម៉ក់បានយ៉ាងល្អ។ អណ្ដាតក្ដៅសើមលិឍក្រលាស់លើចុងវា និងប្រើធ្មេញខាំញិចតិចៗ ឱ្យជុងហ្គុកថ្ងូររហឹមមិនដាច់។
«អឹម ខឹកៗ!» ថេហ្យុងខក់ហូរទឹកភ្នែកច្រោកព្រោះតែជុងហ្គុកស្រាប់តែដោលចង្កេះបុកពីក្រោមសមស្នូលសាច់នាយណែនពេញមាត់គេផងនោះ ចូលដល់ក្រឡើតឯណោះ។
«អឹម សឺត! អរគុណអូនសម្លាញ់»ក្រោយគេបញ្ចេញមកម្ដងទៀតពេញមាត់ថេហ៍គេចាប់លើកប្រពន្ធមកអង្គុយលើភ្លៅដោយថើបថ្ពាស់ថ្ងាសមាត់ជាការអរគុណនឹងសុំទោសដែលធ្វើឱ្យគេយំមុននេះ។
«ឱ្យតែបងសប្បាយចិត្ត អូនសុខចិត្តបម្រើបង!»
«ទេ! អូនកុំប្រើពាក្យបម្រើអីវាមិនសមទេ អូនជាប្រពន្ធបងមិនមែនអ្នកបម្រើតណ្ហាទេ»ជុងហ្គុកលើកម្រាមដៃមួយទប់មាត់ថេហ្យុង ព្រោះគេនិយាយបែបនេះគឺមិនត្រូវនោះឡើយ។
«តែអូនឮគេនិយាយថាបើចង់ចងចិត្តបងទាល់តែអូនបម្រើបងរឿងលើគ្រែនេះឱ្យបងពេញចិត្ត ព្រោះមនុស្សប្រុសមានចំណង់គ្រប់ពេល អូនគ្រាន់តែចង់ឱ្យបងពេញចិត្តខ្លាចបងធុញនឹងអូន ខ្លាចថាបងរៀបការនឹងអូនហើយបងនឹងពិបាក ខ្លាចថាអូនប្រៀបដូចជាចំណងចងបង!»ថេហ្យុងនិយាយទាំងឱនមុខចុះ គេពិតជាខ្លាចពិតមែន ព្រោះមនុស្សល្អស្អាតជាងគេមានច្រើនណាស់ ខ្លាចថ្ងៃមួយនាយអស់ចិត្តស្រឡាញ់គេ ហើយនាយគិតថាគេគឺជាចំណងចងនាយ។
«អូនស្ដាប់បងណាថេហ៍ អូនជាភរិយាដែលរៀបការពេញច្បាប់ អូនជាភរិយាមិនមែនអ្នកបម្រើដែលចាំដាំបាយធ្វើម្ហូបសម្រាប់បង មិនមែនអ្នកបម្រើតណ្ហាឱ្យបងនោះទេ ម្យ៉ាងទៀត...»
«...បងរៀបការជាមួយអូនព្រោះចិត្តដែលស្រឡាញ់អូនបើបងរៀបការដើម្បីយកអូនមកបំពេញតណ្ហាដដែលបងរៀបការឱ្យជាប់ជំពាក់ជាប់ចំណងនឹងអូនធ្វើអី?ឈប់បន្ថោកតម្លៃខ្លួនឯងតាមពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេទៀតបងមិនចូលចិត្ត!ហើយសម្រាប់បងអូនមានតម្លៃលើសអ្វីទាំងអស់ អូនជាពិភពលោករបស់បង!»ជុងហ្គុកនិយាយហើយអង្អែលថ្ពាល់ប្រពន្ធថ្នមៗ គេមិនចង់ឮថេហ្យុងនិយាយបែបនេះព្រោះថេហ្យុងមិនមែនជាអ្នកបម្រើតែជាភរិយាសំណព្វចិត្តរបស់គេ ជាមនុស្សមានតម្លៃបំផុត។ គេដឹងថាថេហ៍ប្រាកដជាខ្លាច ខ្លាចថ្ងៃមួយគេប្រែចិត្ត តែសម្រាប់គេផ្ទាល់ គេហ៊ាននិយាយថាគេមិនប្រែប្រួលចិត្តជាដាច់ខាត ហើយគេក៏មិនសន្យាដែរ តែនឹងធ្វើឱ្យឃើញ។
«អូនដឹងហើយ! សុំទោសដែលអូនគិត អូននិយាយបែបនេះ»
«ទេ! កុំសុំទោសអីប្រពន្ធបងមិនបានខុសឯណា? អូនគ្រាន់តែខ្លាចបងបោះបង់អូននៅថ្ងៃណាមួយប៉ុណ្ណោះ តែបងហ៊ាននិយាយថាគ្មានថ្ងៃនោះដាច់ខាត បងមិនសន្យាតែបងនឹងធ្វើឱ្យអូនឃើញ!»ជុងហ្គុកញញឹមតិចៗដាក់រាងតូច ដើម្បីឱ្យគេសប្បាយចិត្តឈប់គិតច្រើននិងបន្ទោសខ្លួនឯងទៀត។ ថេហ្យុងរបស់គេល្អយ៉ាងនេះ គេមិនសក្តិសមទទួលបានការឈឺចាប់ទេ នាយស្បថថាទោះជាស្លាប់ក៏មិនធ្វើឱ្យថេហ៍ឈឺចាប់ដែរ។
«អូនស្រឡាញ់បងខ្លាំងណាស់ដឹងអត់?»
«មិនដឹងទេ ទើបតែដឹងពេលនេះឯង អ្ហាស ថេហ៍?» ជុងហ្គុកថ្ងូរឡើងព្រោះតែនិយាយចប់សឹងមិនទាន់ថេហ្យុងអុកពីលើគេហួលសឹងស្លាប់ ននលគោករាងខ្លួនហើយមកអុកចំៗបែបនេះអ្នកណាទប់ជាប់?
«យ៉ាងម៉េច? មើលមុខនឹងចង់វៃអូនមែនទេ?»
«នឹងហើយ វៃឱ្យណាណីតែម្ដង! សឺតៗ អឹម» និយាយចប់ជុងហ្គុកចាប់ផ្ដួលកាយតូចទៅលើពូកឈ្មុលថើបកញ្ចឹងកសខ្ចីខ្សឺតរហូតឡើងមកដល់មាត់ក្រពុំ។ អណ្ដាតក្ដៅសើមលូកចូលក្រលាស់ក្រលែងជាមួយអណ្ដាតរាងតូច ផ្ដោះផ្ដងទឹកមាត់គ្នាយ៉ាងស្អិតរមួត។ ត្រគាកមូលក្លំពើតពើងឡើងតាមអារម្មណ៍ស្រើបស្រាលដោយសារដៃមាំស្ទាបអង្អែលសព្វប្រាណ ហាក់ដូចជាការដាស់អារម្មណ៍គេឡើងមកម្ដងទៀត។ បន្ទាប់ពីដាស់អារម្មណ៍គេហើយជុងហ្គុកប្ដូរមកចាប់ក្រសោបស្នូលសាច់រឹងកំព្រឹសរបស់នាយសាប់ញាប់ដៃមុននឹងស៊កបញ្ចូលទៅក្នុងច្រកតូចចង្អៀត កន្លែងផ្ដល់ក្ដីសុខឱ្យគេលើសលប់។
«អ្ហាស អ្ហា ជុង អ្ហាស!»ថេហ្យុងងើយកឡើងថ្ងួចថ្ងូរខ្លាំងៗក្រោយជុងហ្គុកចូលដល់ជ្រៅកប់គល់តែម្ដង គេសឹងតែស្លឺភ្នែក។
«អឹសៗ អូនអស្ចារ្យពេកហើយ អ្ហាៗ»ជុងហ្គុកបុកសម្រុកចូលផ្លាប់ៗញាប់ដូចម៉ាស៊ីនព្រោះចង់ឱ្យដល់គោលដៅដើម្បីឱ្យថេហ៍បានសម្រាក។
«អឹស/អ្ហាស»ទឹកទីពីរបានបញ្ចប់ជុងហ្គុកនៅតែបញ្ចូលគ្រប់យ៉ាងឱ្យថេហ៍ដូចដើម រួចទើបដកចេញហើយទាញក្រដាសអនាម័យមកជូតសម្អាតឱ្យថេហ្យុង ។
«សឺត!»ជុងហ្គុកថើបថ្ងាសទូលាយមួយខ្សឺតមុននឹងទាញកាយតូចមកឱបជាប់ទ្រូង។
«បងប្រញាប់បញ្ចប់ម្ល៉េះ? ខ្លាចអូនឈឺឬ?»គេសួរនេះមិនមែនគេល្មោភអីទេ ប៉ុន្តែគេខ្លាចថាធ្វើអីឱ្យប្ដីមិនពេញចិត្តប៉ុណ្ណោះ។
«បាទ ណាមួយស្អែកពួកយើងត្រូវដើរលេងបន្តបងមិនចង់ឱ្យអូនអស់កម្លាំងទេ ទោះអូនទាក់ទាញបងគ្រប់ពេលក៏បងមិនអាចធ្វើវាគ្រប់ពេលដែលបងចង់ដែរ ព្រោះបងគោរពនិងឱ្យតម្លៃអូន រឿងនេះវាជាចំណង់ប្ដីប្រពន្ធតែមិនមែនមានន័យថាមួយថ្ងៃត្រូវតែធ្វើវា ឬធ្វើវាយូរៗពេកទេ វាមិនល្អចំពោះសុខភាពអូនទេ បងមិនចង់ឃើញអូនឈឺទេ!»