THE CAPTAIN AND THE NERD S1 | (COMPLETE)

Chapter 77

Okay, here's the scene in Tagalog:

Ang Kapitan at ang Nerd: Ang Serye

Kabanata 77:  Pag-uusap sa Gabi (Patuloy)

Kumikinang ang mga ilaw ng lungsod habang magkahawak-kamay na naglalakad sina Kenji at Mark,  nasisiyahan sa malamig na hangin ng gabi.  Napagdesisyunan nilang maglakad-lakad sa parke pagkatapos ng kanilang date sa Purple Cloud Cafe,  ang mga puso nila ay nag-aalab pa rin sa tamis ng kanilang oras na magkasama.

Si Mark, ang tingin niya ay nakatuon sa mga ilaw ng lungsod na nakasalamin sa mga mata ni Kenji,  ay nakaramdam ng isang alon ng kasiyahan na humahampas sa kanya.  Mahal na mahal niya kung paano siya pinapakiramdaman ni Kenji,  kung paano siya pinapakiramdaman na ligtas,  minamahal,  at pinahahalagahan.

“Kenji,”  panimula ni Mark, ang boses niya ay malambing,  ang mga mata niya ay sumasalamin sa mga ilaw ng lungsod.  “Napakasalamat ko sa’yo.”

Si Kenji,  ang kamay niya ay marahang nakakapit sa kamay ni Mark,  ay tumingin sa kanya ng lambing na nagpapatibok ng puso ni Mark.  “Grateful sa akin?  Bakit, babe?”

Ngumiti si Mark,  isang tunay,  taos-pusong ngiti na nagpapatalon ng puso ni Kenji.  “Para sa lahat.  Para sa pagiging nandito para sa akin,  para sa pagprotekta sa akin,  para sa pagtatanggol sa akin.  Para sa pagmamahal sa akin.”

Lumapit si Kenji at marahang hinalikan siya,  ang mga labi niya ay nanatili sa mga labi ni Mark sa isang sandali bago humiwalay.  “Mahal na mahal din kita,  Mark.  Higit pa sa masasabi ng mga salita.”

Naglakad sila sa komportableng katahimikan sa loob ng ilang sandali,  ang tanging tunog ay ang kaluskos ng mga dahon sa ilalim ng kanilang mga paa at ang malambing na pagtitili ng mga kuliglig sa di kalayuan.

Si Mark,  ang isipan niya ay puno ng mga saloobin,  ay nagdesisyong sabihin ang nasa isip niya.  “Kenji,  naaalala ko ang mga magulang mo.  Alam kong nag-a-adjust pa rin sila sa…  sa lahat.  Siguro nahihirapan pa rin silang maintindihan.”

Tumango si Kenji,  ang tingin niya ay nakatuon sa landas na nasa unahan nila.  “Alam ko.  Napakahirap ng byahe na ito,  pero unti-unti na silang nakakaunawa.  Mahal nila ako,  at gusto nilang maging masaya ako.  Kailangan lang nila ng kaunting panahon.”

Si Mark,  ang puso niya ay puno ng pakikiramay at pag-aalala para kay Kenji,  ay inabot at pinisil ang kamay niya.  “Nandito ako para sa’yo,  Kenji.  Palagi.  Magkakasama nating haharapin ito.”

Ngumiti si Kenji,  ang mga mata niya ay nakatingin sa mga mata ni Mark.  “Alam ko, babe.  At nagpapasalamat ako para doon.”

Habang nagpatuloy sila sa kanilang paglalakad,  ang mga ilaw ng lungsod ay kumikinang sa malayo,  nagtatalo sila tungkol sa kanilang mga pangarap para sa hinaharap,  tungkol sa kanilang mga pangarap,  tungkol sa kanilang mga takot,  tungkol sa kanilang pagmamahal.  Nagtatalo sila tungkol sa lahat at wala,  ang kanilang pag-uusap ay dumadaloy nang walang kahirap-hirap,  ang kanilang pagkakaisa ay lumalalim sa bawat lumilipas na sandali.

Alam nilang nagsisimula pa lang ang kanilang byahe,  na magkakaroon ng mga hamon at balakid sa kanilang landas.  Pero handa na sila.  Handa silang harapin ang lahat,  magkasama,  magkahawak-kamay,  ang kanilang pagmamahal ay ang gabay nila sa kadiliman,  ang kanilang mga puso ay tumitibok nang mag

To be continue~