05***: Hanımefendi yeter artık. Sizinle evlenmek istemiyorum. Bu kadar ısrar etmenizi anlamıyorum.
Asya: Oha ilk defa biri bana hanımefendi diyor? Doğru kişiye mi yazdın la?
Asya: Ayrıca ben kimseye evlilik teklifi falan etmedim aq
💫
Tamamen eğlenc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Üzerimde hissettiğim bakışlar ile etrafıma baktım. Sanki birisi bizi izliyordu. Etrafa baktığımda kimseyi görememiştim. Ancak birinin bizi dikkatle izlediğine emindim.
Yaman, "Ne oldu güzelim?" dediğinde saklama gereği duymadan, "Biri bizi izliyor gibi hissettim." dedim.
Yaman da etrafa baktığında kimseyi görememişti. Kaşlarını çatmıştı.
"Belki de yanıldım." dedim mırıldanarak. Piknik alanında yalnızca biz vardık, burası merkezden uzak olduğu için fazla tercih edilmiyordu ve genelde sakin oluyordu. Etrafımızı çevreleyen ağaçlar dışında bir şey gözükmüyordu.
"Olabilir." dedi Yaman. O da dikkatle etrafı süzüyordu. Ancak görünürde bir şey yoktu.
Kafamda kurmuş olabilirdim.
Aniden gergin bir ortam olmuştu, "Yaman ev buldun mu?" dedim gerginliği dağıtmak için. Yaman'ın çevremizde dolaşan gözleri bana değdi, onaylar bir şekilde göz kırptı. "Evet, güzelim. İstediğim gibi bir ev buldum, biliyorsun eşyalarımı toparlıyordum yavaş yavaş, şimdi sadece eve geçmek kaldı." dedi sakince.
Sanki üzerimizde olan bakışlar yok olmuştu.
Yeniden etrafı gözlerim ile taradım ancak bir şey yoktu.
"Yardım lazım mı?" dedim gözlerimi Yaman'a dikerek. Bir yandan da Yeter teyzenin yapmış olduğu bisküvili pastayı yemeye başlamıştım. Çok lezzetli olmuştu. "Yok Asya'm, zahmet etmene gerek yok. Ev taşımak yorucu bir iş, yorulmanı istemiyorum." nezaket ile karşılık verdiğinde kıkırdadım.
"Ne yorulması? Gelir yardım ederim, sonuçta sevgilim evini taşıyor ben yardım etmeyeceğim de kim edecek!" ani gelen heyecanla yükselmiştim. Bazen gereksiz kendi kendime gaza geliyordum.
"Asya'm..." yine teklifimi geri çevireceğini anlayınca ters ters ona baktım, bakışlarımı görüp gülümsedi "Tamam, güzelim." dedi kabullenerek.
Hanımcılık kazanacak.
"Şimdi sırada o an var..." diyerek sepetin en altına sakladığım albümleri çıkardım.
Ortamıza bıraktığım iki albümü inceledim, benim kocaman ve kalın bir albümüm varken Yaman'ın albümü ince ve küçüktü. Ancak içindeki çocukluk fotoğraflarını, önceden gördüğüm ve her dakika baktığım için neredeyse ezberlemiştim.
"Önce senin fotoğraflarına bakalım." dedim Yaman'a iyice sokularak. Benim fotoğraflarıma bakmak çok daha uzun sürecekti. Yaman dibine girmeme gülümseyerek alnıma bir öpücük bıraktı.
Albümü aralayarak ilk fotoğrafa baktım, Yaman'ın bebeklik döneminde çekilmişti. Tombul yanakları, minik saçları, giymiş olduğu küçük beyaz tulum ile elinde tuttuğu arabaya şaşkınca bakıyordu. Yeter teyzenin anlattığına göre Yaman'a ilk aldığı hediye buymuş, Yaman şaşkınca arabayı izlerken de o anı ölümsüz hâle getirmek için fotoğrafını çekmişti.
