MY BAD I'M THE PROBLEM

part10

ΣΤΕΦΑΝΟΣ.

Όταν παρκάρω τη μηχανή, βλέπω τον Νίκο να έρχεται προς τα εμένα. Κατεβαίνω από τη μηχανή και βγάζω το κράνος μου, φτιάχνοντας λίγο τα ανακατεμένα μαλλιά μου στον καθρέφτη.

<<Επιτέλους, ρε μαλάκα! Άργησες!>> Ακούω τον κολλητό μου και τον αγκαλιάζω ελάχιστα.

Τοποθετώ το κράνος πάνω στη μηχανή, ενώ κάποιες κοπέλες φωνάζουν το όνομά μου. Γυρίζω και τους κλείνω το μάτι.

"Αργότερα, κορίτσια."

Ακούω τον Νίκο να λέει, Πάμε προς τη βλαμμένη που έχει για κοπέλα. Αλλά το βλέμμα μου πέφτει στην καστανομάλλα με την σφιχτή κοτσίδα και τα κατακόκκινα χείλη, που είναι έτοιμη να με βρίσει από χιλιόμετρα μακριά, με τα νεύρα της και την τζούρα που παίρνει από το τσιγάρο της.

Τα βλέμματά μας συναντιούνται και της ρίχνω ένα στραβό χαμόγελο. Εκείνη κοκκινίζει ακόμα περισσότερο από τα νεύρα της.

Επίτηδες άργησα, για να της τη σπάσω λίγο και να την πειράξω. Δεν ξέρω γιατί το κάνω, αλλά το απολαμβάνω.

Καθώς περπατάμε με τον Νίκο προς τα δύο κορίτσια, τα βλέμματα παραμένουν στραμμένα πάνω μου. Παρόλο που βρίσκομαι εδώ για πρώτη φορά, ξέρουν ποιος είμαι και τι κάνω.

Φτάνουμε και ακούω από τη βλαμμένη ξανθούλα να μου λέει, <<Καλώς τον!>>

Ακούω τη Λυδία, την καστανομάλλα, να μιλάει με υπερβολικά πολλά νεύρα: <<Τι θα γίνει, Δούκα; Θα σε περιμέναμε για πολύ ακόμα;>>

Δούκα. Εξακολουθεί να με λέει έτσι.

Ρίχνω το κεφάλι μου και γελάω δυνατά.

Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της.

Η μαύρη παντελόνα που φορούσε ήταν απλή, ίσια, αλλά πάνω της έμοιαζε σαν κάτι παραπάνω. Έπεφτε με χάρη, αγκαλιάζοντας τις καμπύλες της με έναν τρόπο που δεν γινόταν να αγνοήσεις. Κι εκείνο το λευκό τοπ κορσέ. Αγκαλιάζει το σώμα της τόσο τέλεια, σαν να είχε φτιαχτεί μόνο για εκείνη. Τόνιζε τη μέση της και άφηνε το μπούστο της να φανεί, όχι υπερβολικά, αλλά αρκετά για να μην μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο.

Γαμώ την πουτάνα μου.

Αφήνω μια ανάσα και περνάω τη γλώσσα μου από τα χείλη μου πριν μιλήσω, για να ηρεμήσω: <<Συγγνώμη, δεν θα επαναληφθεί>>

<<Νομίζεις,>>απαντάει εκείνη με σιγουριά.

Ήταν σίγουρη για τον εαυτό της. Και αυτό, Θεέ μου, αυτό ήταν που με διέλυε περισσότερο. Δεν χρειαζόταν να πει ή να κάνει τίποτα. Απλώς στεκόταν εκεί και ένιωθα την ανάσα μου να κόβεται.