"Burası... benim evim değil," diye fısıldadım, sesim titrek ve zayıftı. Massimo hafifçe başını bana yaklaştırdı, gözlerini yüzüme sabitleyerek beni inceledi.
"İtalya'ya gidene kadar burası senin evin," dedi, sesi yumuşaktı ama arkasında sert bir kes...
Satırlar da yorum yaparsanız beni çok mutlu edersiniz
lütfen satırlar da yorum yapmayı ve beğenmeyi unutmayın
Sınır 105 yıldız 140 yorum
‼️Sizden ricam lütfen sırf sınırı doldurmak için saçma sapan emojiler atmayın veya saçma sapan harfler göndermeyin lütfen ‼️
*****
"12 BÖLÜM"
KAÇIŞIN SONU
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şu an bir arabanın arka koltuğunda oturuyorum. Yanımda tanımadığım iki adam var. Ses çıkarmıyorlar, sadece yola odaklanmışlar. Göz ucuyla arada bir bana bakıyorlar ama rahatsız etmiyorlar. Sanki görevlerinin sadece beni varış noktasına ulaştırmak olduğunu biliyorlar. Bu bir görev... babamın onlara emanet ettiği bir görev.
Evet, hiçbirini tanımıyorum.
Ama nedense içimde en ufak bir korku yok. Hatta garip bir güven duygusu var içimde. Çünkü babam... o her zaman en iyisini düşündü benim için. Her şeyi önceden planlamıştı sanki. Ben henüz ne yapacağımı bile bilmiyorken, o benim bir gün böyle bir kaçışa mecbur kalacağımı hissetmiş gibiydi. Belki de gerçekten... babalar hisseder.
Başımı cama yasladım. Camın ötesinde ağaçlar, yollar, tabelalar geçip gidiyor. Hiçbirini tanımıyorum. Hiçbirine ait değilim. Yunanistan topraklarındayım artık ama hâlâ Türkiye kokusu var üzerimde. Hâlâ Massimo'nun gölgesi peşimde.
Kendime bile sormaya çekindiğim bir soruyla baş başayım:
Burada, hiç bilmediğim bir ülkede nasıl yaşayacağım?
Dilini bilmediğim, kimseyi tanımadığım bir şehirde... sıfırdan. Arkadaşım yok. Annem yanımda değil. Babam yok. Hatta ben, ben kimim... onu bile yeniden sorguluyorum.
Ama şunu biliyorum: artık özgürüm. Her ne olursa olsun, bu yolda yürümeyi ben seçtim. Her adımımı kendim attım. Bu yalnızlık korkutucu evet... ama bir yanım da bu korkunun ardında gizlenen gücü hissetmeye başladı.
Babamın bana bıraktığı o ev... o küçük adres parçası... tek dayanağım şu an. Oraya varmak zorundayım. O anahtar, sadece bir kapıyı değil... yeni hayatımın kapısını da açacak belki.
Ve ben... her şeye rağmen, orada beni bekleyen sessizliğe güveniyorum.
Yunanistan... sen benim için nasıl olacaksın bilmiyorum. Ama artık seninle yaşamaya mecburum.
