Gevallen pacifist

8. Opstand

Gedurende het gesprek van Claire, Cyntha en Durin met de koning, hield Misha zich angstvallig stil tegen de dichte deur van de herberg aan, terwijl haar vingers de kou van het water in het vat omarmden. Ze voelde de ogen van Elgin op haar branden en het artefact in haar tas bleef als een gek op en neer bonzen. De hitte brandde inmiddels al een gat in haar tas en zonder er verder bij na te denken, dompelde ze het glazen potje onder in het water van het vat. Een sissend geluid volgde.

''Wat is er? Wat is dat?'' vroeg Elgin angstig. Zijn blik gleed over alle perkamenten van het onderzoek en daarna na het water waar inmiddels de stoom vanaf kwam. Ook hij had tijdens het vurige onderzoek van de drie andere avonturiers het één en ander opgevangen.

''Is... is dit één van de Acht der Macht?'' stamelde hij. Hij tuimelde naar achteren en sloeg zijn hand voor zijn mond. Zijn oude knieën bibberden op en neer.

Het enige wat Misha deed was knikken en ze staarde diep in gedachten voor zich uit. Haar onderbuik gevoel vertelde haar dat er iets grondig mis was. Het toeteren van de verschillende blazers en het gestamp van een groep dat weg marcheerde, vertelde haar dat de koning en zijn stoet aanstalten hadden gemaakt om weer terug te keren naar de binnenring. Ze verwachtte elk moment dat haar groepsgenoten weer binnen zouden komen om haar om uitleg te vragen over haar gedrag.

Niemand kwam.

Elgin was de eerste die weer de stilte doorbrak. ''Wat is er?'' vroeg hij nogmaals.

Misha klom overeind en bekeek haar vingers. De tipjes waren volledig rood en het vel viel er zowat vanaf. Dat gingen nare blaren worden als ze niet snel met haar magie handelde.

Elgin zag het ook en haastte zich al om iets te gaan zoeken waarmee hij het af kon binden. Hij struikelde daarbij zowat over zijn kleine beentjes en een nare krak volgde, de lucht tussen zijn knieholtes verdrijvend, maar verder niets ernstigs.

Schokjes gleden door Misha's lichaam naar haar vingertoppen toe en haar vingertoppen hulden zich in een groene, magische gloed. Geconcentreerd keek ze naar de magie die op haar vingers danste. Het zweet brak uit op haar voorhoofd. Met goed resultaat. De groene magie verdween en nam daarmee de verbrijzelde huid mee, een genezen huid achterlatend.

Elgin kwam terug met een lading verband en keek verbaasd naar de vingers die al genezen waren. ''Ah ja natuurlijk,'' hij wreef over zijn voorhoofd. ''Genezende magie.''

''De reactie van het artefact was... heel bijzonder,'' zei Misha toen, zich plotseling beseffende dat de halfling al die tijd om verklaring had gevraagd. ''Alsof het aanvoelde dat zijn metgezellen dichtbij waren. Het leek te reageren op de aanwezigheid van de koning.''

Ze staarde naar het vat met water, waar het artefact volledig in ondergedompeld was. De damp werd minder en ook het sissende geluid nam af.

''En nu reageert het nog steeds.'' Met behouden nieuwsgierigheid stak ze voorzichtig haar handen in het water en reikte naar het artefact. Deze was een stuk minder heet dan voorheen en ook het pulseren was minder geworden. Nu was het nog een normaal aanvoelende hartslag. Ook was dat natuurlijk voor het levenloze object niet logisch. Al kon men ook afvragen of het object inderdaad levenloos was, met de manier waarop het reageerde.

''Opmerkelijk.'' Zijn blik stond uiterst serieus. ''En beangstigend. Als het klopt dat de samenkomst van de Acht der Macht voor krachtige magie zorgt, vrees ik voor wat de koning ermee zou willen doen. De artefacten zijn namelijk eerder niet voor niets van elkaar gescheiden geraakt.''

Plots werd er zacht en ritmisch op de deur geklopt.

Elgin en Misha verstijfden. Als het Claire, Cyntha en Durin waren zouden ze wel binnen zijn gekomen en ook de andere stadsbewoners wisten dat ze bij de herberg van Elgin niet aan hoefden te kloppen. Zijn deuren stonden altijd open, voor alles en iedereen. Ook al had hij niet veel te bieden.