aswium 'tk

•17;Kapalı bilinçler•

Meraba

Deprem nedeniyle uzun sure bolum atamadım herkes iyidir umarım ben banyoda yakalandım travma oldu her banyoya girdiğimde sallaniyor gibi hissediyorum...

Doktordur hastanedir bu konular hakkındaki bilgim sifir hepsini gordugum dizi filmlerden uyduruyorum ona göre.

iyi okumalar, bol yorumlar bocuslerim 🌟

🍜

Ameliyathanenin kapısının önünde her bir tarafa dağılmış kişiler vardı.

Kimisi bomboş oturup yeri izliyor, kimisi ayakta seri adımlarla gidip/geliyor, kimisi de ağzına aldığı parmakları ile stres doluyken tırnaklarını kemiriyordu.

Hepsinin ise derdi aynıydı; Jungkook bir an önce ameliyathaneden çıksın ve onun iyi olduğunu görelim. Anca öyle rahatlardı içleri.

En üzgünü kimdi bilinmiyordu fakat en çaresizinin Taehyung olduğu kesindi. Kendi aptallığı yüzünden Jungkook'u sonsuza kadar kaybedetme ihtimali vardı. Ve onu bir daha hiç göremeyecek olma düşüncesi bile saçlarında dolaşan ellerini sinirle çekiştirmesine yetiyordu.

Hanna Yoongi ile beraber evdeydi. Hanna... Şu an ona o kadar ihtiyacı vardı ki. Jungkook'un kendisine verdiği en güzel armağandı küçük beden. En çokta bunun için minnettardı omega.

Seokjin abisi de doktor olduğundan Jungkook'u kurtarma çabası içine girmiş, alfanın ameliyatını üstlenmişti. Omega biliyordu ki abisi elinden geleni yapardı, yine de içi rahat edemiyordu zira baskın alfanın bu ameliyattan çıkamama olasılığı azımsanamayacak kadar fazlaydı. Seokjin öyle demişti.

Gözleri kan çanağına dönmüş, saçı başı dağılmışken koltukta oturmayı reddederek yerde sırtını duvara yaslamış, dizlerini de kendine çekmiş oturuyordu Taehyung. Saçlarından inmeyen elleri birçok tutamı gerginlikle yuvasından çıkarmıştı bile. Ha bir de arada aklına eskiler doluyor, gerçeklik tekrar yüzüne tokat gibi çarparken gözlerinden yaşlar akıyordu.

"Benim yüzümden."

Yaşların ıslattığı dudaklarının arasından kendinin bile zor duyduğu fısıltılı sesi yükseldi. Elleri ile saçlarını daha fazla çekti. Hiçbir şey hissetmiyordu. Hanna olmasaydı kafasını bu hastanenin duvarlarına vura vura patlatırdı belki de. Alfayı istiyordu. Sadece bir gece istediği gibi dokunabildiği o sıcak bedenini sarmak, bir daha gitmemesi için sıkı sıkıya tutmak istiyordu. Ameliyattan çıkabilirse ona sarılacaktı. Belki de öperdi. Ama yeter ki çıksındı.

"Hepsi, benim yüzümden."

Tüm olanların tek suçlusu kendisiydi. Henüz tanışmadıkları evrede sapık gibi alfayı takip etmiş, takıntı haline getirmişti resmen. Hiç konuşmadığı, göz göze bile gelmediği adama aşık olarak büyük bir aptallık yapmıştı. Çok, çok suçluydu.

Hoseok kendini mahveden omeganın yanına oturmuş, omuzuna elini koymuştu destek vermek için. Kendisini o da omega gibi suçlu hissediyordu. Haklı olduğunu bilse bile alfanın yüzüne her şeyi vurarak onun zaten yanan canını yakma hakkı yoktu.

Şimdi her şey için çok geçti. Kimse vakti geri alamaz, bu olanlara engel olamazdı. Kimse Tanrı değildi.

Normalde metrelerce öteden baskın alfanın baskın feromonlarını almak mümkünken şimdi aralarında sadece kapı engeli olmasına rağmen o baskın feromonlardan eser yoktu. Belki alfadan da eser kalmayacaktı...