Risa's POV
"Good luck." ngiti niya, ang ngiting ’yon na may kakayahang pawiin kahit kaunting kaba sa dibdib ko.
Napabuntong-hininga ako habang bumababa ng hagdan at lumingon pa pabalik—nakita ko siyang kumakaway pa rin, dala ang parehong ngiti. Paano ba nakakagaan ng loob ang isang ngiti, ngiti pa talaga ni Alice?
Umiling ako para itaboy ang mga ganoong iniisip at tuluyang lumapat ang mga paa ko sa malamig na tiles. Muling lumingon ako sa kwarto niya pero sa halip na ngiti niya ang bumungad sa akin, ang nakita ko ay ang kulay kahoy na pinto. Napabuntong-hininga ako sa pagkadismaya. Ang kaba na nawala kanina ay bigla na namang bumalik.
Napalunok ako at naalala ang unang beses kong nakita si Sheila.
Ang batang babaeng may itim na buhok na nakatali sa cute na pigtails, may pink na pamumula sa pisngi habang suot ang floral dress. Dinidilaan niya ang mango ice cream, di namamalayang may kaunting yellow cream sa dulo ng ilong niya. Nang mapansin niya iyon, kunot-noo siyang tumingin sa ilong niya, tapos sa ice cream na unti-unting natutunaw sa kamay niya. Pagkatapos ng ilang sandali ng pag-iisip, kumindat lang siya at muling bumalik sa pagdila ng ice cream. Napatawa ako noon.
Simula noon, nahumaling na ako sa kanya. Sa inosente at sweet na Sheila. Di ko namalayan kung kailan ang simpleng paghanga ay nauwi sa pagmamahal. Palagi kong sinusubukang kausapin siya pero palaging may hadlang sa pagitan namin.
Ngayon, dahil kay Alice, nagkaroon na rin ako ng pagkakataon.
Sa sobrang lalim ng iniisip ko napatalon ako nang bahagya. Si Nay Elena — bakas ang tuwa sa mga mata niya. Hindi kasi ako madaling magulat, kaya natatawa siya.
"Medyo aligaga ka ah. At naku, ang ganda mo ngayon!" bulalas niya sabay punas ng di-umano'y alikabok sa blazer kong puti. Nginitian ko lang siya.
"Saan ang punta?" tanong niya habang naka-ngiting may inaangking inang lambing.
"Sa gala po. Sinabi po ni Alice, di ba?"
"Oo nga pala." sagot niya na parang ngayon lang naalala.
"Nasaan siya? Hindi ba siya sasama?" tanong niya na kunot ang noo. Nag-alinlangan muna ako bago sumagot ng
"Hindi po."
Alam kong mahal na mahal niya si Alice parang sariling anak at lagi niyang iniisip na si Alice ang makakatulong sa akin makalimot kay Sheila. Pero paano ko ba ipapaliwanag na ang unang pag-ibig, hindi ganoon kadaling kalimutan?
Tulad ng inaasahan, kumunot ang noo niya at tumingin sa nakasaradong pinto ng kwarto ni Alice. Halos makita ko ang mga gulong sa isip niyang umiikot habang nag-iisip. Unti-unting nawala ang kunot sa noo niya at may liwanag ng pagkaunawa sa mga mata niya. Paano ba niya nababasa ang mga iniisip namin? Iyan ang tanong ko sa sarili ko palagi.
"Kasama mo siya, nu?" tanong niya, pero alam kong si Sheila yung tinutukoy niya.
"Paano niyo po nalaman?" tanong ko.
"Yung kislap sa mata mo, tapos si Alice nasa loob lang ng kwarto niya. Kilala ko kayong dalawa. Kaya hindi mahirap hulaan." sagot niya.
"May gusto sana akong sabihin sa ’yo, nak." sabi niya makalipas ang ilang segundo.
"Ano po iyon?"
Binuka niya ang bibig niya pero walang lumabas na salita. Napabuntong-hininga siya nang malalim.
"Malalaman mo rin ’yan, balang araw." tapik niya sa balikat ko bago siya dahan-dahang naglakad papuntang kusina.
"Malalaman ko rin balang araw?" ulit ko sa isip. Napa-groan ako nang makita ko ang oras. Ayokong masira ang unang impresyon ko, kaya nagmamadali akong bumaba sa porch at sumakay sa kotse na naghihintay sa akin. Kumaway ako kay Peter para magmaneho na, at pumunta na kami papunta sa bahay nina Sheila.
BINABASA MO ANG
The Arranged Marriage (Guontiveros)
Fanfiction"Alice, kailangan nating mag-usap." sabi niya matapos ang ilang minutong katahimikan. Hindi ko alam kung paano ang apat na salitang ito ay kayang sirain ang buhay at pangarap ng isang tao-hanggang ngayon. Tahimik akong tumango, hudyat na magpatuloy...
