The Arranged Marriage (Guontiveros)

Chapter 10

Alice's POV

Nakatayo lang ako roon, tulala. Sinabi niya ba talaga ‘yon...? Tinawag niya ba akong malandi? Tanong ko sa sarili ko.

Hindi, imposible. Pero sino ba'ng niloloko ko? Sinabi nga niya. Nilunok ko ang bukol sa lalamunan ko at pinigilang pumatak ang mga luha. Lumakad ako papunta sa mesa niya, inilapag ang mga files, at tumalikod para umalis. Pero  humarap ulit ako sa kanya at nagsalita.

"Tinawag ko lang ang sarili kong Ms. Guo kasi dito mismo sa kwartong ‘to sinabi mo na pinakasalan lang kita dahil sa apelyidong Hontiveros. Ikaw mismo ang nagsabi na walang halaga sa’yo ang kasal na ‘to. Ikaw rin ang nagsabi na bibigyan mo ako ng annulment pagkatapos ng isang taon. Ayokong masanay sa pagtawag sa sarili ko bilang asawa ng taong ni hindi naman ako kinikilalang asawa niya. Anong silbi ng ipangalandakang may relasyon tayo eh sa wala naman ‘tong kinabukasan. At kung ‘yon ang dahilan para matawag akong malandi, eh di siguro nga, malandi na nga ako."

Tiningnan niya ako na parang may samu’t saring emosyon na dumaan sa mga mata niya. Pero hindi ko na kayang tumayo pa roon. Kaya tumalikod ako at tuluyang umalis.

✧✿✧✿✧

  

Namamanhid na ang mga daliri ko sa kakatype buong araw. Si Lisa, ang secretary ni Risa na naka-maternity leave, ay maraming iniwang trabahong ako ngayon ang gumagawa. Nakapag-type na ako ng walong e-mail at nakapag-reply na sa limang imbitasyon na may paumanhin. May tatlo pa akong kailangang tapusin at sobrang pagod na ako. Masakit na ang pwet ko sa apat na oras na pagkakaupo sa silyang 'to.

Napabuntong-hininga ako at muling nagsimulang mag-type. Hindi ko namalayang dumilim na pala sa labas. Sobrang tutok ko sa trabaho kaya hindi ko man lang narinig ang mga yabag hanggang sa nasa harapan ko na ito. Isang "ahem" ang nagpalingon sa akin pataas.

Tiningnan ko ang mga mata niyang may halong paghingi ng tawad sa likod ng suot kong salamin. Nang marealize kong suot ko pa pala ang salamin ko, dali-dali ko itong tinanggal. Uminit ang pisngi ko sa hiya, kahit wala namang dahilan.

Ano bang problema ko? tanong ko sa sarili ko.

“Mag-a-alas sais na, Al. Uwi na tayo,” sabi niya sa malalim na tinig. Tiningnan ko ang mesa ko at ang mga hindi pa tapos na e-mail. Kailangan kong matapos ang mga ito ngayon para hindi tambak bukas. Napabuntong-hininga ulit ako at tumingin sa kanya, pagod at may halong paumanhin.

“Hindi pa pwede. May trabaho pa ako. Mauna ka na. Susunod na lang ako,” sabi ko. Tiningnan niya ang nagkalat na papel sa mesa.

“Ayos lang, bukas mo na lang tapusin ‘yan,” sabi niya.

“Ayokong natitira ang trabaho. Kaya hindi ako aalis sa silyang ‘to hangga’t hindi ito tapos,” sagot ko nang may determinasyon. Tinitigan ko siya na para bang hinahamon siyang subukang pauwiin ako. Napakunot siya ng noo at saglit na nag-isip, bago tuluyang naglakad palayo nang may halong inis.

Minsan talaga pinaghihinalaan kong bipolar siya.

Hindi siya tumigil sa pagtitig sa’kin na may matigas na ekspresyon hanggang sa tuluyang sumara ang elevator. Napa-shrug na lang ako at bumalik sa trabaho.

Babae nga naman.

✧✿✧✿✧