HIDING
ALMERA'S POV
“Y-you're here” kinakabahan man ay pinilit ko paring ngumiti sa harapan niya.
Nakasandal parin ito at malalim ang tingin sa'kin.
Naglakad naman ako papalapit sa kan'ya at niyakap siya, I'm a little nervous about what my husband and the doctor discussed, but at the same time, I'm genuinely happy that he still visited me.
Is he starting to love me?
Humiwalay ako nang hindi ito tumugon sa yakap ko, pero dahil nasanay na ako sa ganito ang ipinapakita niya sa'kin ay isinawalang bahala ko na lang kahit na may kirot ng kunti.
Umupo ako sa kama at nakipagtitigan sa'kin.
“Are you seriously going to stare at me all day?” I asked, picking up the mineral bottle that looked unopened because it was still sealed.
Nauuhaw na naman ako.
Pinilit ko itong buksan pero sadyang mahirap, dahil siguro ay kagigising ko pa lang at wala pa akong masyadong lakas.
Pero nagawang kong makatakbong nang mabilis kanina huh? Tsk.
I was about to open it again when a hand snatched the mineral water from my grasp.
Gulat ko namang tinitigan ang asawa kong nasa harapan ko na ngayon, nakapatong na rin ang dala-dala nitong bouquet of flowers sa kama.
Isang pihit lang nito ay nabuksan niya na agad ang bottle. Pakatapos ay tahimik na iniabot 'yon sa'kin na tinanggap ko agad.
That was a smooth move hubby
Pagkatapos kong uminom ay nakita ko itong naglakad papunta sa may sofa at doon umupo katabi ang dala-dala nitong bulaklak.
Para kanino ba 'yan? Para sa'kin? Impossible, dapat kanina pa niya 'yan ibinigay sa'kin?
O may iba siyang dinalaw dito bukod sa'kin? Kabit niya? Nakaramdaman ako ng inis at selos dahil sa mga naiisip ko.
“The flowers aren't responsible for your being here” he said, his voice cold and cutting.
Only then, as I heard his harsh tone, did I realize how accusing my stare at the flowers had been.
Pinamulahan naman ako ng mukha dahil sa kahihiyan pero agad din akong nakabawi at itinanong ang kanina pa bumabagabag sa'kin.
“W-what did the doctor say to you?” hindi ako makatingin sa kanya ng diretso “Is it about my health?” pahabol ko pa
Okay, kung sinabi man ng doctor na 'yon ang kalagayan ko ay walang ako magagawa kundi patayin siya—tsk, mali.
Wala akong magagawa kung hindi ay sabihin ang totoo kay clark. And after that tatanggapin ko na lang kung iiwan niya ako dahil hahabolin ko siya.
I'll chase after him. Nice, that was a good plan.
“Yes” bumilis bigla ang tibok ng puso dahil sa sagot nito.
“And what about it? Is t-there something wrong with me?” ibinaling ko ang tingin sa kanya at nakipagtitigan ako.
Iwan ko ba kung nararamdaman nitong kinakabahan ako dahil sa paputol-putol kong pagsasalita.
“The doctor told me..” dinilaan nito ang ibabang labi niya kaya napatingin ako doon “You need to avoid overexerting yourself and lifting heavy things because your wound might open.” ibinalik ko sa mukha nito ang tingin ng marinig ang sinabi nito.
“That's it?” hindi makapaniwalang tanong ko.
He nodded, his brow furrowed, probably wondering why I was acting so strange.
Then extended ang buhay ni doc, There's no reason to kill him. He's my ally.
Hindi ko namalayang napangiti ako.
I should talk to him later, to see if he truly doesn't know about my condition o mas pinilit niya lang itago iyon sa asawa ko.
“Why almeranda?”
Napatingin ako kay clark ng biglang mag salita ito. He called me by my full name.
I find it hot
He is now standing, looking so serious
“W-hat?” nawala ang ngiti sa labi ko nang mag simula itong maglakad palapit sa'kin.
Hindi ako makagalaw at nakaupo lamang sa kama, hanggang sa makalapit ito sa'kin at tumayo sa harapan ko.
He stared intently at my face until he cupped my chin, lifting it and bringing it closer to his.
I gulp, our faces were inches apart.
“Almeranda...” he looked at my lips. “Are you hiding something from me?” Then he looked directly into my eyes.
His cold eyes met mine, piercing and intense.
END OF CHAPTER 28
