Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
"Hamileyim," dedi bir anda, "Taehyung'dan hamileyim."
Bir saniye boyunca sessizlik oldu. Sadece onu izledim. Yüzüme bakıyordu, bir şeyler kanıtlamaya çalışıyordu ama dudaklarının kenarı titriyordu. Beklediğim gibi... dramaya sığınmıştı.
Sonra… Kendimi tutamadım. Kahkaha attım. Yüksek, boğuk, boğazımı yakan bir kahkaha. "Gerçekten mi?" dedim, sesi gülüşümün içinden sızarken. "Gerçekten bu klişeye mi sığındın? Hamilelik mi?"
Gözlerini kaçırdı ama bu sefer ben izlemiyordum. Kapıya yaslandım, kollarımı göğsümde kavuşturdum.
"Taehyung'un sana dokunmadığını söyleyen sendin." Sözlerim bıçak gibiydi. Soğuk. "Üstelik bunun yüzünden beni tehdit etmiştin. Hatırlamıyorsan hatırlatayım."
Sustu.
"İlişkiniz sırf kağıt üzerindeydi. Bu evde birlikteydiniz ama aynı yatakta bile uyumadınız. Öyle değil mi?"
Gözlerimin içine bakamıyordu. Benim içimse artık... donuktu.
"Eğer bana yalan söyleyeceksen, en azından hikayeni düzgün kur Hibiki."
Yutkundu. Elleri ceketinin cebinde sıkılmıştı. Hızlı nefes alıyordu artık.
"Ve şimdi... hayatımıza sızmak için çırpınıyorsun. Biliyorum. Çünkü o artık benim. Bu seni deli ediyor."
Yine sustu. O susarken içimde bir yer sızladı. Ama acı değil bu... eminlik. Artık geri dönüşü olmayan bir bağlılık vardı içimde.
"Üzgünüm, senin bu ‘hamilelik’ kartın bu gözlere işlemez."
"Bak!" dedi aniden, elini çantasına attı. "Bak ve hâlâ bana inanmadığını söyleme."
Titreyen parmaklarıyla buruşturulmuş bir kağıt çıkardı. Bir ultrason fotoğrafı. Soluk. Siyah beyaz. Ve en köşesinde bir isim. Kouketsu Hibiki.
Gözüm, o fotoğrafta bir saniye gezindi. Sadece bir saniye. Ve sonra gözlerim tekrar ona döndü. Donuktu.
"Gerçekten etkileyici bir performans. Tebrik ederim," dedim alayla. Kağıdı elimle tuttum, dikkatlice inceledim. "Bu bir ultrason Hibiki, evet. Ama tek başına neyi kanıtlıyor biliyor musun?" Duraksadım ve gülümsedim. "Sadece hamile olduğunu. Babanın kim olduğunu değil."
Gözleri kısıldı. İçinde yükselen öfkeyi gördüm ama bu sefer geri adım atacak kişi ben değildim.
"Eğer başka biriyle birlikte olduysan o bebek sana ait olabilir. Ama Taehyung’a değil. Ve bu fark, aramızdaki çizgiyi belirliyor."
"Yalan söylemiyorum!" dedi öfkeyle.
"Ben de aptal değilim," dedim, daha da yakınlaşıp gözlerinin içine bakarak. "Yalanını çürütmek için DNA testine ihtiyacım yok. Taehyung’un bana nasıl dokunduğunu biliyorum. O adam aylarca sana bile bakmadı çünkü benden vazgeçmiyordu. Senin hiç yaşayamadığın şeyleri ben ezbere biliyorum artık."
